Mdou Moctar is een Touareg uit de Azawagh-woestijn van Niger. Hij leerde zichzelf gitaarspelen en had het geluk een paar beroemde gitaristen tegen het lijf te lopen - waaronder Tinariwen - waarvan hij de fijnere kneepjes van de gitaarmuziek leerde. In 2013 kwam zijn album Afelan uit en begon hij de wereld buiten Afrika te verkennen. Zo belandde hij in 2014 ook in Nijmegen. Mdou Moctars muziek vormt een prachtige combinatie van traditioneel woestijngeluid met heerlijk lome achterwaarts rollende drum en een snerpend elektrisch gitaarwerk dat Prince niet zou hebben misstaan.

De link met Prince is niet moeilijk te leggen. In 2015 speelt Moctar de hoofdrol in de film Akounak Tedalat Taha Tazoughai dat zich het best laat vertalen als 'regen in de kleur rood met een vleugje blauw erin'. Inderdaad, Purple Rain. De film vertelt het levensverhaal van een muzikant uit Agadez die rondrijdt door de woestijn op een paarse motor. Het is de eerste film ooit die is uitgebracht in de taal van de Touaregs.

De filmervaring heeft hem duidelijk goed gedaan, hij is gegroeid en oogt zelfverzekerd. Mdou Moctar treedt op samen met een gitarist en een drummer, allen gehuld in traditionele woestijnkleding met witte tulband. Ze brengen een aanstekelijke mix van liedjes over 'love en peace' (dat moet je maar geloven, want er is geen woord van te begrijpen).

De vorige keer schreven we over Mdou Moctar: 'De band maakt nauwelijks contact met het publiek en als ze moeten stoppen lopen ze zonder op of om te kijken van het toneel.' Dat is dit jaar toch wel heel anders. De bandleden hebben onderling veel contact, maar kijken ook regelmatig het publiek in. Er is veel interactie en er wordt flink gedanst voor het podium. De warmte die Moctar uitstraalt, zowel met muziek als zijn persoonlijkheid, krijgt hij van het publiek dubbel en dwars terug.

Grappig om te zien was dat Moctar later zelf nog over het festivalterrein liep om naar andere acts te kijken, her en der bekenden uit zijn 'eigen' publiek nog vriendelijk groetend.

Jawel. De techniek laat het helaas soms afweten en regelmatig valt de microfoon van Moctar weg. Daardoor valt de zang weg en blijven alleen de muziek en achtergrondzang over. Een beetje jammer ook dat we de tekst niet kunnen verstaan. Maar dat is geen straf, het blijft een prachtig optreden. Reden temeer voor Mdou Moctar om over een paar jaar het Valkhof weer te bezoeken.