Eerie Wanda, bovenzaal Luxor Live, zaterdag 5 maart 2016
Eerie Wanda is het geesteskind van de Nijmeegse zangeres Marina Tadic. De band, met in de gelederen ook leden van Lola Kite en Jacco Gardners band, bracht onlangs debuutalbum Hum uit op het Amerikaanse label Beyond Beyond is Beyond. Aan Luxor Live was vanavond de Gelderse primeur van deze album-release. Waar de aanwezigen in de fraaie knusse bovenzaal meegenomen werden in Tadic’ dromerig-melodieuze belevingswereld.
Het concert
De muziek
Zonder veel plichtplegingen gaat Eerie Wanda vanavond van start. Iets na negenen staat de frêle Kroatisch-Nederlandse Tadic ineens op het podium om solo 'The Boy' ten gehore te brengen. Daarna voegen de overige bandleden zich bij haar voor 'To Dream Again'. Een toepasselijke songtitel, omdat volgens veel critici de kwaliteit van Tadic’ liedjes schuilt in de op jarenzestigpsychedelica geïnspireerde songs - geen vreemde conclusie als je bedenkt dat twee van Eerie Wanda’s bandleden ook furore maken met de Zaanse barokpopheld Jacco Gardner.
Halverwege de set laat Tadic echter horen dat ze zich even zo makkelijk laat inspireren door de new wave uit de late jaren zeventig en de vroege jaren tachtig, getuige de opmerkelijke, maar daarom niet minder fraaie cover van de Young Marble Giants-song 'N.I.T.A.'. En daarmee bewijst ze meteen dat Eerie Wanda niet vastgepind kan worden op één bepaalde sound of tijdsperiode. Zelf zei Marina Tadic daar onlangs in het NRC over: “Als ik niet van die goede muzikanten om me heen had, zou mijn muziek veel punkachtiger geklonken hebben.” Maar desondanks hebben songs als 'Happy Hard Times', titelsong 'Hum' of 'There Aren’t Many Things' een duidelijke sixties-feel.
Soms klinken de songs zelfs een beetje houterig. Maar dit is in Eerie Wanda’s geval beslist geen diskwalificatie. Vergelijk het met de opzettelijk houterige special effects in Tim Burtons briljante science fiction-film Mars Attacks als ode aan B-films uit de jaren vijftig. Zo zou je ook Eerie Wanda’s sound als een ode aan vervlogen tijden kunnen zien. Een ode die de band vanavond verrassend venijnig afsluit met het lekker rockende 'Vinny'.
Plus
Marina Tadic is een markante frontvrouw met een talent voor het schrijven van heerlijk pakkende indiepopnummers. “Pop-perfectie” noemde muziekblad Noisey het onlangs treffend. Tadic en haar bandleden spelen vanavond een mooie, fraai verzorgde set voor een aandachtig luisterend publiek.
Min
Eerie Wanda is geen ruige rockband. Het optreden dreigt daardoor soms al te lieflijk te worden. Bovendien is Marina Tadic geen extraverte podium-persoonlijkheid, waardoor de nadruk af en toe wat al teveel op de liedjes komt te liggen. Daar staat echter tegenover dat Bram Vervaet zijn speels-melodieuze gitaarpartijen op fabelachtige wijze laat verstrengelen met Tadic’ ietwat stoïcijnse voordracht en lijzige stemgeluid. Een ongebruikelijke combinatie die nog het meest doet denken aan Bettie Serveerts Carol van Dijk en Peter Visser.
Conclusie
Een fijn doch kort optreden van een markante Nederlandse band van internationale allure die, met haar eigenzinnige songs, het indiepop-genre van een aangename twist voorziet.