Het is donker in de kleine zaal van de Vereeniging en de kleine sfeerkaarsjes op tafel vormen de voornaamste lichtbron voor het publiek. Een evenwichtige mix van ouderen en studenten neemt plaats, respectievelijk in de gezellig gerangschikte zitjes met gemakkelijke stoelen of op de nonchalant neergeworpen zitzakken. De atmosfeer is verwachtingsvol, mensen nippen rustig van hun koffie, glaasje wijn, hun biertje of een glas water.
What’s in the Music: electro en klassiek ontmoeten elkaar in ongewoon samenspel
Canto Ostinato balanceert op het snijpunt van muziek, technologie en visual arts
Wie zich niet liet afschrikken door de term ’klassiek’ kon donderdagavond zijn muzikale hart ophalen bij de eerste aflevering van het project What’s in the Music, een samenwerking tussen de Vereeniging, de Stadsschouwburg en de Nijmeegse Stichting voor Kamermuziek. De eerste aflevering bestond uit een audiovisuele performance met harp, elektronica en visuals rond het muziekstuk ‘Canto Ostinato’ van de Nederlandse minimal music componist Simeon ten Holt.
Precies op tijd betreden de drie muzikanten het podium. In het midden de harpiste, geflankeerd door twee heren achter een toetsenbord. Waterig parelende muziek klinkt uit de harp en terwijl de ene toetsenist daar electronisch-muzikale ondersteuning aan geeft, bedient de ander de knoppen voor de sfeervolle visuals die op de achtergrond het grote scherm vullen.
Het meisje op de harp is de baas. Je kunt soms haar vingers nauwelijks volgen als ze over de snaren dansen, dan weer leunt de harp ontspannen achterover terwijl zij langzaam tokkelend de muziek laat wegsterven. Soms vangt zij de blik van de toetsenist en knikt nadrukkelijk, dan weer neigt ze haar hoofd in de richting van de lichtman en geeft hem een geluidloze aanwijzing. De muziek loopt in elkaar over, soms luchtig dan opeens donker stormend. Dromerig voortkabbelend, dan weer swingend, soms zelfs dwingend met dreigend grommende bassen terwijl de lichtshow op de achtergrond de stemming feilloos ondersteunt. Het geheel doet denken aan de muziek van Jean Michel Jare en Klaus Schulze uit de jaren zeventig.
Een uur lang wordt het publiek ondergedompeld in een trance-achtige muziekwereld. De jongeren op de zitzakken zakken hoe langer hoe verder onderuit, de ouderen op de stoelen vergeten in de rustige hypnotische sfeer hun glazen en kopjes leeg te drinken. Veel te snel klinkt de laatste noot. Het blijft stil in de zaal, tot ook de lichteffecten op het podium langzaam uitdoven. Dan barst een klaterend applaus los. Het was ook spannend voor de Vereeniging, dit experiment. Deze eerste avond is in elk geval goed geslaagd en trok een volle zaal. Het was een veelbelovend begin van een bijzonder project.
Het volgende concert staat gepland voor 11 december.