Popronde Nijmegen combineert stijlen en formaties

Nog meer artiesten, nog meer locaties... nog steeds leuk

tekst: Marlies Rothoff en Erik Damen | foto's: Marcel Rommens, Aukje Verstegen en Erik Damen ,

Zoals ieder jaar was het aan Nijmegen om de officiële aftrap van het nieuwe Popronde-seizoen te verzorgen. Een Popronde die weer groter is dan ooit tevoren: na Nijmegen wachten maar liefst 37 steden op het rondreizende muziekcircus. Donderdag 17 september begaven we ons van kroeg naar concertzaal, van ijssalon naar barbershop en van café naar foyer om zo goed en zo kwaad als het kon de grootste Nederlande talenten van dichtbij te zien: een kort verslag van onze bevindingen.

St. Tropez - Doornroosje (Paarse zaal)
In Doornroosje aangekomen is St. Tropez al begonnen. Het lijkt erop dat dit podium perfect is voor de band, met het publiek dat daarbij hoort: kritisch, maar wel genietend van de muziek. De heren gaan lekker los met zijn allen en betrekken moeiteloos het publiek in deze sfeer. De muziek doet denken aan een mix van De Staat, Voicst en af en toe een beetje Muse, maar over het algemeen zijn ze natuurlijk vooral zichzelf. St. Tropez maakt er met zijn scheurende gitaren en rammende beat een ouderwetse rockshow van à la nu. Ook de combinatie van stem en instrumenten klinkt als een fijn geheel. Er valt weinig op aan te merken, behalve dat er soms tussenstukken zijn die net iets te lang duren en misschien net iets te hard zijn. De muziek moet naar je smaak zijn, maar als je zin hebt in een avondje lekker rocken is deze band zeker aan te raden. [MR]


Donnerwetter - NDRGRND

Het is inmiddels al diep in de nacht als Donnerwetter in een bomvol NDRGRND het podium betreedt. De band stond de laatste tijd al vaker in Nijmegen: op het Valkhof Festival, op de Kaaij en nog geen twee weken geleden tijdens hun 24 Hour World Record Tour op het Zomerkwartier. Maar ondanks - of misschien wel dankzij - die vele optredens is het dringen geblazen in de kelder. De band van frontman Rocco Ostermann gaat ook dit keer tot het gaatje. Mooi om te zien dat gitarist Wout Kemkens elke keer weer nieuwe geluiden uit zijn gitaar weet te halen. De ijzersterke nummers van hun titelloze debuut, zoals ‘Mojo Hand’ en ‘Silent One’, worden afgewisseld met nieuw materiaal (‘Melon Juice’). Duidelijk is dat de band het experiment niet schuwt, want je hebt topmuzikanten als Matthijs Stronks (toetsen) en Mike Visser (drums) nodig om de inventieve loopjes te kunnen spelen. De set wordt afgesloten met ‘Ain’t No Grave’ van Johnny Cash, dat opnieuw een bezwerende uitvoering krijgt. [ED]

Stöma - De Plak
Met het podium recht onder wat gezellige lampenkappen lijkt ook De Plak vanavond voor het huiskamerconcept te kiezen. Maar anders dan in De Deut eerder zien we hier geen singer-songwriter: Stöma begint meteen hard en psychedelisch, en schakelt via een stukje funkrock over naar een vooral door metal gedomineerde set. Het tweetal is al twintig jaar bij elkaar, wat wel blijkt uit de interactie met zowel elkaar als met het publiek. Ze zijn relaxed en doen hun ding. Bijzonder is vooral hoe het duo het geluid van een hele band produceert door middel van loops en gitaarexperimenten. Ze maken muziek als een soort postmoderne kunst waarin alles uitgeprobeerd wordt. Dit maakt het bijzonder en eigen, alhoewel het geheel vaak toch vertrouwder klinkt dan de aankondiging uit het programmaboekje vooraf deed vermoeden. [MR] 

Santa Fé - Merleyn
De laatste act in Merleyn van deze Popronde-avond is Santa Fé, een zeskoppige Groningse band die psychedelische garagepopliedjes maakt. Daarin zijn ze absoluut niet uniek, maar ze pakken de zaken net weer even anders aan. Zo heeft de band een tweekoppig achtergrondkoor (Roos en Kimon) dat ook het gebruik van de tamboerijn zeker niet schuwt. Zanger en gitarist Ben Wennekers (ook bekend van Vox Von Braun) laat zijn gezang volledig opgaan in de muziek, maar heeft op gezette tijden opmerkelijke uithalen. Toetsenist Arno staat helemaal aan de zijkant van het podium, maar zijn bijdrage aan het totaalgeluid valt niet te onderschatten. Misschien wel de sterkste troef van Santa Fé is Karel, de drummer. Toch zijn de liedjes die we vanavond voorgeschoteld krijgen niet allemaal even sterk: eenvormigheid ligt op de loer, maar met ‘Jelly Bean’ en ‘Children’ heeft Santa Fé in ieder geval twee sterke troeven in handen. Deze band zou nog wel eens een blijvertje kunnen worden. [ED]

Project Jeanne - Café Daen 
Café Daen, dat voor nu even is omgebouwd tot een halve huiskamer, loopt langzaam vol terwijl Jeanne Rouwendaal aan het soundchecken is. Jeanne is een singer/songwriter van pas 19 jaar. In het begin komt ze ietwat onzeker over, wat te begrijpen valt als het publiek niet automatisch stil wordt als de artiest wil beginnen. Ondanks dat het niet zo stil is als ze wil, begint ze toch. Jeanne begeleidt zichzelf op haar geliefde elektrische gitaar (ze heeft er zelfs een liedje over geschreven) en krijgt toch een deel van het publiek stil met het lieve geluid van haar stem. Met wat rockendere nummers blijkt ze even later ook over een aangenaam rauw randje te beschikken. Haar songs zijn herkenbaar en volwassen voor iemand van 19: ze kan je zo meeslepen in haar emotie met de liedjes die ze zingt, al blijft dat in het rumoerige café vanavond niet makkelijk. Jammer, maar dat valt Jeanne zelf hier nauwelijks te verwijten. Aan haar performance ligt het in ieder geval niet. [MR] 

 

LAKSHMI- De Mug
De donkere elektronische pop van LAKSHMI was al vaker te horen in Nijmegen en ook nu heeft deze driekoppige band weer genoeg mensen op de been gebracht om café De Mug helemaal vol te laten lopen. Sterker nog: als je achterin de zaak staat, kun je niet alleen zangeres Lakshmi zelf de helft van de tijd niet zien, de drummer al helemaal niet. Die zit letterlijk om het hoekje. Gelukkig is er nagedacht over de aankleding: er zijn drie televisieschermen neergezet, die het hele optreden sterk ondersteunen met bijpassende visuals. De van oorsprong pianoliedjes worden live uitgebouwd met flink wat elektronica (de ook van The Silverfaces bekende bassiste Sonya Vos laat geen middel onbeproefd), waardoor het geheel wat neigt naar Lana Del Rey of Lorde. Daarvoor mag het allemaal - ondanks de overduidelijk aanwezige potentie - nog wel een tikkeltje gepolijster. Het enthousiasme weet de band in ieder geval al goed over te brengen op het aanwezige publiek.
 [ED]

Tamarin Desert - Merleyn
Merleyn staat goed vol als Tamarin Desert aantreedt. De heren beginnen met wat psychedelische geluiden en zetten dan hun catchy pop-rocktonen in. Die rock komt vooral uit de harde riffs en scheurende gitaren, wat leidt tot de nodige op en neer deinende hoofden. De connectie tussen publiek en band wordt vervolgens geduldig opgebouwd, en gelukkig niet verstoord door enkele technische problemen op het podium. Het blijft de vraag of dat ook de reden is dat de zanger maar moeilijk boven het harde gitaargeluid in Merleyn uitkomt, het komt diens verstaanbaarheid in elk geval niet ten goede. Desalniettemin een goed optreden dat het publiek lekker wakker heeft geschud. [MR]

Swinder - Eetcafé Camelot
In Café Camelot is het opvallend rustig. Misschien ligt het aan de plek (een beetje uit de route), maar het kan ook liggen aan de muziek van Swinder. Deze Groningse band rond singer-songwriter Bas Schröder maakt niet de makkelijkste muziek en dat komt niet alleen door de teksten in het Gronings dialect. Door de beperkte ruimte achterin de kroeg staat de vijfkoppige band nu slechts met drie man op het podium. Opvallendste afwezige is daardoor de drummer, al creëert dit weer ruimte voor de (mooie) cello. Liedjes als ‘Vief Veur Elf’ en ‘Twijde Hans’ zijn in het noorden van het land al goed opgepikt, maar het Nijmeegse publiek heeft hier totaal geen weet van - ondanks het feit dat ze in maart hun titelloze debuutalbum mochten uitbrengen op het vermaarde Excelsior-label. De melancholieke liedjes verdienen een groter publiek dan vanavond het geval is. Of toch op zijn minst set-afsluiter ‘Noar Stad’, dat moeiteloos in in het rijtje dialectnummers-met-hitpotentie (denk aan ‘Op Fietse’ van Skik) past. [ED]

Fake Billy & The False Prophets - Café De Deut
In een stampvol Café De Deut gaan de vier gasten van Fake Billy & The False Prophets lekker fel van start. De garage-rock heeft in thuisstad Tilburg al flink wat zieltjes veroverd en ook hier in Nijmegen slaat het goed aan. Zanger Martijn Crins werkt zich meteen flink in het zweet, iets wat past bij dit soort smerige rock-’n-roll. Sterk zijn ook de gitaarriffs van Matthijs Leeuwis, terwijl drummer Dylan van Meurs (zoon van troubadour Ad van Meurs) en bassist Guus van Mierlo voor de dynamiek zorgen. Soms horen we echo’s van eighties hardrock, maar net zo vaak de gebalde energie van een modernere band als together PANGEA. De energieke set bevat met '
Johnny' (over een gast die graag terug achter de tralies wil om weer goed te worden uitgewoond) en afsluiter 'Celine Dion' tevens een paar opvallende nummers. [ED]