De 29e editie van de Roos van Nijmegen is op 1 april van start gegaan in Merleyn. In drie voorrondes strijden 9 Nijmeegse bands voor een plek in de finale, die op Hemelvaartsdag in Doornroosje zal plaatsvinden. De hoofdprijs bestaat uit 3 dagen studiotijd, mastering en optredens. 3 Finalisten worden door de jury gekozen en een vierde door het publiek. In de eerste voorronde maakten achtereenvolgens Avtovaz, Ohlsen en Margot hun opwachting in een matig gevuld Merleyn. Rockfans zijn deze avond goed aan hun trekken gekomen. Ondanks dat er drie gitaarbands het podium bestegen, kreeg het publiek een divers programma voorgeschoteld.

Al in 2008 was Partly Disposable een van de deelnemers van de Roos van Nijmegen. Na het uiteenvallen van deze band hebben vijf bandleden een doorstart gemaakt onder de naam Avtovaz. Na het uitbrengen van een ep en het vertrek van de bassist is de band als viertal verder gegaan. Onlangs is hun nieuwe ep Ruine verschenen. De melodieuze postrock (door de band zelf omschreven als ’ultimate siberian spacerock’) is inmiddels volledig instrumentaal geworden. Na een wat onzeker begin komt de band na een paar minuten goed op gang. Door het vertrek van de bassist is er meer ruimte gekomen voor de toetsen en dat komt de toegankelijkheid van de nummers ten goede. Ingetogen gitaarlijnen worden afgewisseld met rauwe erupties, waarmee de band de aandacht goed weet vast te houden. Tijdens het laatste nummer gaan de remmen los en komt het publiek voorzichtig in beweging. Avtovaz weet als eerste band van de avond meteen indruk te maken.

Het drietal Ohlsen betreedt als tweede groep het podium. De nog jonge band bestaat al een aantal jaar en heeft inmiddels voorprogramma’s verzorgd van Kensington, Valerius en Heavylight. Dit zijn dan ook meteen de referenties die te binnen schieten als Ohlsen een aantal nummers van zijn ep speelt. Als al tijdens het eerste nummer het geluid van de basgitaar wegvalt, pakt de band draad daarna weer goed op. Zanger Jens van de Meulenhof heeft een helder, prettig stemgeluid. Muzikaal gezien horen we lichtvoetige, zomerse indiepop. Jammer is echter dat het nergens echt interessant of spannend wordt. Potentie heeft de band zeker want de set is verder dik in orde en de liedjes zijn best aanstekelijk. De band mag echter nog wat werken aan een meer eigen geluid.

Als laatste band vanavond maakt het vijfkoppige Margot zijn opwachting. Met de eerste twee nummers schieten de heren indrukwekkend uit de startblokken. De muziek van Margot lijkt zowel geworteld in de jaren ‘60 (the Doors) als de jaren ‘90 (Black Crowes, Stone Temple Pilots, Alice In Chains). Zanger Luc Bouman staat op het podium als een doorgewinterde frontman, met de maniertjes van een Jim Morrisson of Scott Weiland. Soms wat too much (zeker als hij een zakje ballonnen op begint te blazen), maar vermakelijk is het wel. Bovendien heeft hij een geweldige strot en weet hij het publiek goed te bespelen. Na de euforie van de eerste twee nummers weet de band dit niveau helaas niet de hele set vast te houden. Sommige nummers van de debuut ep One of Them klinken wat richtingloos en duren net wat te lang. De maatschappijkritische teksten neigen daarbij wat naar interessantdoenerij. Desondanks maakt Margot vanavond de meeste indruk en maakt de band op zijn minst een goede kans op de publieksprijs.

Volgende week is het de beurt aan Lippu, Shaemless en These People in de tweede voorronde.