Met zoveel interessante acts op het Valkhof Festival is het voor de 3voor12 Gelderland-redactie niet te belopen om iedereen een eigen artikel te geven. Maar we willen natuurlijk wel zoveel mogelijk acts behandelen en daarvoor hebben we dit Valkhof Festival-blog, waarin we verslag doen van alle acts.

Bootleg Betty, Boog, 15:45

Misschien een vertekende observatie, maar bij het optreden van Bootleg Betty – de all women roots band – lijkt het drukker te zijn dan bij Janne Schra even daarvoor. Wellicht dat het latere tijdstip een rol speelt, of misschien de regen die er eindelijk genoeg van heeft, maar Nijmegen lijkt in groten getale uitgelopen te zijn (en dat zo rond de Vierdaagse) om de band in zijn thuisstad te zien optreden. Voor wie Bootleg Betty eerder al hun rock-‘n-roll, country en rockabilly over het publiek zag uitstorten, weet dat de band met zijn muziek een glimlach op het gezicht van menig toeschouwer kan toveren. Door de begeestering van de bandleden en de aanstekelijke set is het vandaag niet anders.

'Raging Cadillac', 'Ramblin'', 'Like a Wolf' van hun recent verschenen EP Left the Barn, een prachtige countryversie van het bluesnummer 'Rollin' and Tumblin'' en de andere songs voelen als een aangenaam en warm bad, wat gezien de koude regen eerder vandaag een prettige bijkomstigheid is. Iedereen die bij deze energieke muziek stil kan blijven zitten of geen lach op zijn mondhoeken voelt mag meteen naar de dokter. Bootleg Betty zet een uitstekend optreden neer in haar thuisstad voor een behoorlijk uitgelaten menigte. En ik kán het mis hebben, maar de zon leek harder te schijnen na hun optreden. (Patrick Struijker Boudier)

The Cool Quest, Arc, 16:30

De groove is hard wanneer The Cool Quest, het Zwolse hiphop/jazz/soul-kwintet, de planken van Valkhof betreedt. Vorig jaar hebben ze nog een dijk van een plaat afgeleverd, dit jaar zorgen ze voor steady trillende vloerplanken voor de Arc. Met strakke, soms luie drumbeats, lekkere vullende basloopjes, aandachttrekkende synthesizersounds, sexy saxofoongeluidjes en een bitsige José James aan de mic drukken ze een swingende stempel op de zondagmiddag.  

Dat deze sekseneutrale band wat vlieguren achter de rug heeft, blijkt wel uit hun zeer bekwame spel. Naadloos op elkaar afgestemd, zorgt muziekfamilie The Cool Quest voor een zeer gebalanceerd hiphopgeluid met genoeg technische snufjes en jazzinvloeden om ook de toeschouwende instrumentalist een brede bakkes te bezorgen. De rest van het publiek nemen ze mee door terug te gaan naar de jaren 90 en canonieke hiphopplaten als ‘Insane in the Brain’ van Cypress Hill op subtiele eigen wijze door je trommelvliezen te laten sijpelen.
 
Wanneer zanger Vincent Bergsma zich weet te herstellen van een onopvallende start door een steeds grotere brug te slaan tussen het publiek en de band, ontstaat er ook een chemie op het podium die overslaat op het park. Een ware superband, goed gebalanceerd tussen skills en swing, die macht uitoefent op de ogen, de oren en de voeten. (Nick Vermeer)
 

Donnerwetter, Boog, 17:30 uur

De van oorsprong achterhoekse muzikanten Rocco Ostermann en Wout Kemkens spelen al heel wat jaren samen. In 1993 stond Rocco al op Pinkpop. In hetzelfde jaar werd hij verkozen tot de beste gitarist van Nederland en zo te zien heeft hij vandaag diezelfde gitaar nog steeds onder zijn hoede, want de rand hangt van pleister aan elkaar. Vorig jaar stonden zij met Shaking Godspeed op het Valkhof Festival en nu vormen zij, aangevuld met drummer Mike Visser (voorheen Backcorner Boogie Band en Living Room Heroes) en Matthijs Stronks de viermansformatie Donnerwetter.

Donnerwetter maakt spannende muziek van rauw tot romantisch, zwalkend tussen country, rock-‘n-roll en blues, waarbij de nootjes af en toe vreemd dwarrelen in navolging van inspiratiebronnen als Zappa, Captain Beefheart en Howlin’ Wolf en een knipoog naar Elvis. Het optreden staat garant voor drie kwartier spektakel, waarbij Rocco de draak steekt met zichzelf en zijn publiek en prompt zelf in lachen uitbarst. Ondanks hun vrij korte bestaan is de band goed op elkaar ingespeeld, laat zien van alle markten thuis te zijn en heeft muzikaal heel wat in huis. In september gaan zij het wereldrecord live-optredens verbeteren met elf optredens in elf plaatsen binnen 24 uur. Ook in september komt hun tweede album uit; een prettig vooruitzicht.
 
Donnerwetter is een band waar Gelderland en Nijmegen trots op kunnen zijn. Het is een heerlijke festivalband die door de snelle wisselingen van tempo en stijl het publiek goed wakker houdt. Ondanks het vroege festivaluur zit de sfeer er meteen goed in en reageert het publiek enthousiast. (Heyta Melssen)
 

Vaudou Game, Arc, 18:15

Onder leiding van zanger/componist Peter Solo maakt de band een interessante en swingende mix van Afrikaanse funk en soul onder de noemer voodoofunk. Vaudou Game bestaat uit zes geïnspireerde en inspirerende muzikanten en is opgericht in Lyon, Frankrijk. Op 6 september van het afgelopen jaar stonden zij al in Merleyn, ter ere van de release van hun album Apiafo.

Het optreden begint met een strak funknummer recht uit de jaren 70, met strakke danspassen onder begeleiding van een scheurende saxofoon, maar al snel wordt het losser en meer eigen.
 
Tussen de nummers door verrast Peter Solo het publiek met een lesje voodoo. Het woord vaudou of voodoo staat in een kwaad daglicht, maar is in feite een traditionele natuurgodsdienst, waarbij alle elementen een rol spelen. En Peter is daarvan de breed grijnzende voorganger. Hij combineerde de specifieke voodoorituelen met modernere tranceopwekkers als funk, blues en r&b en noemde deze sound: Vaudou Game. Een spel met de elementen. Sommige van de meer traditionele nummers zoals het nummer ‘Mila jé’, a capella gezongen en alleen begeleid met rinkelende bellen, zijn zonder meer betoverend.  (Heyta Melssen)
 

The Holydrug Couple, Boog, 19:15

Ives Sepúlveda kennen we vooral als lid van de Chileense krautrockformatie Föllakzoid, maar is daarnaast oprichter en draaiende motor van The Holydrug Couple. Op de drie albums van dat koppel doet Sepúlveda alles (bas, zang, gitaar, synths) behalve drums, live gaat dat uiteraard wat lastiger en zien we een viertal het Boog-podium betreden. Er komt veel werk van het onlangs verschenen Moonlust langs: veelal psychedelische jarenzestigtrips, met hier en daar zoveel echo en reverb op de gitaar dat we op het album echt soms dachten naar een tuba te luisteren.

Op de beste momenten horen we de melodielijnen minutenlang herhaald worden over een langzaam opbouwende muur van synths en drums, terwijl Sepúlveda met zijn ook al zo overstuurde en echoënde zang een dromerige wereld creëert. En gelukkig: waar die droomwereld op plaat door de overkill aan productie regelmatig te zweverig en afstandelijk overkomt, blijft dit optreden wél drie kwartier boeiend. De winst zit hem vooral in de goed afgestelde mix van bas en synths, waarmee The Holydrug Couple het probleem van de plaat slim oplost.

Die combinatie van disco-baslijntjes, echoënde gitaren en psychedelische synthesizers... de vergelijking met de Australiërs van Tame Impala is onontkombaar, maar ook los daarvan zetten ze hier als The Holydrug Quartet één van de betere optredens neer van deze zondag. (Robin Oostrum)

Tourist LeMC, Arc, 20:00

De Antwerpse Tourist LeMC maakt, geassisteerd door zijn vijf Légionnaires, een mix van kleinkunst en folk bedekt met een flinke laag hiphop. Tourist LeMC, geboren Johannes Faes, werkt en leeft in de Antwerpse wijk Seefhoek tussen zijn inspiraties en staat met beide voeten in het leven zoals het is. Op zijn nieuwste cd En Route maakt hij de balans op van zijn jeugd.

Sommige van zijn nummers zijn maatschappijkritisch, anderen gaan over de liefde of de toekomst, en sommigen bevatten ietwat spirituele persoonlijke beschouwingen. Hij treedt daarmee in de voetsporen van Typhoon. Hiphop hoeft niet alleen te schoppen tegen de maatschappij, je kunt er ook hele mooie dingen mee doen.
 
Dat spreekt het publiek duidelijk aan. Een grote schare jongeren is speciaal voor hem tot vlak voor het podium gekomen en wordt dan ook hartelijk toegesproken en betrokken bij de liedjes over liefde. Soms in sappig, bijna onverstaanbaar Vlaams, “terwijl ik nog probeer om netjes te praten”, maar dat mag het enthousiasme niet drukken. Zijn band weet de liedjes mooi te ondersteunen met gitaar, sax en een fijn ritme en al veel te snel moet hij weer afscheid nemen. Adieu, op zijn Vlaams, oftewel: tot ziens. (Heyta Melssen)
 

Acid Baby Jesus, Boog, 20:45

Dat de vier heren van Acid Baby Jesus (lekker bekkende bandnaam) psychedelische rock-‘n-roll maken is niet zo bijzonder, wel dat ze uit Athene komen. Want zoveel bandjes uit Griekenland zijn hier niet bekend. Het door garagerock-fans en de vakpers op handen gedragen Acid Baby Jesus is muzikaal het best te plaatsen tussen The Rolling Stones ten tijde van Paint It Black, Allah-Las en een minder fel Together Pangea. Sterk is de meerstemmige zang van zanger Noda, bassist Tili (met snor) en drummer Marko, maar er ligt ook een bepaalde mate van eenvormigheid op de loer. Het optreden kent geen pieken, maar ook geen echte dalen. Alleen het laatste nummer kent meerdere tempowisselingen en een lange instrumentaal slotstuk. (Erik Damen)

Hiatus Kaiyote, Arc, 21:30

We zeiden het al bij onze tips voor het Valkhof Festival: weinig bands brachten dit jaar zo'n vooruitstrevend album uit als Hiatus Kaiyote. De Australiërs mengen op Choose Your Weapon r&b, boogie, soul, funk en electronica tot een interessant geheel, met een prominente plaats voor tempo- en maatwisselingen die we vooral kennen uit de jazzhoek. Denk aan een soort mix van J Dilla, Flying Lotus en de beginjaren van Alicia Keys. De hele buzz rondom Hiatus Kaiyote ademt toekomst: de doorbraak kwam toen ze - nog zonder platenlabel - zelf hun debuutplaat op Bandcamp plaatsten, terwijl de aanduiding future soul wel een verplichte term lijkt in recensies en albumbesprekingen. Naast talloze aanbiedingen van platenlabels bracht debuutalbum Tawk Tomahawk ze een Grammy-nominatie voor single 'Nakamarra' in de categorie r&b, waar future soul nog geen aparte categorie is.

Die Grammy wonnen ze niet, maar in het vertraagde tempo waarin 'Nakamarra' hier wordt uitgevoerd is hij zelfs nauwelijks herkenbaar. Mede door de geluidsmix wordt het van alle genres hier vooral een jazz-optreden: het knappe drumwerk van Perrin Moss en de groovende bas van Paul Bender overheersen hier. De vaak geroemde zang van de vandaag in glitters gehulde Nai Palm valt daarentegen wat uit de toon. Is ze niet goed bij stem? Feit is dat er vanavond te weinig kracht inzit om boven de band uit te komen, waardoor het soul-element van Hiatus Kaiyote vrijwel geheel wegvalt. Dan helpt het niet dat het volume ondertussen is teruggedraaid naar standje achtergrondmuziek en veel mensen een mooie plek voor het naderende vuurwerk uitzoeken. De potentie is er wel, slecht is het nergens, maar alles bij elkaar overheerst na afloop het gevoel dat er veel meer in dit optreden had gezeten. (Robin Oostrum)