Dan Bad Religion. De band gaat dit jaar alweer 35 jaar mee en het is alsof een stel vaders in de midlifecrisis of je oude docenten een band zijn begonnen. Maar schijn bedriegt, want ondanks de polo's, de brillen en de grijze haren is het de puurste punkrock die je kunt krijgen. Ondanks hun mainstreamsucces blijft de band trouw aan het punkethos met nummers die niet langer duren dan 3 minuten en zelden een rustmoment bevatten.
En waar Frank Carter vrij veel praat, zegt zanger Greg Greffin niet zoveel. In plaats daarvan vliegen de nummers met zo’n snelheid om je oren dat je als bezoeker het gevoel krijgt dat ze hun hele oeuvre er vanavond doorheen knallen. Met bijna twintig studio-albums komen ze daar natuurlijk nooit aan, maar het publiek wordt op zijn wenken bediend door een veelvoud aan nummers.
De nieuwere liedjes worden goed afgewisseld met oude classics waarmee ze groot zijn geworden. Een toegift van drie grote hits, zoals 'Atomic Garden' en 'Punk Rock Song', is voor iedereen dan ook genoeg reden om nog één keer met zijn allen keihard mee te zingen en nogmaals de moshpit in te vliegen.