Treffender kan de impact van Beans & Fatback op de bezoekers deze avond niet getypeerd worden. Een deel staat stil te genieten, een deel wiegt zachtjes mee en de rest danst alsof ze hun Ritalin zijn vergeten in te nemen. Druk, uitbundig en zonder remmingen dus.

Is het de wat afgelegen locatie, gevoelsmatig ver verwijderd van de drukke plekken aan de overkant van de Waal? De ongedwongen sfeer van laissez faire, niets moet, (bijna) alles mag? Of toch de mix van funkende grooves, smerige en obscure rockabilly, overgoten met een gloeiende portie soul en rock ‘n’ roll op het podium vanavond die Festival Op ’t Eiland even tot de meest exotische plaats maakt? Het zal ongetwijfeld een combinatie van factoren zijn. Beans & Fatback geeft een broeierig optreden, passend bij deze drukkende dag. Hoofdmoot van de maaltijd die de band voorschotelt, zijn nummers van Heroine Lovestruck, het derde album, hoewel er ook gedipt werd uit ouder materiaal. Met een bezetting van maar liefst zeven bandleden bracht Beans & Fatback een rammelende, vuig knallende set.

Zeven bandleden? Paste dat allemaal op het podium?

Het was krap inderdaad. Het hoofdpodium op Festival Op ’t Eiland is niet het grootste deze Vierdaagseweek, dus het was een klein beetje inschikken. Naast Onno Smit (zang, gitaar) stonden Paul Willemsen (gitaar, achtergrondzang), Jet Stevens (bas), Gerhardt (achtergrondzang, percussie, piano), Jeroen Tenty (Hammond), Toon Oomen (drums, achtergrondzang, gitaar) en Cody Vogel (drums, percussie) op de planken. Paul Willemsen lijkt weggelopen uit The Palladins, die Amerikaanse rootsrock - rockabilly band, waarvan er af en toe invloeden in doorsijpelen. Niet alleen qua kleding - die broek van Paul had zo uit de kledingkast van Palladins bassist Thomas Yearsley kunnen komen - maar ook wat betreft het stevige gitaarwerk.

Is het allemaal wild, opruiend en rockend?

Nee. De band haalt af en toe de voet van het muzikale gaspedaal en brengt ook relatief rustige nummers. Zelfs dan klinkt hun muziek nog als een vrachtwagen met de handrem er op. Minder snel, maar nog steeds swingend, enthousiast, net niet uit de bocht vliegend en met verve gebracht.

Klinkt als een feestje!

I’ll say. Het duurt een paar nummers, maar dan staat de ruimte voor het podium vol met dansende bezoekers. Jong, oud en alles daartussenin. Minus de paar die blijkbaar al te uitgeput zijn door de energie van de band, is er nauwelijks publiek bij het optreden te vinden dat niet beweegt.