De vergelijking met Marike Jager dringt zich onvermijdelijk op als ik naar De zwarte deken van Sophie Veline luister. Maar na het luisteren van de eerste nummers van deze nieuwe ep worden de verschillen met de Beuningse chansonnière al snel duidelijk. Sophie schrijft verhalen in de vorm van liedjes. Dat heeft ze van haar vader, die zelf verhalen vertelt. Vroeger maakte ze zijn verhalen af, tegenwoordig schrijft ze ze van het begin tot het eind
Op De zwarte deken staan acht pareltjes van liedjes. Oorspronkelijk wilde de zangeres vijf nummers uitbrengen op 10” vinyl en cd, maar dat werden er een paar meer. Dus het formaat van de zwarte schijf werd uitgebreid naar 12”. Het door crowdfunding bijeengebrachte bedrag van € 3.550,00 (door meer dan vijftig donateurs) bleek voldoende voor deze ‘extra’ drie liedjes.
De zwarte deken klinkt duidelijk anders dan haar voorgangster, StilteStorm. Toen oordeelde de jury van ‘Mooie noten’ (een contest voor Amsterdamse singer-songwriters) dat Sophie “kan strelen, maar ook haar nagels kan uitslaan”. Van dat laatste is nu geen sprake. In het titelnummer weerklinkt het duister van de nacht die als een deken over de werkelijkheid van de dag ligt. Prachtig weergegeven door Sophies somber klinkende stem. De weg door de nacht is lang en je weet niet waar deze uitkomt. Maar uiteindelijk komt de zon weer op, zo blijkt uit het nummer De stad. Aan het aanstekelijke pianodeuntje is te horen hoe een stad bij het ochtendgloren klinkt. Als klein meisje schaamde ze zich voor haar vader als hij veel te hard floot tijdens hun ochtendwandeling door de stad. Nu, jaren later, loopt ze daar met “een nieuwe man”, maar nu fluiten ze samen. Zie hier de geboorte van het refrein, dat tijdens live-optredens massaal door het publiek wordt mee gefloten.
Weemoed en droevigheid overheersen echter op dit album. In Niet meer hoor je aan de dreigend klinkende muziek hoe het is na een relatiebreuk. De nacht als metafoor voor het gevoel van iemand verliezen. “Jij bent niet meer hier.” Het kon niet treffender worden verwoord. Ook Alles alleen gaat over een relatiebreuk, met als verschil dat het uiteindelijk toch goed afloopt. “Binnenkort kan ik alles alleen”, is de hoopvolle conclusie.
Glimlach weerspiegelt het gevoel alsof het in je hoofd nacht is en de zon er niet hoort te zijn, maar er klinkt toch hoop. De absolute uitschieter op het album is Flinterdun. Het nummer gaat over het stervensproces, beschreven in een ijzersterke tekst.
Een melancholisch gevoel overheerst op De zwarte deken. De nacht is voor de Arnhemse vaak het moment dat gevoelens van somberheid en verdriet extra voelbaar zijn. Maar ondanks het ontbreken van vrolijke noten, zal Sophie het publiek tijdens de albumpresentatie op 16 mei aanstaande in Luxor Live ongetwijfeld weten te raken.