Nijmeegse Kunstnacht draait om sfeer Nijmeegse Kunstnacht draait om sfeer

De opening van de Nijmeegse kunstnacht gebeurt dit jaar op het Honigcomplex. Een industriële doch intieme setting door de begrenzingen aan alle kanten. Publiek en pers verdringen zich om de openingsact te kunnen zien.

De Memphis Maniacs hebben de eer om de avond te openen.  Wie ze al kent, weet dat ze garant staan voor een feestje. In kekke pakjes en vol bravoure spelen ze dansbare covers aan elkaar. Speciaal voor vanavond hebben ze iemand ingehuurd om visuals voor hun show te maken. De schermen staan tussen de muzikanten opgesteld en laten figuren zien die uit een computerspel lijken te komen. Ook als je met je neus vooraan staat, is je plek al gauw vergeven. De menigte dringt zich naar voren, wat ervoor zorgt dat cameramensen en fotografen op de neus van onze hoofdact geplakt worden.  Wat opvalt is de heterogeniteit in leeftijd in het publiek. De Nijmeegse Kunstnacht trekt duidelijk een ander publiek dan 3voor12 gewend is.

Na de Memphis Maniacs opent onze nieuwe (weer een vrouwelijke) nachtburgemeester de avond met een confettistaaf. Voor nieuwe acts hoef je voorlopig het Honigcomplex niet af, maar mocht je dat toch willen dan staat het vervoer al klaar. Er zijn tuktuks, een zonnetaxi, en zelfs Suzy, de kleinste taxi ooit, die luid toeterend laat weten dat ze je passeert.

Ik ga naar Brebl, een café op het Honigcomplex, waar onder andere Bootleg Betty haar opwachting zou moeten maken, maar het duurt wel erg lang… Een blik in het programmaboekje helpt niets, maar de app biedt uitkomst, daar staat in kleine lettertjes onderaan wie wanneer optreedt. En dan blijkt dat ik al een half uur naar de fijne plaatjes van DJ Johnny Smoke aan het luisteren ben. Als Bootleg Betty dan aantreedt, word ik verrast door een eigenzinnig repertoire, geen clichés zoals je van een rock ’n roll-band misschien zou verwachten. Het meest in het oog springt de donkere stem van de frontvrouw. Erg mooi, maar valt qua kleur wel ietwat uit de toon in het genre.

Mijn gezelschap gaat verder door de kunstnacht en op de meest verschillende plekjes worden korte bezoekjes gebracht. Zo is er het mooie videomapping van gloWArp in de Mariënburgkapel. Nog even een rondje langs de kunstwerken op het plein voor het Valkhofmuseum om daarna binnen te gaan dansen met Maxim. Door naar de korte films in LUX, waar ik niet veel van begrijp, maar dat komt misschien omdat ik er midden in val. Oversteken naar de bibliotheek, waar we  luisteren naar de muziek van N.E.W. (Nieuw Electronische Waar). Deze jongens en meisjes hebben bij verschillende boeken verschillende muziekjes gemaakt en met een hoofdtelefoon kun je bij elk boek even privé genieten van deze creativiteit. Uiteindelijk belanden we in de Zeester, waar Chat Noir, net aan het afronden is.  De band die donkere Franse nachtclubsongs brengt, heeft verschillende bevriende muzikanten uitgenodigd om Frans repertoire te maken, speciaal voor deze avond. Aan het eind van de avond wordt iedereen op het podium uitgenodigd (ze vallen er nog net niet af) om nog een laatste gezamenlijke muzikale groet te brengen aan het publiek.

Een gedeelte van mijn gezelschap feest nog even verder in de Lindenberg, maar ik keer voldaan huiswaarts. Ik heb veel gezien en beleefd, maar de hoofdnoot van de kunstnacht blijft toch het migreren van plek naar plek, om overal kort van onverwachtse dingen te proeven. En wat blijft hangen is de sfeer: open, vriendelijk en  vernieuwend.

Het theatercafé van de Stadsschouwburg doet pompeus aan. Niet direct een passende locatie voor de intimiteit van de Red Shoe Sessions. Maar er is zichtbaar moeite gedaan om de immense ruimte om te toveren tot een knus, klein geheel, waarin de muziek helemaal tot zijn recht komt. J’lectroniq vult de kille zaal met warme beats. Lekker chillen, alleen de cocktails ontbreken. Maar nog belangrijker: de beatmaster moet het deze avond zonder zijn gitarist stellen. Een aderlating, maar toch zet hij samen met de overgebleven mondharmonicaspeler Christiaan Moorman een performance neer die het niveau van achtergrondmuziek ontstijgt. Een prestatie op zich. Gebogen over zijn laptop weet J’lectroniq de aandacht telkens vast te houden als het dreigt te gaan vervelen. Het harmonicaspel van Christiaan is daarbij een welkome en aangename aanvulling. Voor het komende seizoen is het aan te raden om in een echt kleine setting te gaan spelen.

“Bent u de band van vanavond?”, vraagt de kassajuffrouw van Merleyn. Enigszins uit het veld geslagen antwoord ik met ‘nee’. Als andere bezoekers deze vraag bevestigend beantwoorden en naar binnen mogen gaan, besluit ik ook maar met ‘ja’ te antwoorden. Buiten blijven staan is ook maar niets. In zo’n enorme big band kun je je makkelijk verschuilen. Een meisje van de crew gaat ons voor naar onze kleedkamer. Daar blijkt een fan van ons te zitten, die lang naar deze meet & greet heeft uitgekeken: Roy Santiago. Hij vindt het een hele eer om ons eindelijk te mogen ontmoeten en heeft voor deze speciale gelegenheid een liedje geschreven dat hij voor ons ten gehore brengt. We hadden het zelf niet beter kunnen doen. Daarna wordt het tijd voor een kritische noot. Een crew member brengt ons naar de stage. De zaal is leeg, maar ergens in het donker aan de bar zien we een schimmige verschijning. Het is recensent Wout Waanders. Een ongemakkelijk gevoel maakt zich van mij meester, maar Wout heeft zijn recensie in een speciale vorm gegoten. Hij heeft er een gedicht van gemaakt. Gefundeerde kritiek gegoten in romantiek, zo mooi zal een concertverslag nog niet zijn geschreven. Als slotstuk worden we weer naar de kleedkamer geleid, waar Helena Hoogenkamp ons eveneens op poëtische wijze de hemel in prijst. Met een tevreden gevoel pakken we onze apparatuur weer in en trekken verder naar ons volgende optreden.