De meeste artiesten kiezen op dergelijke locaties dan voor een stripped down-podiumbezetting. Zo niet Frazey Ford, die hier met een drummer, gitarist, bassist, achtergrondzangeres en twee Nederlandse blazers het podium betreedt - alleen het orgeltje ontbreekt, waarvan veel partijen worden overgenomen door de gitarist. Een gewaagde keuze hier in de kerk, waar dikwijls ieder liedje met meer dan twee instrumenten in een onnavolgbare brei verandert.
#4DF16: Frazey Ford boeit met soulvolle country
Maar de Canadese raakt in Stevenskerk alleen een handvol liefhebbers
Ondanks een lange geschiedenis met The Be Good Tanyas duurde het tot 2014 eer Frazey Ford op de internationale radar verscheen. Met Indian Ocean, ingespeeld met bandleden van Al Green, leverde ze een fraai album af vol soulvolle country, of countryvolle soul zo je wilt. Geen retrosoul om van uit je plaat te gaan, maar laidback-kamermuziek met subtiele blazers en backing vocals. We schreven het al in onze vooruitblik: dat zou in de sfeervolle Stevenskerk wel eens perfect kunnen werken.
Maar (de band van) Frazey is ervaren en heeft ongetwijfeld wel vaker op zulke plekken gespeeld. Hoe klinkt het vandaag?
Openingsnummer 'Runnin' komt akelig dichtbij de brei die we net omschreven, waarbij de stemmen van Ford en haar achtergrondzangeres in alle galm vrijwel niet te onderscheiden zijn. Een valse start die nog twee nummers aanhoudt, maar daarna - het zal die ervaring wel zijn - wordt orde op zaken gesteld. Plotseling begint Ford in haar stijve rok en blauwe glittertop te fladderen met een imponerende uitvoering van 'Bird Of Paradise', een softjazznummer met zo'n speels van noot naar noot springend zangrefreintje waar Ford in uitblinkt.
Speelt ze die Bob Dylan-cover ook weer?
'One More Cup Of Coffee' bedoel je? Nee, die komt niet langs vandaag. Misschien flauw dat je erover begint, maar de setlist is inderdaad opvallend: niet banjo-nummer 'Firecracker', wel het veel intiemere 'The Gospel Song' van diezelfde plaat als afsluiter, toepasselijk in de kerk. En dus geen Dylan-cover of het sporadisch live gespeelde 'When We Get By' van d'Angelo, maar het vanwege recente gebeurtenissen relevante 'The Harder They Come' van Jimmy Cliff en later Joe Jackson.
Je had het er al even over: het is vooral kamermuziek. Is een uur dan niet wat saai?
Ja goed, dat is inherent aan haar muziek. Het tempo op haar platen is al twee albums lang nagenoeg gelijk, dus je mag aannemen dat iedereen die een kaartje heeft gekocht, weet waar hij of zij aan toe is. Een uur zeg je trouwens? Ze speelt hier bijna anderhalf uur en daar zit - dat mag je haar absoluut toeschrijven - geen slecht nummer tussen. Het is een klasse die weinig artiesten is gegeven: zo'n statisch optreden geven en dan toch zo boeien. Of zelfs ontroeren, zoals met de vrijwel a capella eindigende afsluiter 'Indian Ocean'.
Ja, maar jij kent al die nummers. Heeft ze er nog nieuwe fans bij?
Kijk, dat is het probleem. Wie hier zit en alleen 'September Fields' een keer langs heeft horen komen in De Wereld Draait Door, vindt alle nummers nogal veel op elkaar lijken. Het zal de reden zijn dat opvallend veel toeschouwers al voor de toegift de kerk verlaten. Wat dat betreft was het optreden vorig jaar in Lux - met toch een iets geëngageerder publiek dan bij de traditionele Stevenskerkconcerten - een groter succes.