De winnaars van de 25ste editie van de Parel van de Betuwe Dirty Colours staan op het McBlossom podium te spelen voor een schare lokale fans. De sologitarist speel riffs die in de verte wat weg hebben van the Shadows. Dan zit je met de 'u' in 'colour' geografisch al in de goede richting, maar bij het derde nummer bleek dat het inderdaad om britpop ging. De drummer speelt strak, waardoor de band zichzelf mag meten met gevestigde band als The Arctic Monkeys. De nummers zijn dynamisch en soms best aanstekelijk. Jammer dat de tweede stem van de bassist niet altijd hoorbaar is. Die microfoon staat daar op het podium een beetje mooi te wezen. Je kunt het ook subtiel noemen. Hoewel niet het hele publiek aandachtig staat te luisteren, is het zeer duidelijk dat het hier gaat om een band met veel potentie.
#appelpop 2014: de vrijdag
Naar smaakje door overlijden drummer Crystal Fighters
Met nog twee jaar te gaan voor de zilveren editie is Appelpop gisteren weer van start gegaan. Met gunstige weerberichten en zoals we gewend zijn grote namen in de line-up als Kaiser Chiefs en Crystal Fighters belooft het dit jaar weer een mooie editie te worden in het Betuwse Tiel. De vrijdag kreeg echter een nare smaak toen de organisatie twitterde dat de show van Crystal Fighters wegens omstandigheden niet door zou gaan. Het bleek te gaan om het plotselinge overlijden van drummer Andrea Marongiu waarvan de oorzaak nog onduidelijk is. Een en ander is voor de zaterdag doorgeschoven en Jacqueline Govaert zal aan de line-up worden toegevoegd.
Na een aankondiging alsof er een wereldartiest zal aantreden trapt Kraantje Pappie Appelpop af van het zogenoemde Go-Tan podium. Met basdreunen die op een gemiddeld housefeest niet zouden misstaan, betreedt hij het podium en stelt zijn sidekicks voor: zijn broertje, achter de mc-tafel, en Fiddox “a.k.a. Justin Bieber”. Het veld voor het podium gaat uit zijn dak! Uit volle borst zingen duizenden bezoekers een nummer mee dat blijkbaar gaat over een onenightstand, Simpele Zes. Alex, zoals Kraanje eigenlijk heet, zet met zijn kompanen een gelikte show neer. Álles is tot in de puntjes gechoreografeerd en bedacht, tot de intermezzo’s aan toe, waarin hij of Fiddox het publiek toespreken. Dat geeft echter niet. Het is namelijk een leuke show. Bovendien krijgen ze het voor elkaar dat duizenden mensen tegelijkertijd een meter of vijf naar links en daarna naar rechts springen. Je moet het Kraanje en de zijnen nageven: ze kunnen wel een feestje bouwen! Dan maakt het zelfs niet meer zoveel uit dat het nummer Feesttent inmiddels voor de tweede keer de revue passeert.
Goede wijn behoeft geen krans. Dat kan van Bløf gezegd worden. Met typische Nederlandstalige poprock weet de band steeds meer generaties aan zich te binden. Jong en oud staan in de grote tent van Appelpop en begroeten de Zeeuwenaren (en één Nijmegenaar) met een stormachtig applaus. Zanger-gitarist Paskal Jakobsen hoeft niet eens veel moeite te doen om het publiek enthousiast te krijgen. Grote hits als Dansen aan Zee worden massaal meegezongen, zelfs door jonge kinderen die nog niets eens geboren waren toen Bløf in 1992 begon. Later als ik groter ben, zullen ze ongetwijfeld denken. Bløf gaat met de jaren steeds beter klinken. Het oudere werk als Blauwe Ruis is als een ruwe diamant die steeds verder is gepolijst, zonder aan schoonheid en kracht in te boeten. Met de dynamiek op het podium zit het ook wel goed. Paskal, Peter, Norman en Bas staan er nog steeds met een geweldige spirit die je niet vaak ziet bij artiesten die al zo lang meedraaien. Als toegift speelt Bløf een stukje van Satisfaction. Je moet het maar durven. Maar ironisch genoeg zijn de Stones de band waarmee je de Nederlanders nog het beste kunt vergelijken, wat het aantal dienstjaren betreft. Ze zullen nog lang moeten doorgaan om het trackrecord van de illustere Britten te evenaren, maar gezien dit optreden zal dat wel goed komen.
Het Scheveningse Splendid “maakt popmuziek met een knipoog naar reggae en hiphop. Live is het een knallende ervaring die je lang bijblijft”, zo staat op de bandwebsite geschreven. Het eerste klopt, maar van een knallende ervaring kan vanavond niet gesproken worden. Frontman Patrick Schmitz weet het publiek makkelijk in beweging te krijgen, maar het optreden komt nogal plichtmatig over. Het vuur en de passie ontbreken. Dat kan de enthousiaste toeschouwers echter niet deren. Die bewegen massaal op commando van Patrick keurig van links naar rechts en weer terug. Dat levert een grappig schouwspel op.
De groep bestaat al sinds 2001 en bestaat onder andere uit een aantal (ex-)leden van de Hermes House Band, de erkende Rotterdamse partyband. In 2011 was de band een Serious Talent bij 3FM. Patrick noemt het nog even. Ook stond Splendid op grote (internationale) festivals als Lowlands en Sziget. Maar op het McBlossom-podium wordt deze reputatie niet helemaal waar gemaakt. De band zou net zo goed een bovengemiddeld coverbandje op de Vierdaagsefeesten kunnen zijn. Van een groep die al dertien jaar bestaat en vijf albums op zijn naam heeft staan (de zesde is op komst), mag nu eenmaal meer verwacht worden. Genre-genoten als Chef’Special en de Black Marble Selection zijn wat dat betreft goed vergelijkingsmateriaal. Misschien toch maar even kijken, zaterdagmiddag op het hoofdpodium?
De vrijdagavond van Appelpop 2014 wordt meer dan waardig afgesloten met Kaiser Chiefs. Op de bombastische geluiden van War (What Is It Good For), verwijzend naar hun laatste album Education, Education, Education & War, komen zanger Rick Wilson en zijn vrienden het podium op. Het publiek is uitzinnig, hetgeen alleen maar erger wordt als Wilson zijn zangkunsten ten gehore brengt vanaf de basdrum van de kit van de nieuwe drummer, Vijay Mistry. Na het tweede nummer van de avond, Everyday I Love You Less And Less, kunnen de mannen al niet meer stuk. Tiel heeft hen in zijn hart gesloten en laat ze niet meer gaan, getuige ook het feit dat de megatent ramvol is en het publiek daarnaast nog eens met duizenden buiten de tent staat te luisteren. Als de laatste klanken van Never Miss A Beat klinken, rent Wilson naar de coulissen en komt vervolgens terug met een stoel die hij op het voorste gedeelte van het podium zet. Dan valt hem op dat de schermen aan weerszijden van het podium niet hem en zijn band laten zien, maar continu reclamedia’s vertonen. “I really want that to not be there,” zegt hij ietwat geagiteerd. De plaatjes blijven echter voorbij komen. Opvallend is echter dat twee of drie nummers laten de schermen wel doven en zwart blijven.
Kaiser Chiefs geeft een geweldige show. Ze spelen fantastisch en er knalt een dosis energie van het podium af van jewelste. Ze spelen nummers van hun laatste album, zoals Factory Gates en Coming Home, maar de klappers zijn toch écht onmiskenbaar Ruby en I Predict A Riot. Hier hebben de duizenden en duizenden bezoekers op gewacht. Het publiek brengt zoveel geluid en trilling teweeg dat het ongetwijfeld enige extra golven heeft veroorzaakt in de naastgelegen Waal. Voor Wilson en de zijnen was Appelpop het laatste festival van de zomer en dat wilden ze goed afsluiten. Dat is ze gelukt.