Bad Religion + Frank Carter & The Rattlesnakes
Doornroosje Nijmegen, 28 juni 2016

De Amerikaanse punkband Bad Religion, een van de grondleggers van de punkrock, werd in 1979 opgericht door onder meer zanger Greg Graffin en gitarist Brett Gurewitz. Gurewitz richtte in 1980 het platenlabel Epitaph op waar ook platen verschenen van mede-punkrockers NOFX, Rancid en Pennywise. De band heeft sinds hun debuut-ep Bad Religion in 1981 meerdere ep's en albums uitgebracht. Meest recente wapenfeit is het studioalbum True North en de ep Christmas Songs, beide uit 2013. Een nieuw album wordt op zijn vroegst in 2017 verwacht. De huidige samenstelling van Bad Religion is Greg Graffin (zang), Brett Gurewitz (gitaar), Jay Bentley (basgitaar), Mike Dimkich (gitaar), Brian Baker (gitaar) en Jamie Miller (drums).

Voordat Bad Religion het podium betreedt, staat eerst de karakteristieke Frank Carter met zijn Rattlesnakes op het podium. De band debuteerde in 2015 met het album Blossom. Frank zong hiervoor in Gallows en Pure Love en is een energieke man met een heerlijk Brits accent. Samen met zijn The Rattlesnakes maakt hij groovende muziek die veel dichterbij rock staat dan bij punk. Carter is een energieke en sociale man die tussendoor wel erg veel praat. Voor de één een fijne verdieping bij de nummers, voor de ander een afleiding. De band sluit misschien in eerste instantie niet heel goed aan bij de punkrock van Bad Religion, maar heeft aan het einde van de set het publiek zeker warm gekregen.

Dan Bad Religion. De band gaat dit jaar alweer 35 jaar mee en het is alsof een stel vaders in de midlifecrisis of je oude docenten een band zijn begonnen. Maar schijn bedriegt, want ondanks de polo's, de brillen en de grijze haren is het de puurste punkrock die je kunt krijgen. Ondanks hun mainstreamsucces blijft de band trouw aan het punkethos met nummers die niet langer duren dan 3 minuten en zelden een rustmoment bevatten.

En waar Frank Carter vrij veel praat, zegt zanger Greg Greffin niet zoveel. In plaats daarvan vliegen de nummers met zo’n snelheid om je oren dat je als bezoeker het gevoel krijgt dat ze hun hele oeuvre er vanavond doorheen knallen. Met bijna twintig studio-albums komen ze daar natuurlijk nooit aan, maar het publiek wordt op zijn wenken bediend door een veelvoud aan nummers.

De nieuwere liedjes worden goed afgewisseld met oude classics waarmee ze groot zijn geworden. Een toegift van drie grote hits, zoals 'Atomic Garden' en 'Punk Rock Song', is voor iedereen dan ook genoeg reden om nog één keer met zijn allen keihard mee te zingen en nogmaals de moshpit in te vliegen.

De leeftijd speelt de fysieke energie van de heren (die toch wel allemaal boven of rond de 50 zijn) duidelijk parten, maar daar is gelukkig in de muziek niets van te merken. Het oude punkgevoel is niet echt meer aanwezig, maar heeft meer plaats gemaakt voor nostalgie. Het echte vechten tegen de gevestigde orde is er niet veel meer bij.

Frank Carter krijgt het voor elkaar om een punkpubliek stil te krijgen als hij over overleden dierbaren praat. Het nummer dat volgt, bezorgt veel mensen kippenvel. Frank staat in het midden van het publiek en de muzikanten zitten op de rand van het podium. Vervolgens gaat de band er weer vol op en de kring mensen die om Frank staat verandert al snel in een circle pit met hem in het midden.

Het publiek is deze avond duidelijk voor Bad Religion gekomen. Hoewel het ook al druk is bij het voorprogramma, wordt er volop doorheen gepraat. Frank Carter weet het publiek gelukkig wel warm te maken met zijn muziek en zijn verhalen. Bij Bad Religion is de zaal uiteindelijk afgeladen vol en zingt het publiek enthousiast vrijwel alles mee. Af en toe valt het een beetje stil, maar als de band er weer een hit uitgooit, worden de kelen weer geschraapt en gaat de moshpit verder waar deze gebleven is.

Door de afwisseling van oude hits en nieuwere nummers gaan aan het einde van de avond zowel de jonge als de wat oudere bezoekers met een voldaan gevoel naar huis. En één dingen zullen ze allemaal beamen: punkrock gaat nog lang niet met pensioen. En Bad Religion knalt nog steeds na al die jaren.