Nu op zondagmiddag het zonnetje flink schijnt, is het tijd voor 3voor12 om een kijkje te nemen op de reggaeweide van de Zwarte Cross. Wat meteen opvalt is dat het hier ontzettend druk is, misschien vanwege de ideale weersomstandigheden deze middag, maar een lekker potje live-reggae is natuurlijk ook nooit verkeerd. By The Rivers is een zeskoppige band uit het Engelse Leicester, die twee jaar geleden hun titelloze debuutalbum uitbracht. Het materiaal van die plaat wordt vanmiddag met verve te horen gebracht. Niet alleen reggae, maar ook rocksteady, ska en zelfs wat Motown zit in hun muziek verwerkt. En dan gaat het in hun teksten ook nog ergens over. Deze band met pit staat met net zo veel enthousiasme op het podium te dansen, als het publiek ervoor in het zand. Alleen bij dit optreden van een heel uur slaat de eenvormigheid toch toe, een euvel waar veel reggaemuziek mee te maken heeft. (Erik Damen)

Een Libanese rockband, opgericht in 2011 in Beiroet. Dat maakt nieuwsgierig. Op de Zwarte Cross zijn ze altijd wel in voor een exotische verrassing, maar als The Wanton Bishops hun opwachting maken is The Roadhouse maar matig gevuld. De muziek van het viertal blijkt vooral bluesrock te zijn. Op zich past het binnen het thema ‘rock’, maar er mist iets. Zanger-gitarist Nader Mansour maakt weinig contact met de toeschouwers. Hun lauwe reactie geeft al aan dat er iets moet gebeuren. Aan het technisch vermogen van de muzikanten ligt het in ieder geval niet. Als er meer up-tempo songs worden gespeeld, weet The Wanton Bishops de harten van het publiek te stelen. De grooves klinken smeriger, naarmate het optreden vordert. Net als een dieselmotor, komt de band langzaam op gang en daarna gaat het volle kracht vooruit. Het duurde even, maar uiteindelijk lossen the Bishops hun belofte (gedeeltelijk) in. (Harold Broedelet)

Het is alweer gaan regenen als het tijd is voor de rammelblues van Ben Miller en zijn band. Aan de ene kant behoorlijk traditioneel, puttend uit delta blues en bluegrass, aan de andere kant zo modern als wat. Miller is een sublieme gitarist, zanger en schrijver, Scott Leeper bespeelt de eensnarige wastobbe, maar hun geheime wapen is percussionist Doug Dicharry, die onder meer mandoline, trombone, trompet, eetlepels en wasbord speelt. Ze werden al op sleeptouw genomen door ZZ Top, maar de laatste tijd hebben ze veel op eigen kracht gespeeld in Nederland en ver daarbuiten. Zo stonden ze onder meer op Parkpop en het Valkhof Festival. De band speelt gelukkig onder een flink afdak, want hun speciale instrumentarium mag niet nat worden. Het publiek doorstaat de bui zonder enige moeite, want de band speelt de sterke set en door het bespelen van een aantal unieke instrumenten door Dicharry is er genoeg te zien. Met de trombone hangend over de balustrade of versterke lepels die een onweerstaanbaar funky geklik voortbrengen. Ben Miller zelf maakt naast zijn gewone microfoon, ook gebruik van een speciale in de vorm van een telefoon, waarbij zijn stem nog meer doet denken aan Seasick Steve. (Erik Damen)

Ralph de Jongh is ooit ontdekt door Harry Muskee van Cuby & The Blizzards waar hij het voorprogramma voor verzorgde. Hij wordt momenteel als het grootste bluestalent van Nederland gezien. Zijn stem doet sterk denken aan Mick Jagger. Hij heeft recentelijk een nieuw album uitgebracht, Sun Coming Up, waarvan hij een aantal nummers in The Bayou speelt. Zijn muziek zit vol met soul, blues en southern rock en klinkt rauw, vol met intensiteit en bevat een zekere frisheid. Hij wordt prima begeleid door een zeer capabele band. Het enthousiasme van de achtergrondzangeres werkt aanstekelijk en brengt het publiek in beweging. De rokerige lucht op het terrein van The Bayou en de BBQ-geuren geven daarnaast een extra dimensie aan de blues-beleving. (Gino van Zolingen)

Door grote vertraging van de band wegens file hebben wij helaas de show gemist. Gelukkig waren we wel op tijd voor de aftershow nadat het publiek herhaaldelijk om 'meer' scandeerde.
Met de benodigde percussie en alles wat voor handen lag ging de beat nog even door en trok de stoet onder leiding van de hossende drummer Gino Bombini. door de Exoticana. Carnaval maar dan op z'n Zuid-Afrikaans.

Na Jovink is de Zwarte Cross afgelopen. Of toch niet? Waar voor de meeste bezoekers het feest erop zit, begint voor de campingbezoekers het avondprogramma, waarbij het spits mag worden afgebeten door de Rectum Raiders. Op Paaspop stonden zij nog op nummer één in de Top 20, wellicht meer door hun performance dan vanwege de muziek. Gelukkig is performance waar de Zwarte Cross bezoekers het meeste van vreten. Het ietwat schuchtere, maar verre van nuchtere publiek wordt in het diepe gegooid met ‘My Anus/Rocket Science’ en moet het optreden over zich heen laten komen. Bij Benni Benassi-cover 'Satisfaction' gaat het publiek overstag en begint het feestje echt. Hulde ook aan de extra’s op het podium: Horse kon vandaag zich helemaal uitleven op de levensgrote paarden aan weerszijden van het podium. Ondanks dat we niet in café De Kast zijn, knalt de band als afsluiter met hun cover van ‘Gay Bay’. De Zwarte Cross mag er dan wel opzitten, het eindfeest is begonnen! (Matthijs Quaijtaal)