Kroese Records Labelnight
Robin Borneman + Einfach Kurt
5 februari 2016, Luxor Live Arnhem

De aftrap van de avond is voor het driemanschap Koert van Essen (zang, gitaar, toetsen), Martijn Kruijsselbrink (percussie) en Jory de Kort (staande bas), ofwel Einfach Kurt. De band omschrijft haar eigen geluid als ‘duistere murderballads, broeierige vooroorlogse blues, nachtclubnoir songs, begeleid door contrabas en hoekige hotseknotsende percussie’. Wanneer de eerste klanken van opener 'Push Where It Hurts' klinken, is de bovenzaal al flink volgestroomd. Met dit openingsnummer en vervolg 'Smoking (Can Lead To A Slow Painful Death)' kiest de band voor een opvallend rustige aanloop van het optreden. Koert is zich hiervan bewust en waarschuwt bij aanvang van het tweede nummer voor de benodigde spanningsboog om de zeven minuten van het verhalende lied door te komen. Dat is niet ten onrechte, voor de opening van een avond als deze is het namelijk teveel gevraagd van een publiek dat met goede zin hier het weekend start. Het is even doorbijten.

Het verdere verloop van de set biedt meer dynamiek en afwisseling, waarbij de band alle knallers van debuutalbum Moths er tegenaan gooit: 'In My Cage', 'I Come Undone', 'Stitches': stuk voor stuk nummers die de kwaliteit en potentie van deze band tonen. Einfach Kurt laat daarmee – ondanks het bij vlagen wat krakkemikkige zaalgeluid – vooral een stevige en solide indruk achter. De wetenschap dat er al veel nieuw materiaal ligt waarbij de band de nodige stappen vooruit zet en dat zanger Koert zich nog nadrukkelijker toelegt op een carrière in de muziek is een fijne wetenschap. Met afsluiter 'There Was A Fire' zet Einfach Kurt een uitroepteken achter deel één van het Kroese-avondje in Luxor Live.

Na een pauze stapt Robin Borneman het podium op. Het verhaal van Borneman is er eentje uit een jongensboek. In 2012 bracht hij in eigen beheer zijn album ‘Home’. Dat album werd bij Kroese in het laatste kwartaal van dat jaar de op een na best verkopende cd, enkel Mumford & Sons ging hem voor. Dat een lokale artiest met een album in eigen beheer artiesten als Jake Bugg en Muse achter zich laat was nog nooit eerder vertoond.

Een jaar later werd Robin dankzij een Tom Waits cover op YouTube opgemerkt door de Amerikaanse progressieve rockband Trans-Siberian Orchestra. Met deze band – inmiddels meer dan 10 miljoen platen verkocht – toert Borneman langs alle baseball stadions van de Verenigde Staten en de grote podia van Europa. Een optreden in Hamburg voor 100.000 man is een van de vele hoogtepunten.

Maar goed, met dat beeld keren we weer terug naar de intieme bovenzaal van Luxor in Arnhem. Hier speelt Robin samen met Remco Jacobs (gitaar) en Dennis Spee (percussie), een samenwerking die zijn oorsprong vond in een bijzondere ontmoeting tijdens het Arnhemse festival SPIJKERROK in 2013. Daniel Muskippa op basgitaar maakt het kwartet compleet.

Tijdens de labelnight speelt Robin voornamelijk nummers van zijn meest recente album Folklore I, het eerste deel van een trilogie. Verschillende zaken vallen op rondom Robin Borneman. Om te beginnen is daar zijn enorm sympathieke uitstraling, de ontwapenende glimlach en het Brabantse accent die een mooi contrast vormen met de serieuze gedrevenheid, overtuigingskracht en het professionalisme op het podium. Robin start het optreden met een a capella versie van het Ierse folknummer 'The Wind That Shakes The Barley' van dichter Robert Dwyer Joyce waarbij het hele publiek vanaf de eerste seconde onder hypnose lijkt. Er gebeurt iets bijzonders en iedereen voelt het.

Wat volgt is een meer dan overtuigende set waarbij de band met schijnbaar het grootste gemak het ene na het andere prachtnummer op het Luxorpubliek loslaat. 'Land of Amok', 'The Waving Days', 'Shadowflower', 'Talisman'; allemaal zeer sterke nummers van Folklore. Een van de hoogtepunten van de avond is de ode die Borneman brengt aan de band 16 Horsepower door solo op banjo het nummer 'Black Soul Choir' te spelen. Krachtig kippenvelmoment. Na een lang applaus en op verzoek van een publiek dat enkel meer wil, besluit Borneman de avond samen met Remco Jacobs met het nummer 'Mercy' van het vorige album Home. De laatste noot klonk en het was goed.

De zondag na die eerste Kroese Label Night in Luxor belt 3voor12 Gelderland met manager Henk Visser van Kroese Arnhem voor een korte terugblik.

Wat was de aanleiding om deze labelnight te organiseren?
"Het initiatief is ontstaan omdat we echt zin hadden om eens met de boel naar buiten te gaan, mensen te laten zien wat er op ons label staat."

Wat wordt het vervolg op deze avond?
"Een logisch vervolg is meer bands en een groter podium, een minifestival. De combinatie Robin Borneman en Einfach Kurt is een hele sterke, als je van de een houdt is de kans namelijk groot dat je de ander ook goed vindt. Een combinatie met bijvoorbeeld The Heat en Bootleg Betty of Marinus G. De Valk is lastiger omdat die muziek erg uiteenloopt. De kans is echter groot dat er bands bijkomen. Er zijn zijn genoeg goede bands in deze regio en er zijn ook al verschillende gesprekken gaande. Enkele bands zitten al erg dicht bij tekenen. De insteek van het label is dat we bands ondersteunen, ze moeten zich niet aan ons aaanpassen en het initiatief ligt bij henzelf."

Wat was jouw moment van de avond?
"Hét moment vond ik toch wel de opkomst van Robin met zijn a capella versie van 'The Wind That Shakes The Barley'. Dat hij die zaal ineens muisstil krijgt getuigt van groot talent, zowel technisch als zanger als de gave dat hij mensen weet te pakken. Ook de nieuwe versie van het eerste nummer van Einfach Kurt, 'Push Where It Hurts', vond ik enorm mooi. Ik heb dat nummer al honderdduizend keer gehoord maar deze nieuwe versie pakte me opnieuw."

"Die eerste twee nummers samen waren sowieso gedurfd en eigenwijs, bepaald geen start van de avond die direct losknalt maar een subtiele aftrap die de nodige aandacht vraagt. Los van de optredens deed het me enorm goed dat de opkomst zo groot was: op een paar kaarten na was de avond uitverkocht. Er heerste een fijne sfeer met alle aandacht voor de muziek. Mensen kwamen echt voor de bands. Dat betekent dat we ook als label hebben bijgedragen aan een binding tussen bands en publiek en daar ben ik heel blij mee!"