Hell’s Bells klinken in Arnhemse Gelredome

AC/DC zet geroutineerd een gelikte show neer

Bertus Elings ,

Bijna hadden we in Arnhem de aftrap van de wereldtour gehad, ware het niet dat de mannen op 10 en 17 april een generale repetitie hebben gegeven op een festival in Amerika. Desalniettemin stonden we vanavond nagenoeg aan het begin van een tournee die AC/DC in ongeveer 8 maanden tijd naar 20 landen brengt, voor meer dan 50 optredens in evenzoveel steden. Ondanks het gemis van Malcolm Young en Phil Rudd, spatte de energie van het podium en lieten Angus en de zijnen zien dat ze geroutineerd genoeg zijn om nog steeds tot de wereldtop behoren.

Het concert

AC/DC met Vintage Trouble als voorprogramma, Gelredome Arnhem, 5 mei 2015

De muziek

Tegen 19.30 uur treden er vier mannen in pak aan om het publiek op te warmen. Men zou verwachten dat hiervoor een metal-act wordt aangezocht, maar niets is minder waar. Vintage Trouble is ingevlogen. Ze maken lekkere, opzwepende soul- en bluesmuziek, waarbij zanger Ty Taylor aantoont veel afgekeken te hebben van de Godfather, James Brown.

Klokslag 20.45 uur gaat het licht in het Gelredome uit en wordt de aandacht van het publiek opgeëist door een introductiefilmpje. De spanning wordt daarmee opgebouwd tot een climax waarbij een meteoriet inslaat op aarde en de eerste klanken van Angus Youngs gitaar verklappen dat wordt afgetrapt met ‘Rock Or Bust’ van het gelijknamige recente album. Zo’n 50.000 bezoekers gaan uit hun dak als Angus in zijn rode, ribfluwelen schoolkostuum over het podium rent en Brian Johnson met zijn hoge stem de vocalen in zet. Schitterend ook om, als het wat donkerder is in de zaal, te zien hoe ontelbaar veel rood knipperende ‘devil’s horns’ zich in het publiek bevinden.

AC/DC bestaat dit jaar 41(!) jaar. Anno 2015 is de totale leeftijd van de mannen op het podium zowaar 318 jaar (63,6 jaar gemiddeld, dus)! Als publiek zou je dat bijna vergeten, als je ziet hoeveel energie van het podium spat tijdens klassiekers als ‘Shoot To Thrill’, ‘Back In Black’, ‘Thunderstruck’ en ‘Dirty Deeds Done Dirt Cheap’. Tegelijkertijd besef je dat het optreden voor een groot deel draait op pure, professionele routine van de heren. De muziek heeft er echter niets onder te lijden. Het klinkt nog net zo vet en gelikt als tijdens concerten in Nederland in 2009 of 2000. De setlist is overigens ook niet zo heel veel veranderd in die tijd.

Plus

Zoals reeds gezegd, het optreden is zó goed, dat je vergeet dat er eigenlijk een stel oude mannen staan. De kwaliteit van het vijftal op het podium, aangevoerd door Brian Johnson en de in het Gelderse Aalten wonende Angus Young, is van eenzame klasse, hoewel daarbij direct moet worden opgemerkt dat het de heren niet zou misstaan om zich te beraden over nóg een wereldtournee over een paar jaar.

Min

De routine en kundigheid van de heren kunnen niet voorkomen dat er regelmatig een te lange pauze ontstaat tussen de nummers, waarbij het podium net iets te lang in blauw licht gehuld blijft alvorens de Gibson van Young weer klinkt. Bovendien kent de show weinig of geen verrassingen. Het blijft bij de voorspelbare bel die naar beneden komt tijdens ‘Hell’s Bells’ en een grote dame die opgeblazen wordt tijdens ‘Whole Lotta Rosie’.

Het moment

Aan het eind van ‘Let There Be Rock’, het laatste nummer vóór de toegift, laat Angus even zien dat hij nog steeds behoort tot één van de beste gitaristen van de wereld. Hij bouwt de solo uit tot een minuten durende aanval met scheurgeluiden, waarbij hij op verschillende plaatsen op het podium letterlijk naar grotere hoogte wordt getild door de bewegende podiumdelen. 

Het oordeel

Super 'ass kicking' vet!