Het viel bij de repetitie op dat je al super gefocust was. Heb je dat van nature in je?
“Ik kan vanuit mijzelf al aardig goed mijn focus vinden. Ik heb zelf ook een ritueel dat ik iedere ochtend doe. Een soort meditatie. Dat helpt mij om terug te gaan naar de essentie van dingen. Ik heb veel lijntjes uithangen van verschillende projecten: een concert dat ik morgen, volgende week, over een maand of over een half jaar moet doen. Dat zijn allemaal dingen waar ik mij al bezig mee moet houden. Het is dan lastig om weer terug in het ‘nu’ te gaan: wat is NU belangrijk om te doen? Dankzij mijn plaatsvervangende fysiotherapeut heb ik niet alleen maar geleerd om mijn focus te vinden maar ook juist vast te houden. Met behulp van een hartcoherentie meetapparaat heb ik kunnen trainen om mijn focus op te roepen op elk moment waarop ik dat zou willen. Dus ook onder stress en spanning. Bij het televisieprogramma van Paul Witteman was er totale hectiek, zoals je dat weleens met live televisie hebt. Ik heb mij toen even teruggetrokken toen ik 5 minuten later op moest. Binnen 2 minuten was ik gewoon lekker mijzelf. Ik kon gewoon genieten van het moment. Het gaat erom dat je de spanning omzet naar positieve energie, zodat je ook echt denkt: ik ben hier, laat ik er maar van genieten.”
Lavinia Meijer: “De harp is niet populair. Ik creëer daarom mijn eigen markt en mijn eigen podium.”
Over haar focus, wisselwerking, het vernieuwen en het verleggen van grenzen.
Voyage is het nieuwe album van harpiste Lavinia Meijer. Het is een muzikale tijdreis met de Franse componisten Debussy, Ravel, Satie en Tierssen (bekend van de film Amélie). Ze gebruikt de beeldende kracht die muziek kan hebben: “Ik heb de volgorde zo uitgekozen, dat het ook muzikaal beeldend een voyage is die je maakt: je staat op, je pakt je koffers, je vertrekt midden in de nacht, je maakt een reis en de volgende ochtend kom je in een nieuw land, in de natuur, ontmoet je andere mensen en culturen.” Om dat beeld kracht bij te zetten heeft zij acteur, schilder, regisseur Jeroen Krabbé gevraagd om kunstwerken en gedichten bij haar muziek te zoeken voor haar album. Dit is tekenend voor Lavinia Meijer: opvallende samenwerkingen, experimenteren met andere muzieksoorten, het voortdurend vernieuwen en het verleggen van grenzen. Opgegroeid in Bennekom heeft Lavinia in Arnhem haar middelbare schoolcarrière doorlopen op het Stedelijk Gymnasium. Nu is ze terug voor een optreden in het poppodium Luxor Live. Vóór haar optreden sprak 3voor12 Gelderland met haar.
Eind 2008 heb je in je geboorteland Zuid-Korea een nieuwjaarsconcert gegeven. Bijzonder was dat daar je biologische vader bij aanwezig was, die je na 23 jaar voor het eerst bewust ontmoet. Wat doet dat met je tijdens het optreden?
“Mijn biologische vader zocht daarvoor al contact. Op dat moment vond ik het waarschijnlijk te eng ik wilde ik mij daar niet mee bezig houden. Beetje de angst dat ik niet kon focussen op mijn concert. Ik wilde mijzelf goed neerzetten en dat zat alleen maar in de weg. Maar toen ik uiteindelijk daar was, veranderde er iets totaal in mij. Ik dacht: nee, deze kans moet ik grijpen. Ik heb hem uitgenodigd en het concert in mijn beleving voor hém gespeeld. Het was een soort gevoel van vrede dat over mij heen kwam. Ik wist ook helemaal niet dat er eerder een bepaalde wrok zat. Dat kwam toch naar boven.
Voor mij voelde de ontmoeting als een stuk volwassen worden. Ik heb een stuk van mijzelf kunnen invullen. Maar ook mijn beeld van mijn biologische vader: hij heeft niet de kans gehad om mij en mijn broer op te voeden. Hij moest ons noodgedwongen af staan in de hoop dat wij ergens elders een betere toekomst zouden hebben. Dat besef heeft mij de schoonheid van mijn eigen leven doen inzien. Ik denk dan: wat mag ik toch ontzettend gelukkig zijn met alle dingen in het leven.”
Terug naar je werk. Je bent vernieuwend met je harp bezig met je bewerkingen van stukken van Philip Glass, Einaudi maar ook Radiohead en je samenwerking met Arthur Antoine, de toetsenist van Gare du Nord. Ben jij een ‘woman on a mission’?
“Op een gegeven moment slaat de realiteit toe en besef je dat de harp niet populair is. Althans, lang niet zo populair als piano en viool. Programmeurs zijn heel terughoudend om een harp te programmeren. Want ze denken: er komt geen kip naar zo’n concert! Dus ik had zoiets van: ik creëer mijn eigen markt en mijn eigen podium, anders weten mensen nooit wat ze missen. Ik heb er mijn persoonlijke missie van gemaakt: de harp als solo-instrument promoten naar een breder publiek toe. Dat doe ik met nieuwe muziek, via bewerkingen en door te experimenteren met elektronische muziek. Ik wil de harp meenemen met de tijd. Ik wil de breedte opzoeken en de grenzen verleggen.
Ik vind de wisselwerking met componisten ook heel waardevol. Dat heb ik met name gehad met mijn ontmoeting met Philip Glass. Ik trof daarmee iemand die er voor open staat om zijn muziek ook op andere instrumenten te horen. Philip Glass zei dat hij door het horen van mijn uitvoeringen op harp zelf nieuwe inzichten in zijn eigen muziek kreeg. Ik vind het leuk om componisten te ontmoeten, het stuk te spelen en feedback van hen te krijgen. Zij kunnen dan ook inzien dat de harp veel meer kan dan zij oorspronkelijk dachten. Voor componisten is de harp een lastig instrument. Voor heel veel mensen zelfs een afstandelijk instrument. Zij komen er niet veel mee in aanraking. De wisselwerking met componisten draagt ertoe bij dat er ook weer nieuwe muziek wordt geschreven.”
Met een aantal componisten duik je meer de filmmuziek in: Glass (o.a. The Hours), Einaudi (Intouchables), Tierssen (Le Fabuleux Destin d’Amélie Poulain). Is dat een bewuste keuze?
“Ik heb altijd al van films gehouden. Vooral doordat ik in aanraking ben gekomen met muziek van Philip Glass en Ludovico Einaudi ben ik wat meer in de filmmuziek gedoken. Ik heb veel respect en interesse voor dit genre gekregen. Ik heb het belang van muziek in film ontdekt. Het kan erg ondersteunend zijn voor het verhaal. Soms kan het heel goed op zichzelf staan. Die muziek probeer ik eruit te pakken. Vaak heeft die muziek een sterk beeldende kracht. De muziek van Erik Satie wordt ook heel vaak in films gebruikt. Zijn melancholische klanken passen zo goed op de harp. Yann Tierssen is ook door Satie beïnvloed. Ik werd er eigenlijk door mijn jongere neef van 20 op gewezen. Ik dacht: dat is een mooie brug om muziek van een eeuw geleden te verbinden met muziek van nu.”
Bij je uitvoering in de Melkweg schakelde je van minimalistisch klassieke stukken makkelijk over op het ruigere werk van Radiohead. Je wapperde lekker wild met je haren. Het merendeel van het publiek veerde enthousiast uit hun stoel. Heb je van te voren nagedacht over je performance?
Schaterlach. “Dat komt vooral door de energie van het moment. Het is wel zo dat ik het zie als een ‘one woman show’. Ik ben altijd een beetje jaloers op popartiesten of singer-songwriters die hun eigen muziek schrijven. Zij hebben altijd een persoonlijk verhaal met redenen waarom zij het hebben geschreven zoals zij het hebben geschreven. Als je iemand anders zijn werk speelt, laat staan van iemand die al meer dan een eeuw dood is, dan zit er bij voorbaat al een afstand die je moet zien te overbruggen. Dat probeer ik vooral te doen door veel contact met het publiek te maken, met wat praatjes ook. De chemie, de communicatie die via de muziek ontstaat, is heel erg leuk. je bent in het begin totale vreemden van elkaar. Maar als een avond zich ontwikkelt en mensen komen wat losser, dan heb je aan het einde van zo’n concert echt het gevoel dat je één hele grote familie bent. Dat blijf ik bijzonder vinden.”
Soo-Ji is de Koreaanse naam van Lavinia zoals dat op haar adoptiepapieren staat. Het heeft drie betekenissen: Koningin, Slimme Vos en Rijzende Ster. De koningin van de harp mag zij zeker wel worden genoemd. De manier waarop zij blijvend vernieuwend bezig is en daarmee een nieuw publiek weet te bereiken is behoorlijk slim. Het is te verwachten dat zij als ‘ster’ nog veel verder zal rijzen. Nomen est omen!
Op 5 juli zal Lavinia Meijer een zomerconcert geven bij het cultureel landgoed Middachten in De Steeg.