Ziek reageert met een lach: “Dat klopt, in september zijn we vanuit Amerika naar Nederland gekomen en nu zijn we er weer. De reden is dat we tijdens het showcasefestival South By South West in Austin, Texas een Nederlandse promotor ontmoetten die onze show te gek vond. Na de show kwam hij naar me toe met de vraag of we het leuk zouden vinden om naar Nederland te komen. Vervolgens zette hij een mooie tour in elkaar. Nederland is volgens mij een heel mooie plek om onze route buiten de States voort te zetten.”
#4DF16: Interview met Ziek McCarter (23), zanger en frontman van Con Brio
”Brussel, Nice, Baton Rouge: met Con Brio proberen we daar een partij positiviteit tegenover te zetten”
Ziek zit op een simpel stoeltje in de backstage, rustig en serieus. Op het oog een ander persoon dan de showman die hij op het podium is. Hij is zonder meer charismatisch en straalt een enorme levenslust uit. Wat betreft presentatie en zang ligt een vergelijking met Anderson .Paak voor de hand. Ziek reageert verrast: “Wauw, that’s cool man! Anderson .Paak is te gek, die associatie doet me goed.”
Vertel eens, nadat je veel in Amerika hebt getourd kwam je afgelopen najaar eerst naar Nederland. Nu spelen jullie hier weer en ook voor komend najaar staat de tour al gepland. Vanwaar die innige relatie met Nederland?
Wat wist je van Nederland voordat je hier kwam en hoe kijk je tegen het land aan?
Ziek: “Eerlijk? Ik wist niets! Het enige dat ik kende was Amsterdam. Wanneer ik nu in Nederland rondrijd - of hier rondloop - is het geen plek meer die ik nog moet ontdekken, maar iets dat al een beetje als thuis voelt. We startten hier een aantal maanden geleden als baby’s en vorig weekend stonden we in Rotterdam op North Sea Jazz, dat is best wel amazing.”
Hoe is de muziek je leven binnengekomen?
Met een grote glimlach: “We all grow up listening to music! Ik heb altijd enorm veel van muziek gehouden op een manier waarop ik van niets anders houd. Daarnaast houd ik erg van optreden. Zingen is altijd meer privé geweest. Muziek geeft een band tussen jou en het publiek, het is magisch. Toen ik ouder werd besefte ik dat ik dat gevoel voor de rest van mijn leven wilde hebben. Aanvankelijk was ik veel te onzeker om te gaan zingen, ik moest vertrouwen opbouwen. Op de basisschool heb ik tijdens de lunch een keer ‘Twist and shout’ van Chubby Checker gezongen met een paar vrienden, dat gevoel was onbeschrijflijk. Ik was nerveus maar als je het podium opgaat is het alles of niets, there’s no going back. Ik houd van dat gevoel om echt in het moment te zijn.”
Je muzikale invloeden zijn onder meer Sly and the Family Stone, Curtis Mayfield, James Brown en Michael Jackson. Wie zie je vandaag de dag als je muzikale soulmates?
Ziek: “Ik houd zoals je misschien zou verwachten wel van Miguel, Anderson .Paak en Janelle Monáe, maar ook van een James Blake. Verder luister ik graag naar hiphop en ben ik eigenlijk weg van alle songschrijvers die een goede tekst en een goede melodie op een vloeiende manier weten te combineren.”
Wist je dat je hier op een groot wandelevenement speelt. Zelfs het grootste wereldwijd?
“Echt? Dat wist ik niet. Vier dagen lang zulke afstanden en de honderdste editie? Wauw!"
Loop je zelf veel om te relaxen of om je te inspireren tot nieuwe muziek?
“Jazeker. Ik loop, ik jog, ik ga naar de sportschool en in San Francisco fiets ik ook veel. Alle tijd die ik kan doorbrengen tussen de bomen en de wind, genietend van de lucht is me dierbaar. Het gevoel deel uit te maken van iets dat veel groter is dan jezelf.” Ziek komt even overeind uit zijn stoel en kijkt door het raam naar de omgeving van de Valkhof. “Tijdens die momenten creëer ik veel nieuwe muziek. Ik voel me verbonden met een artistieke gemeenschap en voel dat ook als een muzikale erfenis. Ik zie muziek als een bijzonder onderdeel van de menselijkheid, het vraagt om zaken te kanaliseren die jezelf soms te boven gaan. Ik houd van het proces van creëren.”
Morgenavond zou je met Con Brio op het Nice Jazz Festival spelen. Door de terreurdaad op de Boulevard des Anglais is dat festival afgelast. Binnen Nederland wordt deze Vierdaagse gezien als risicogebied. Hoe beïnvloeden dit soort zaken jou als muzikant?
“Het is bizar. Het doet me denken aan festival waar we drie dagen geleden speelden. Waar was dat ook weer?” Ziek knipt met zijn vingers en probeert te herinneren waar de band drie dagen geleden speelde. “Londen! We kwamen daar van het podium af na een fantastische show en al gauw vertelde onze saxofonist Marcus, die vrienden in Nice heeft, ons over de gebeurtenissen. Zoveel levens die ons zijn afgenomen, het is zo treurig. Als mens is het enorm moeilijk om te verwerken. We hebben dit soort dingen vaker meegemaakt maar om het nu en hier te ervaren is heel erg pijnlijk. Wat we proberen te doen met onze muziek is positiviteit uit te stralen en te delen, wat in Nice gebeurde is een tegenovergestelde kracht. Terwijl de families in Frankrijk rouwen proberen wij met onze muziek die positieve kracht uit te blijven dragen.”
Vandaag kwam ik vanuit Arnhem met de trein naar Nijmegen en daar ontving ik het nieuwsbericht over de gedode en gewonde politiemannen in Baton Rouge. Dit was in reactie op het neerschieten van Alton Sterling, een ongewapende zwarte man, eerder deze week. Hoe kijk je hiernaar?
“Is dat vandaag gebeurd? In Louisiana? Oh my God. Dat filmpje van het doden van Alton Sterling was verschrikkelijk om te zien. Juli is voor mij persoonlijk sowieso een zware maand omdat er in de VS wel drie zwarte mannen zijn gedood en hier telkens wraakacties op volgden. Dallas, Nice, Baton Rouge.. Via de sociale media worden dit soort zaken ook veel meer gedeeld dan vroeger. Ik zie dat ook als een soort van noodkreet, wat zijn we in hemelsnaam aan het doen? Via onze muziek proberen we in ieder geval zoveel mogelijk het goede te delen en organisaties te ondersteunen die dat ook doen.”
Jouw vader, oorlogsveteraan, is ook door ‘blank’ politiegeweld om het leven gekomen. Was dat een vergelijkbare zaak?
“Het was zeker vergelijkbaar maar geen kopie. Ook hij is omgebracht door witte politiemensen vanwege de kleur van zijn huid.”
Hoe is het om in deze tijd van geweld en met Donald Trump als reële presidentskandidaat als Amerikaanse band ‘on the road’ te zijn buiten Amerika?
“Het is beangstigend, zeer beangstigend. Zoals je weet zijn wij een multiculturele band. Te zien hoe de politiek zich beweegt en hoe veel mensen die extreme beweging ondersteunen doet me denken aan de tijd van mijn oma, de zware tijden die die generatie moest doorstaan. Als er een kloof zou ontstaan zou ik niet meer dicht bij mijn bandleden kunnen staan, dat idee is beangstigend. Wij geloven in muziek, eenheid en harmonie en deze antibeweging staat daar haaks op. Maar we mogen en zullen niet opgeven.”
Tot slot: na alle nare en mooie dingen waarover we hebben gesproken: welk nummer van een van de muzikanten die jou hebben geïnspireerd zou je de lezer van dit interview willen laten luisteren om toch een goeie positieve boost te krijgen?
“Mag ik één liedje uitkiezen? Hmmm, dat is moeilijk, er zijn zoveel liedjes! Een liedje waardoor je je goed gaat voelen..." Na een halve minuut diep nadenken komt het antwoord:
Eerder deze week speelde Con Brio op het Arc-podium op het Valkhof Festival. Onze recensie over dat energieke optreden lees je hier terug.