De band bestaat uit vijf mensen: een bassist, een gitarist/toetsenist/zanger en een drummer. Daarnaast vormen twee vrouwelijke bandleden het achtergrondkoor. Iedereen staat er behoorlijk casual bij – de frontman in Back To The Future-shirt en jeans, je zou hem zo op de movie-con of in de pub kunnen tegenkomen – maar het spel en de nummers zijn best imponerend en allesbehalve gewoontjes te noemen.

Alle nummers klinken goed. De songs zijn een mengeling van elektropop á la Jack Garratt en Chet Faker, maar de band gooit er ook vleugen r&b (wijlen The Child of Lov) en funk (Hiatus Kaiyote, Chic) doorheen. En oh ja, vergeet ook niet de vocale gospel-arrangementen in vrijwel ieder nummer. Het achtergrondkoor zingt dus altijd mee. En knipt met de vingers uiteraard altijd mee in de maat.

Misschien wel. Het koor werkt af en toe hinderlijk en pakt iets te vaak de publieksaandacht van de uitstekend presterende frontman af, maar als een van de achtergrondzangeressen ook nog muziek gaat maken op toetsen en de achtergrondzang meer tot zijn recht komt later in de set (tijdens 'People Say' en 'Waiting') werkt het niet meer storend. Gelukkig zijn deze talentvolle vrouwen niet gedenigreerd tot hulpjes die soms de tweede stem in het refreintje mogen doen, maar zijn ze wel volwaardige bandleden.

Bijzonder goed. Hij heeft duidelijk geluisterd naar Jack Garratt, die net zo ingetogen als Chet Faker kan zingen, maar ook kan krijsen als D’Angelo. Ook al ziet hij er zo Brits uit as a bloke can be. Ook instrumentaal wisselt de anonieme man van mellow pianopartijen naar indrukwekkende gitaarsolo's. Live maakt Seramic - vooral door een uitstekende frontman - er een show van die hoger van kwaliteit is dan die van Faker en (vooral) Garratt bij elkaar. Seramic legt de lat daardoor hoog voor doorbrekende bands binnen het genre. Als deze act op plaat ook nog wat meer een eigen geluid ontwikkelt, gaat het helemaal goedkomen met Seramic.