Dag des Oordeels: Navarone - Vim and Vigor

Matthijs Quaijtaal ,

De redactie hanteert het zwaard van Vrouwe Justitia en spreekt recht over wat rond is: de oogst van glimmende schijfjes. Deze keer Vim and Vigor van Navarone.

Het heeft lang geduurd (voor sommige fans misschien wel té lang) maar eindelijk is het dan hier: het (in eigen beheer uitgebrachte) tweede album van Navarone. Vim and Vigor is 48 minuten lang en daarmee een volwaardige opvolger van A Darker Shade of White. Het album is wederom door Wouter Budé geproduceerd, en gemixt door de Amerikaanse technicus Vance Powell, bekend van zijn werk met Jack White en Kings of Leon. Het album klinkt – niet verrassend met deze namen achter de knoppen – bijzonder fijn.

De band klinkt rauwer, en maakt soms uitstapjes richting de grunge. Toch blijft het album voornamelijk rock, wat eigenlijk ook niets anders is dan we verwachten van Navarone. Daar kennen we ze van, en daarvan willen we meer. Time opent het album sterk, maar een van de fijnste verrassingen op de plaat is het nummer Brother. Zanger Merijn laat horen dat hij veel meer kan dan hard en hoog zingen. Met een sterk singlegehalte zal de band hier live veel bijval uit het publiek vinden. Daarop volgt het mechanische Smash ’n Grab It, wat ook de eerste single van het album is. Op Eurosonic 2014 mochten we deze al als proefrit horen, en het oordeel luidde: geslaagd. Na het beukende Black and Blue en Gimme a Shot horen we de tweede grote verrassing. Psycho Vaquero is een instrumentaal intermezzo, en sluit op de LP de eerste helft af. De band wordt hierbij bijgestaan op trompet, en Merijn mag zijn stembanden even laten rusten. Adempauze.

Tijd voor de tweede helft. Indigo Blue neemt ons mee in een isolement, en probeert ons hier uit te trekken met flinke uithalen in de zang en een jankende gitaarsolo. Dit is waar Navarone in uitblinkt, en waarvan we hopen dat ze er nooit mee zullen ophouden. Dat wil niet zeggen dat de uitstapjes minder succesvol zijn. Murder and Misery neemt ons mee richting de grunge, en Leave naar de blues. Toch blijft het Navarone, met misschien als grootste verschil dat de songs op Vim and Vigor bijna allemaal onder de 5 minuten blijven. Dit gaat live wat meer mogelijkheden bieden; er lijkt een extra versnelling toegevoegd aan het arsenaal.

Het toetje van het album begint bij Wander, wat helemaal niet zo nieuw aanvoelt. Dat klopt – want dit nummer heeft al menig optreden afgesloten. Fijn dat we hem nu ook op plaat mogen horen. Met Bottom Line begint de aftiteling, het laatste schuifelnummer voor het afgelopen is. Moe, maar voldaan maken we de eindstand op. Navarone heeft ons er ruim 1.5 jaar op laten wachten, maar het is de moeite waard geweest. 14 mei mogen we het in Tivoli live gaan beluisteren; vanaf 7 mei is Vim and Vigor al digitaal verkrijgbaar; dan kunnen we vast oefenen.