De variatie aan bands was breed, hoewel de herkomst smal was: Nijmegen, Nijmegen, en nog eens Nijmegen. Maar met een enkeltje Amsterdam, en Duitsland en Italië als kersen op de taart. Net als vorig jaar speelde het geheel zich af op drie podia: het grote podium Zeppelin in de expo, het kleinere (maar eigenlijk beter toegankelijke) Clockwork in de courtyard en Pluweel in de binnentuin, waar ook bijzondere biertjes werden geschonken en een heuse StreetFood was ingericht met vegaburgers en biologische kruidenfriet.
Plufest 2015
Een perfect feestje met een veelzijdige line-up
De derde editie van Plufest liet duidelijk zien dat dit festival een vaste plek verdient in de Gelderse festivalagenda. Het was een perfect feestje met een veelzijdige line-up en bijzondere side-effecten als een living statue, twee ruige dames met steampunk ambities en nog wat figuranten die de stemming er aardig in wisten te houden te houden
Het festival
The Bucket Boyz en TinKittin
Het feest begint om 14.00 uur. Het publiek, dat langzaam binnendruppelt, wordt muzikaal onthaald door de Amsterdamse The Bucket Boyz die onder meer spelen op plastic jerrycans.
De middag komt goed op gang met het optreden van de Nijmeegse formatie TinKittin in de Zeppelin. Hardrock zoals het hoort, wat nou vernieuwing?! Waarom zou je iets wat goed is nog verbeteren. TinKittin weet een hedendaagse draai te geven aan de jaren tachtig met de stijl van AC/DC, af en toe een vleugje Nina Hagen en een flinke dosis rechttoe rechtaan gitaar-drum-basgitaar- en zang-metalglamrock. Niet ontbrekend zijn de glinsterende kettingen, tatoeages en make-up. En evenmin ontbrekend is het enthousiasme. Wat een blije, goed op elkaar ingespeelde band stond hier op het toneel. Erg leuk ook om te zien dat de bandleden Mise, Jason, Roy, Buz en Niels nog lang na hun laatste nummer het Plufest bleven meevieren. Hun eerste demo dateert al van mei 2014, maar we mogen hopen snel meer te horen van deze band die in het Nijmeegse festivalciruit niet zou misstaan.
Talisker Two en Rene SG Fucking Hell
Talisker Two is vernoemd naar een Schotse whisky en is een knipoog naar de begeleidingsband van Johnny Cash. Dat is ook de muziek die ze voor een deel spelen, maar daarnaast beschikken de beide heren over een breed scala aan blues, country, rockabilly en ook hier weer: enthousiasme.
De buitentemperatuur werkt niet echt mee op het podium in de Pluweel in de buitenlucht, maar de gevoelstemperatuur bereikt grote hoogte met de ingebeelde kampvuren die door Jos Visser en Gerard Heijmeriks worden opgeroepen. Hopelijk kunnen we ook deze muzikanten op nog veel meer Nijmeegse festivals in actie zien.
Om 17.00 uur treedt in de Zeppelin Rene SG Fucking Hell aan. Uit Amsterdam afkomstig vormen ze een waardige bijdrage aan dit intieme festival. Speedpunk, maar dan nog sneller. Ultrakorte nummers, van soms niet meer dan 10 seconden hebben ze nodig om hun boodschap te brengen. Maar even zo goed zien ze ook kans om fraai uitgesponnen hardrock- en metalsongs uit de Gibson te persen. Aardige jongens, en aan de drummer is duidelijk te zien dat dit soort muziek topsport is. Natuurlijk roepen ze teksten als !@#$%^&* You en To Hell with you, maar dat menen ze niet. Kom gerust nog een keer terug naar Nijmegen, René en consorten.
Mother Engine en Macondo Dust Band
Het is nog lang niet donker als de duistere psychedelische Krautrockers van Mother Engine het podium van Clockwork betreden. Speciaal voor dit festival zijn ze overgekomen uit Plauen (Duitsland, bijna tegen de oostgrens). In 2013 waren ze al van de partij en dat is ze zo goed bevallen dat ze graag weer terug kwamen, hoewel de kans bestaat dat de herinnering aan de toen geconsumeerde ‘beer and weed’ een rol spelen bij hun aanwezigheid, zoals ze zich zelf een paar keer lieten ontvallen. Desalniettemin zetten ze een strakke instrumentale show neer, met voornamelijk werk van hun in 2013 uitgebrachte album en een enkele nieuweling. Dit voorjaar komt hun tweede album uit, dus hou ze in de gaten.
Normaal gesproken is de Macondo Dust Band met z’n vijven, maar dat is in de stadstuin van de Paraplufabriek Nijmegen onmogelijk. De sobere variant bestaat deze avond uit zangeres Rian Hendriks, Sven Vrins op contrabas en Gijs Gerrits op gitaar. Maar ook als trio betovert de folkformatie. De muziek omschrijven ze als ‘desert sounds’, met invloeden van onder andere Calexico en Johnny Cash. Het repertoire roept de sfeer op van vergankelijkheid. Toch geeft de band een hartverwarmend optreden op deze frisse avond in maart. Door de humoristische presentatie houden Rian en Gijs het luchtig. En Gijs? Die zit als een stille kracht op de achtergrond. Maar zijn rol als tekstschrijver valt zeker niet te onderschatten. Het is terecht dat Rian hem in het zonnetje zet. Met een vocale ‘gastbijdrage’ in het Italiaans verrast hij het publiek. Het slotnummer ‘Behind The Hills’ geeft het treffend weer: daarachter liggen de oneindige, verlaten vlaktes.
De Triesto's, Black Rainbows en Euro Cinema
Een smartlappenband op Plufest? Jawel, dat is goed mogelijk. Verrassend, dat wel. Maar De Triesto’s werken ook op dit alternatieve muziekfestival behoorlijk op de lachspieren en de beenspieren. Er wordt flink gehost, als ware het een optreden tijdens de Dag van het Levenslied. Tijdens het gouwe-ouwe ‘Una Paloma Blanca’ lopen de toeschouwers zelfs in de polonaise. “Het moet niet gekker worden. Ik zeg mijn lidmaatschap van de Plufabriek op. Maar leuk is het wel,” is het commentaar van Paul den Zangert. Hij en zijn maten delen vlaggetjes uit. ‘Vlag me dan, als je kan.’ Dat is niet aan dovemansoren gericht. Er wordt fanatiek gewapperd. Als in een achtbaan schieten de bandleden met het grootste gemak van de George Baker Selection naar André Hazes en zelfs Marco Borsato. Hun versie van ‘Ik leef niet meer voor jou’ is een parodie op de emo-song van de beroemde Nederlandse entertainer. De grappen en grollen vliegen door de lucht. “Onze muziek is goed fout. Maar wel met een knipoog,” aldus snarenplukker Maurice.
Het zware gitaargeweld van Mother Engine dreunt nog na op de Clockwork stage als het Italiaanse trio Black Rainbows het podium bestijgt. Inmiddels heeft de band een behoorlijke discografie opgebouwd. Het album Hawkdope is net van de pers gerold. Dat wordt dus gevierd met een Europese tournee, waarin het enige Nederlandse optreden in Nijmegen plaatsvindt. Een unicum dus voor Plufest om deze buitenlandse stonerband te mogen ontvangen. Het is een dampend en stampend optreden, recht toe recht aan. Het ritme is monotoon waarbij de gitarist en bassist veel gebruikmaken van hun geluidseffecten. De setlist is echter kort doordat de afzonderlijke nummers een lange speelduur hebben. Daardoor lijkt het optreden een flinke zit te worden. Voor de niet-stonerliefhebbers valt het desondanks gelukkig wel mee, dankzij de virtuositeit van de drie Romeinen.
Old skool funk hoor je niet vaak meer op festivals en concerten. De vier mannen van Euro Cinema vertolken het nog steeds, maar zonder zang. Dat maakt het moeilijk om de aandacht van het publiek erbij te houden, want bij instrumentale muziek moet het ontbreken van vocalen worden opgevangen door de andere muzikanten. In dit geval is dat het spel van Rob Schepens op het Hammond-orgel. Je vergeet bijna dat er geen zanger(es) aanwezig is. Ook Dennis Orsel op de basgitaar, gitarist Tim den Heijer en Niels Piay op drums kennen hun funkklassiekers. Titels als ‘Brooklyn Groove’, ‘Funkstamatic’ en ‘Soulpower’ laten niets te wensen over. Al is het nummer ‘Koekwaus’ een vreemde eend in de bijt, maar niet minder funky. De vonk slaat goed over op de toeschouwers die flink aan het dansen zijn.
Het publiek
Het is gezellig druk in de uitverkochte Paraplufabriek. De sfeer is gemoedelijk, het publiek bestaat uit echte muziekliefhebbers. De artiesten krijgen de kans om het beste uit zichzelf te halen, of ze nu stonerrock, het levenslied, folk of funk spelen. Het intieme avondoptreden van Macondo Dust Band in Pluweel (de binnentuin van Plufest) heeft in het begin echter te lijden van het rumoerige publiek, maar uiteindelijk hebben de aanwezigen toch aandacht en waardering voor de muziek.
Het Oordeel
In het Nijmeegse is Plufest een van de laatste old skool-festivals die er nog zijn. Hier kom je nog echt naar (nieuwe) bandjes luisteren. De organisatie heeft een zeer gevarieerde line up weten samen te stellen, bijna bizar. Met eenvoudige middelen en beperkte ruimte is een festival georganiseerd dat zeker een plaats verdient op de Nijmeegse festivalkalender.