Jelle(phant) Haagsma is een multi-instrumentalist uit Arnhem die al jaren donkere lo-fi indie produceert van een hoog niveau. Zijn oeuvre omvat een breed spectrum aan genres; van neo-psychedelia, noise en downbeat garage met shoegaze invloeden tot Arabische en Indiase klanken. Ruim een half jaar na zijn vorige release Trampoline Mind is er al weer een nieuw album: Loom. Oogst deze plaat net zoveel lof als zijn eerdere releases?
De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van het zwarte goud. Dit keer Loom, het nieuwe album van Jellephant.
De muziek
Plus
Min
Het kost tijd het album te doorgronden en op je in te laten werken. De plaat geeft zich pas langzaam prijs na herhaaldelijke draaibeurten. Maar of dit écht een minpunt is? In deze tijd van fastfood-muziek is het eerder een verademing dat er nog platen zijn waar je voor moet gaan zitten om ze door te laten dringen en van te genieten.
Het nummer
‘Grow fangs and bite’. Een kippenvelnummer met onder meer spaarzame gitaar en betoverende en spannende mede-vocals van Puck Ingen Housz. Het roept herinneringen op aan de huiveringwekkende duetten tussen Damien Rice en Lisa Hannigan. Er staan meer nummers op de release waar Puck de gastvocalen verzorgt, maar dit nummer staat bij mij met stip op één.
Het oordeel
Jellephant heeft de lat weer hoog gelegd met zijn tweede release in ruim een half jaar tijd. Minder toegankelijk dan Trampoline Mind maar minstens zo boeiend en dromerig.