Deel 1: In de Volvo richting het Plugged Festival in Eindhoven
Kunst en dus ook muziek, herkauwt; geluiden uit het verleden komen steeds weer terug. Waarom zijn jullie als mid-twintigers in deze tijd zo sterk beïnvloed door de bluesrock uit de jaren ‘60 en ‘70?
Wouter knijpt zijn ogen dicht tegen de felle zon en antwoordt: “Dat is bij ons goeddeels door onze ouders overgebracht. Je kent het wel, zo’n vette cd die je tijdens een vakantie heel vaak hebt gehoord en die vervolgens blijft hangen. Bijna alle muziek die je nu via de standaard kanalen over je heen krijgt gestort vind ik echt slecht (doet: ‘boem-boem-klap-klap I’m a baby girl oh yeah…’). De muziek uit de jaren ’60 en ’70 vind ik wel te gek om naar te luisteren. Als je in die tijd als klein kereltje muziek ging spelen, speelde je al gauw klassiek of jazz. Kijk naar Jack Bruce of Cream; rockbands uit die tijd waren veelal beter onderlegd dan de bands van nu.”
Ruben: “Naar mijn maatstaven krijg ik via de gangbare kanalen, zoals bijvoorbeeld 3FM, te weinig power door. Als je echt vette muziek wilt ontdekken dan moet je daar toch echt zelf naar op zoek.”
Tijn vult aan: “Hoe dan ook, als je jamt speel je al gauw de blues. Blues hoort tot de roots van alle muziek en daarom ontkom je er niet aan. Alle goeie riffs zijn vast al gemaakt maar wij proberen er toch op onze manier een invulling aan te geven.”
W: “Een handjevol bands lukt het om echt nieuwe dingen aan hun muziek toe te voegen, zoals Shaking Godspeed. Wij zijn als band niet enorm hard uit op die vernieuwing.”

 

Deel 2: Voorafgaand aan de bandrepetitie, zittend op een stenen trappetje in de hete zon op een Arnhems industriecomplex op zondag. Tijn is even op pad om boodschappen te doen en Wouter is onderweg vanuit Utrecht.
Hebben jullie in de afgelopen periode als band jullie eigen geluid gevonden?
Stefan, niet zonder enige trots: “Met deze plaat hebben we onze draai helemaal gevonden en deze sound nemen we ook mee in het nieuwe werk voor de volgende plaat. Deze plaat is echt gedoopt in de 60’s.”
Ruben: “Instrumentaal gezien maar ook qua arrangementen hebben we zowel onze individuele als onze bandklank gevonden. We groeien meer en meer naar elkaar toe, kennen elkaars spel nu beter en snappen zonder woorden hoe de nummers moeten klinken.”

Verderop in de straat wordt een auto geparkeerd en Wouter stapt uit. Twee minuten later verschijnt Tijn met flessen water en broodjes.
Wouter: “Naast het drummen speel ik veel gitaar en beluister ik veel muziek. Ik creëer veel inspiratie in mijn eentje, door lekker te pielen op mijn gitaar. En natuurlijk haal ik inspiratie uit andere bands, zowel uit clichébands zoals ‘Led’ en ‘Deep’ als uit bijvoorbeeld bluegrass of klassieke muziek. Ook van een jam met Tijn kan ik echt blij worden. En uiteraard, als drummer van The Heat moet je tering veel John Bonham luisteren.“
Tijn: “Ik haal mijn inspiratie heel erg uit hardrockbands uit de jaren ’60 en ’70 die niemand kent. Ik ben zo’n YouTuber die nachtenlang doorklikt op ‘volgende’. Dan kom je bijvoorbeeld bij iets heel vaags met tweehonderd views, gouden schatten in de muziekwereld. Eén zo’n band is de Zambiaanse ‘Zamrock‘ band The Witch uit de jaren ‘70. De band is opgericht na de onafhankelijkheid van Zambia en de energie van het afwerpen van het juk van het Brits-koloniale tijdperk dampt eraf. Wat mij ook inspireert is bijvoorbeeld zo’n heel klein jochie, zoals bij het optreden in Eindhoven deze week. Dat gastje staat daar vlak voor het podium enorm uit zijn dak te gaan terwijl hij kijkt hoe ik gitaar speel. Wie weet ben ik wel weer een voorbeeld voor hem. Dat alleen al is voor mij meer dan genoeg inspiratie om keihard door te gaan met waar we mee bezig zijn.”

Waarom is de plaat niet afgerond tijdens de aanvankelijke opnamesessies in 2014?
Tijn trapt een kiezel weg en antwoordt: “De opnames in 2014 zien we als een inspirerende demosessie, welke echter niet helemaal heeft opgeleverd wat we voor ogen hadden. De producer en wij werkten achteraf bekeken vanuit verschillende verwachtingen waardoor de motorolie langzaamaan opraakte en de auto vastliep. Die autorit hebben we vervolgd met Pablo van de Poel.”

Jullie support tijdens de release, Joe Madman & The Sidewalkers, heeft dit jaar een prachtplaat [The Call of Joe, EV] afgeleverd, ook opgenomen bij Pablo. Wat bracht jullie er precies toe om met hem te gaan werken?
Tijn: “We hebben meerdere studio’s aangeschreven, maar hoorden van Mitchell [zanger van Joe Madman, red.] dat we met ons geluid simpelweg voor Pablo moesten kiezen. Pablo had inmiddels van onze opnameplannen gehoord en benaderde ons vervolgens zelf ook. Uit dat contact bleek al gauw dat het enorm klikte. Er was weinig sprake van zakelijk gedoe maar het voelde vooral als muziek maken met een goede vriend.”
Ruben: “Inderdaad, vanaf het allereerste moment was er in de studio een goede vibe. De keus was verschrikkelijk eenvoudig.”
Stefan: “Daarbij is de productie van de plaat van Joe Madman enorm vet en is DeWolff natuurlijk  ook gewoon een ongelooflijk vette band.”
Tijn: “En…. Het is de enige analoge studio die wij op ons verlanglijstje hadden staan.”

Matatoro: ‘Mata’ betekent doden of slachten en ‘toro’ betekent uiteraard stier. Welke link heeft de nieuwe ep met deze discutabele volkstraditie?
Ruben legt uit: “‘Matatoro als titel van de ep gaat erover dat de stier en de matador worden samengevoegd; de elegantie van de een in combinatie met de brute kracht van de ander.” Ruben vervolgt met een stoere grijns: “Zo hangen ook de nummers op de plaat samen; subtiel tot keihard erop!”
Wouter refereert aan Paco Kamil, een kunstenaar waarmee de band al eerder heeft gewerkt: “Voor een optreden van een tijd terug heeft hij een poster gemaakt met daarop een tekening van een minotaurus, een manstier: het bovenlijf van een stier op het onderlichaam van een man. Paco haalde zijn inspiratie uit onze muziek. Hier hebben wij op doorgewerkt. Het nummer ‘Matatoro’ is ook ontstaan uit dit concept, het artwork van Paco. Het uitgangspunt was de stier. Het benaderen van  muziek op deze manier is iets wat we vet vinden en waar we door mee willen gaan.
De samenwerking met Paco is iets waar we trots op zijn. Het is een interessant thema. Daarnaast is dit wat ons betreft hét nummer van de plaat waardoor ook de ep als geheel deze titel verdient.”

Jullie hebben ervoor gekozen om, na Bootleg Betty, als tweede band met Kroese Records in zee te gaan. Vertel.
Tijn: “We waren aanvankelijk van plan om dit album net als de vorige in eigen beheer uit te brengen maar besloten om het inclusief de distributie uit handen te geven. Kroese was de partij die ons echt wilde helpen zonder allerlei gesjoemel met rechten en andere voorwaarden. Dat was voor ons essentieel. Als band die nu echt door wil pakken is het ook enorm fijn om samen te werken met partijen die ook toe zijn aan een volgende stap. Dit geldt voor Kroese maar het geldt ook voor AUC Bookings die sinds kort onze boekingen verzorgt en voor Pablo die de plaat heeft geproduceerd. De lijntjes zijn kort en het voelt als een goede vriendschap.”

Tot slot, wat mag Arnhem van de releaseshow op 19 juni verwachten?
Wouter, terwijl hij een nieuwe peuk opsteekt: “Laten we het niet onnodig moeilijker maken dan het is: onze release party wordt een tering vette show!!”