Speelde het Arnhemse The Heat vanmiddag nog een akoestische set op het eigen Entreepodium van 3voor12 Gelderland, een paar uur later mogen de heren elektrisch los met hun stevige spierballenrock met een bluesinslag. Het begin is rustig met het ingetogen ‘Way Down In The Valley’ van hun recent verschenen ep Matatoro. Het warm klinkende orgeltje en het redelijk kalme gitaarspel krijgen ruim baan in deze breed uitgesponnen psychedelische song. Alsof The Doors tijdelijk gereïncarneerd zijn op het Valkhof Festival. Na dit beheerste begin trapt de band het bluesgaspedaal steviger in en knallen, brullen, branden, fluisteren en loeien de bandleden zich door stevige en opwindende versies van hun eerste en tweede ep.

‘In My Mind’,  ‘The Sign’ en ‘Tumblin’ rammelen lekker de boxen uit met vuig harmonicaspel, straf gitaarwerk en een goede ritmesectie. En ach, dat het gitaarrifje in ‘Tumblin’ erg sterk lijkt op het middenstuk van ‘Knights Of Cydonia’ van Muse, het is ze vergeven. Het maakt het nummer er niet minder lekker om. Lief is dat zanger en bluesharpspeler Stefan Tim tijdens een van de nummers zijn gruizige harmonicanoten blaast door een My First Sony. Het publiek waardeert de stomende blues die de band hier uitspuugt, te oordelen aan het gejoel (in de positieve zin van het woord). Is het dan allemaal goed? Nee, de cover van ‘Spoonful’, geschreven door Willie Dixon en het bekendst in de uitvoering van Howlin' Wolf, is rommelig en oninteressant gebracht. Niet meer doen.

The Heat eindigt met het allereerste nummer dat ze uitbrachten, ‘Coming For You’, smerige, gierende en net niet uit de bocht vliegende blues. Een uitstekende afsluiting van een stevig rockende set. (Patrick Struijker Boudier)

Het is nog maar een half jaar geleden dat The Mysterons tekenden bij het Amsterdamse Excelsior label. Daarna is het hard gegaan met de band van frontvrouw Josephine van Schaik, waar ook leden van Pauw en Jungle By Night deel van uitmaken. In april is hun debuut-ep uitgebracht, die met lovende recensies werd ontvangen. De band begint vanavond met een instrumentaal nummer, waarna Josephine ten tonele verschijnt en een van de prijsnummers ‘Echoes’ wordt ingezet. The Mysterons maken het soort jaren 60 psychedelische retro pop -inclusief hammondorgel- dat momenteel erg populair is. Denk naast Pauw aan Jacco Gardner of het Engelse Temples. De muziek van The Mysterons is echter wat dansbaarder en soms wat poppier dan de muziek van de genoemde bands. De stem van Josephine doet daarbij denken aan Kate Bush. Bij het nummer ‘Thunderbird 1’ komen alle kwaliteiten van de band goed tot hun recht en gaan de kopjes in het publiek op en neer. Wat volgt is een terecht groot applaus.

Bemoedigend is ook dat er een nieuw nummer wordt gespeeld, waarin de band een iets andere stijl laat  horen. Het nummers is wat elektronischer met meer groove, waardoor het eerder doet denken aan Portishead. Het lang uitgesponnen en stevig rockende ‘Warzone’ is een waardige afsluiter van de set. The Mysterons maken vanavond indruk op het Valkhof. Volgende maand is het de beurt aan Lowlands. (Edwin De Corti)

In uw verzameling 'alledaagse bands' zullen de Belgen van Stuff. niet voorkomen, al is het maar om die vermaledijde punt die toch echt onderdeel schijnt te zijn van de bandnaam. Het vijftal zelf valt nog wel te definiëren: we zien een drummer die ongetwijfeld van de jazz-school afstudeerde met zijn scriptie 'welke maatsoort zal ik nu eens spelen?' die in combinatie met de funkende bassist voor vrolijk deinende toeschouwers bij de Boog zorgt. Het eighties-sausje van de toetsenist neigt soms naar cheesy, een vierde bandlid scratcht anno 2015 nog schaamteloos Minnie Ripertons 'Loving You' door een outro. En dan is daar Belg nummer vijf die - bij wijze van frontman tevens midden op het podium gepositioneerd - de hoofdmelodie tovert uit zijn EWI (Electric Wind Instrument), een instrument dat het midden houdt tussen synthesizer, hobo, kazoo en een aangespoelde regenpijp.