In de ontvangsthal van de Stadsschouwburg staat het publiek te wachten om door visueel gehandicapte gidsen te worden meegevoerd naar de wereld van het niet kunnen zien. We stellen ons in rijen achter onze gidsen op en vormen een treintje voordat we de donkere ruimte in gaan. Als de gids iets te snel loopt en het treintje dreigt te breken, merk ik pas hoe belangrijk het is om af te gaan op de andere zintuigen. Horen en voelen zijn dan van levensbelang. Voorzichtig schuifelend en aftastend vinden we de weg naar onze zitplaatsen.
Als iedereen zit, wordt de eerste artiest aangekondigd. Maar wie het is, blijft ook geheim. Het blijkt een Engelstalige man te zijn, luisterend naar de naam Paul. Ook voor hem is het wennen. Hij ziet ons niet en wij hem niet. Zijn eerste liedje heeft de toepasselijke titel Ssssshh. Zonder ons visuele vermogen is ons gehoor het belangrijkste zintuig geworden. Paul weet de gevoeligheid van zijn songs goed over te brengen. You Will Be Loved Again gaat over een vriend wiens relatie is verbroken. De emotie is voelbaar.
Verbeelding is een andere belangrijke eigenschap als je niet kunt zien. In This Photograph Is My Proof vraagt Paul (Armfield!) ons het verhaal hierachter te visualiseren. Het nummer Flagbearers is wat makkelijker te interpreteren. Het gaat over het verwerpen van discriminatie door de British National Party die de folkmuziek heeft omarmd, dit tot groot ongenoegen van de folkmuzikanten die zich verenigd hebben in Folk against racism.
Na de pauze wacht ons mystery guest nr. 2. Een vrouwenstem heet ons welkom. Zo te horen is het een Nederlandse. Desondanks is het moeilijk raden wie ze is. Maar als Marike zichzelf voorstelt en vertelt hoe ze het afgelopen najaar in een tuinhuisje haar liedjes schreef, weet bijna iedereen dat het Marike Jager is. Nu kunnen we in ieder geval haar gezicht visualiseren. In het tuinhuisje heeft ze in stilte aan haar nieuwe repertoire gewerkt, vooral 's nachts. "Dan hoor je alles veel beter", zo legt ze uit.
Behalve het bestaande materiaal als Listen To Your Baby, een ietwat up tempo-nummer, speelt ze ook nummers van haar nieuwe album The Silent Song. Het titelnummer is een korte song, met een minimale tekst en eenvoudige melodielijn.
Ook voor haar is het wennen om in het pikkedonker te spelen. Ondanks haar verlichte gitaar slaat ze de plank in het begin mis, maar al snel heeft ze de snaren weer gevonden. Met haar zachte, gevoelige stem weet ze ook de gevoelige snaren bij haar publiek te raken. Samen met gitarist Henk Jan Heuvelink vertolkt ze het prachtige duet Don't You, waarbij de sublieme samenzang die paar missers ruimschoots compenseert.