Lambchop, Doornroosje, 4 februari 2015.
Geconcentreerd Lambchop in een geconcentreerd Doornroosje
Veteranen bewaren meligheid en David Bowie voor de toegift
"Jij zit natuurlijk naar die mannen te kijken." De toeschouwer op de pakweg tiende rij van Doornroosje zegt het eigenlijk niet eens zo hard, vermoedelijk gericht aan zijn vriendin/vrouw. En toch draait de halve zaal zich lachend om. Lambchop is al zo'n tien minuten bezig met het integraal vertolken van Nixon, maar nu pas valt op hoe stil en aandachtig de zaal staat te luisteren. Hebben Kurt Wagner en zijn mannen iets gemerkt? Daar lijkt het niet op. Onverstoorbaar en uiterst geconcentreerd spelen ze zich door de zichzelf opgelegde setlist heen. Lachen doen we pas weer in de toegift.
Het concert
De muziek
Amerikaanse band uit Nashville die door de jaren heen flink varieert in zowel omvang als bezetting, maar nog altijd draait om het muzikale brein van de inmiddels 56-jarige Kurt Wagner. Ooit begonnen als countryband experimenteert Lambchop inmiddels al ruim twintig jaar met diverse stijlen als soul, jazz en loungemuziek. Kenmerkend daarin is vooral de melodieuze zang van Kurt, vaak bij wijze van ingetogen falset, in combinatie met de dubbelzinnige teksten. De huidige tour staat in het teken van het succesvolle album Nixon (2000), dat een voor de gelegenheid zevenkoppig Lambchop van begin tot einde ten gehore brengt. Vanavond strijkt het gezelschap neer in Nijmegen voor zijn enige show in Nederland.
Plus
Kijk die Kurt eens zitten, truckerspet strak op de oud geworden kop. Ken je die opa uit de tekenfilm Up? Welja, zoiets dus. Je zou hem rustig in de zeventig schatten. De falsetzang is iets van vroegere tijden, de hoge melodielijnen zijn nu voor rekening van de band. Maar dat verandert eigenlijk weinig aan Nixon, dat vanavond nog even mooi klinkt als vijftien jaar geleden. De tedere nummers over het alledaagse leven zijn bij vlagen opvallend funky en soulvol, ja zelfs bijna dansbaar. Bijna? We zien een enkeling zich overgeven aan de akoestische slowfunk en onverstoord bewegen op 'You Masculine You', een ander met gesloten ogen het "we are screwing up our lives today" meezingen op bescheiden hitje 'Up With People'. Na ruim een uur zit Nixon erop en is er ruimte voor ouder werk, covers en wat onderlinge meligheid.
Min
"Did we ever play here before? I don't remember this venue. Anyway, always good to be back here," grapt Kurt in die toegift. Het niveau is wat omlaaggeschroefd, maar stiekem zijn de flauwe grappen ook een welkome afwisseling na het toch wat steriele eerste uur. Dat is toch het nadeel van integraal één plaat spelen: de volgorde staat van tevoren vast. En dus volgt na 'Up With People' (is die vanavond nou korter dan op plaat?) een kwartier aan mellow loungemuziek die maar moeizaam weet te boeien. Ja, dat weet men natuurlijk van tevoren: je mag aannemen dat er vooral liefhebbers in de zaal staan. Maar toch komt een melancholische observatie als "the kids out in the street / take their toys and break them / look at them, then walk away" thuis op de stereo harder binnen dan hier in Doornroosje, met een stel braaf ogende Amerikanen op het podium.
Het moment
Lastig om er één moment uit te pikken. Van Nixon zijn dat dan toch de bekendere liedjes: het eerder genoemde 'Up With People', het liefdevolle 'The Book I Haven't Read' of juist de overpeinzende opener 'The Old Good Shoe'. Na een laatste quasi-onzinnig gesprek tussen William en Kurt over countryzangers uit Nashville volgt met David Bowies 'Young Americans' het meest verrassende moment van de avond. Geheel in de inmiddels melige stijl speelt Tony Crow de laatste pianonoten met zijn voeten. Van onverstoorbare concentratie tot kolderieke meligheid in anderhalf uur: het is een avond van uitersten.
Het publiek
Alsof alle aanwezigen een koptelefoon hebben gekregen met Nixon op de oortjes, zo stil staat iedereen het eerste uur te luisteren. Voor een enkeling is de onderkoelde funk een reden om wat danspasjes te wagen, de rest houdt het bij (luid) applaudisseren. Uiteindelijk breekt de spanning wanneer de jolige stemming van de toegift overslaat op het publiek. Het zorgt na ruim een uur voor het eerste geroezemoes in de vanavond voortreffelijk stille Kleine Zaal.
Het oordeel
Op de uitvoering van Nixon valt weinig aan te merken: Lambchop is muzikaal nog altijd een uitstekende band, speelt wat het beloofd heeft en eindigt als bonus nog met een fraaie David Bowie-cover. Veel bijzonderder dan dat wordt het niet vanavond. Voor de fans geen probleem, voor nieuwsgierige nieuwkomers geen avond om lang bij stil te staan.