Het Nijmeegse rockkwartet The Liquid Machine wist zich al in 2012 in de kijker te spelen door het winnen van meerdere prijzen, waaronder de Roos van Nijmegen. Het jaar erop verscheen de 6 nummers tellende The Engine ep. Daarna deed de band veel ervaring op in het livecircuit. In 2015 doken Bas Wienhoven (zang en gitaar), Hjerre Bors (bas), Maarten van Swam (gitaar), en Pascal Wissink (drums) de studio in om met behulp van Peter Onstein (Bigmouth Studio) en Marijn van Haren (Navarone) de plaat op te nemen. Nu is het officiële debuutalbum verschenen, dat de intrigerende titel Reprimenda Culpa (het straffen van zij die fout zitten) heeft meegekregen. De plaat is uitgebracht op Kroese Records.

The Liquid Machine wist al vanaf dag 1 hoe hun muziek moest klinken: stevige rockmuziek die moet grooven als een tiet. Dat is ook precies wat de Nijmegenaren ons voorschotelen. Soms lijken de sterke gitaarpartijen van een echte hardrockband afkomstig te zijn, terwijl The Liquid Machine nooit zwaar op de hand wordt door de groove en de heldere vocalen. ‘What Hides Inside’ is het sterke openingsnummer, terwijl ‘Gorgonian Wedding’ nog rustig begint, maar allengs wordt uitgebouwd met vette riffs. Kort en bondig is ‘Hydroponic’ dat nog onder de drie minuten klokt. En er wordt vaker afgeweken van de gebaande paden: vreemde arrangementen, complexe maatsoorten en een tel hier en daar extra verrijken de muziek.

The Liquid Machine is geïnspireerd door grungebands als Alice In Chains en Pearl Jam en recenter Red Fang en Tremonti. Rockmuziek zoals rockmuziek hoort te klinken. Hierdoor ontbreekt het de band misschien iets teveel aan een eigen geluid. Ook lijkt het stemgeluid soms boven op de muziek te liggen, waardoor dit niet geheel samensmelt met het sterke bandgeluid. Als laatste moet er ook echt iets gezegd worden over het artwork. De symbolen in combinatie met de kleuren rood en zwart kunnen de verkeerde associaties oproepen, terwijl de band met Reprimenda Culpa alleen maar goede bedoelingen heeft.

Het visitekaartje van het album heet ‘Nowhere To Run’. Dit nummer is absoluut één van de beste tracks van Reprimenda Culpa, met zijn ronkende bas en stevige gitaren. Maar toch kies ik voor het titelnummer ‘Reprimenda Culpa’ dat de plaat afsluit. Het is niet alleen het langste nummer van het album, maar ook nog eens het meest afwisselende nummer. Opvallend hoe Bas Wienhoven in dit nummer bijna klinkt als zijn leermeester Merijn van Haren. Groots nummer.

The Liquid Machine heeft een puik album afgeleverd, waar echt wel het een en ander op aan te merken is. Maar belangrijker is dat er nog altijd heel veel mensen blij worden van stevige gitaarmuziek. Imposant is het aantal luisteraars op Spotify; ruim 32.000 per maand. De mannen van The Liquid Machine zijn de hele plaat lang op dreef. Ideaal dus om de volumeknop vol open te draaien, maar waar close listening ook onverwachte details en grote diepgang aan het licht brengt. The Liquid Machine geeft aan Nijmegen Rockcity extra kleur.