Het “EO-gevoel” is niet iets wat Public Outcry nastreeft. De band is een nieuwe formatie van routiniers Monique (Moon) Bakker, Patrick Kuschel, Remco Visker en Jusso Whistler. Daar waar Monique in het verleden vooral furore maakte als funk & jazz-zangeres (bij o.a. Candy Dulfer’s Funky Stuff) gooit ze het het met deze drie mannen muzikaal over een hele andere boeg. Dit is spierballenrock van de bovenste plank. Daar waar Remko Visker zijn gitaarsolo’s achteloos afwisselt met brute powerchords (iets waar zijn gitaar niet helemaal tegen bestand is, blijkt als zijn hoge e-snaar er voor kiest dat het prettiger is om een beetje achteloos onder de gitaarhals te bungelen...) laat Patrick Kuschul zijn bass constant vervaarlijk laag brommen. En dan is er nog Jusso Wistler, de als muziekdocent aan Jacobiberg verbonden rockgod. Zelfs een fervent hater van drumsolo's kan nog genieten van zijn inventieve spel.

Frontvrouw Monique is de enige vreemde eend in de bijt: met haar plooirok, giletje en blouse met pofmouwen zou ze met toevoeging van een Franse baret zo de rol van Julie Delpy over kunnen nemen in een romantische komedie. Haar vocale kwaliteiten laten er echter geen misverstand over bestaan dat ze op haar plek is. En dat het niet slechts bruut rockwerk is wat de klok slaat, bewijs het kwartet met het politiek geëngageerde nummer 'Edge Of Poverty', waarin de huidige graaicultuur bekritiseerd wordt. Het is wat aan de stevige kant zo op de “vroege” namiddag. Zeker na het veel lieflijkere Het Geluid Van Arnhem. Maar we zijn nu wel bij de les voor wat komen gaat.

Lada! is de bandnaam de band van Arhemmer Peter Lada, die deze editie ook opende als een van de leden van Het Geluid Van Arnhem. Vergeleek ik hem eerder -vanwege zijn potloodsnorretje en croonende voordracht- nog met Bryan Ferry, met zijn band Lada! ontpopt hij zich eerder als een Nederlandse Alex Kapranos (de zanger van Franz Ferdinand). Voor veel aanwezigen is na het heavy gitaarwerk van de twee voorgaande bands het optreden van Lada! de uitgelezen kans om even een vegabruger of wrap te scoren, buiten te gaan roken, of bij te kletsen achter in de zaal. En dat is jammer want de ingetogen indiepop van Lada! heeft zeker potentie. Door het geroezemoes achterin de zaal komen de breekbare indiepopliedjes echter niet altijd even goed uit de verf. In de loop van het optreden verzamelen de echte fans, die gewoon "fashionably late" blijken te zijn, zich alsnog vooraan bij het podium. Bij het dansbare 'City Lights' (met een van de Stones geleende gitaarriff) komen de voetjes zelfs van de vloer. En zo komt het publiek aan het einde van de set toch nog los. Jammer dat Lada! de dansbare nummers tot het laatst bewaard heeft.

Zoals de naam al doet vermoeden is Hömpfdingå een wannabee-Zweeds duo dat stiekem gewoon uit Arnhem komt. Na al het brute gitaargeweld is dit dansbare duo een beetje een stijlbreuk met de voorgaande twee bands (en eerlijk gezegd ook in vergelijking met de rest van het programma). Maar vanachter hun „flightcase tafeltjes” trakteert Hömpfdingå ons, gewapend met laptops, Körgs en andere electronica, wel op een uiterst dansbaar optreden met fraaie visuals. Vanwege de vette bass-synths verwacht je dat net als bij Mannheim de nadruk ligt op de groove en een setlist wel geheel zal ontbreken. Niets blijkt minder waar, maar songs met titels als 'Whiplash', 'Shake That Hömpf' en 'Flamingo' worden zo subtiel aan elkaar gemixt dat de dansende meute hun flow geen moment hoeft te onderbreken. Een heerlijke lichtvoetige afsluiter voor een geslaagde veertigste editie van Jacobiberg’s Paasconcerten.

Deze veertigste editie is laagdrempelig en gratis toegankelijk, waardoor zowel ouders met kinderen als door de wol gewelfde festivalgangers aan hun trekken komen. Door de bands van diverse pluimage biedt het festival voor ieder wat wils.

Doordat de nadruk ligt op de heavy bands raken de meer ingetogen acts als Het Geluid Van Arnhem en Lada! toch een beetje ondergesneeuwd in het gitaargeweld.

Ondanks de bovengenoemde "plussen" en "minnen" is het goed toeven op deze eerste Paaszondag in de Jacobiberg. Er valt ook muzikaal veel te genieten, waarbij vooral het brute Mannheim en het dansbare Hömpfdinå de show stelen. Stiekem hoop je daardoor dat de Jacobiberg, die voornamelijk dienst doet als repetitiehonk en leslocatie, haar deuren wat vaker opent voor zulke optredens.