Onder andere Iron Maiden, Graveyard, Ghost en Slayer schitteren op de grasmat van het Nijmeegse Goffertpark. Daar waar er vorig jaar nog wat puntjes ter finetuning opdoken tijdens de XL-editie op de toen nog nieuwe locatie (voorheen Brakkestein park), heeft de organisatie de zaken dit jaar volledig op orde. Zelfs met moeder natuur lijkt er een deal gesloten te zijn. Er kan de gehele dag genoten worden van zon, bier, vreten, luieren, mensen kijken en vooral veel metal op aangename temperatuur.
Schuddebuikend goed Fortarock
Duizenden bezoekers naar Goffertpark voor een ouderwets dagje metal!
Stralend weer, fijne locatie, een programma met een kleine twintig bands uit de voorhoede van de rock en metal, duizenden liefhebbers van heinde en verre van allerlei pluimage, geen incidenten. Een tot in de puntjes geregeld festival. Wat wil een mens nog meer?
De dag begint nog wat voorzichtig met de traditionele klanken van Blood Ceremony. Het viertal occultrockers mixen Sabbath met Jethro Tull tot een interessant optreden. Toch verveelt het truukje wel wat na meer dan een kwartier, dus hoogste tijd om de zonnige weide te verkiezen boven de tent. Tijdens de hele dag spelen er bands tegelijkertijd op het kleinere (Monster Energy) podium en in de tent. Daarna/tussen kan de volledige aandacht op het hoofdpodium worden gericht. (eve)
De eerste band op dit imposante gevaarte is Moonkings, van Adje vanden Berg. De ervaren mannen knallen niet als een metalen band, maar doen het met stevige blues(hard)rock. Deze doet ietwat belegen aan en zal de harten van de jonge bezoekers waarschijnlijk niet doen smelten. Hun ouders daarentegen wanen zich even op het Arrow Classic Rock festival en schatten de het optreden (natuurlijk inclusief Vandenberg’s hit Burning Heart) op de juiste waarde. Fortarock ontwaakt. (eve)
Nog meer klassiek geschoolde rocksounds zijn er te bespeuren bij Ghost. De outfits van Sinterklaas en zijn pieten mogen natuurlijk geen verrassing meer heten. Maar de softmetal van Ghost blijft wel verrassend goed. De tent is bloedje heet en propvol voor ‘die engerd’ en zijn gevolg. Zoals het een goed 5 december betaamd, strooit de goedheiligman met muzikale presentjes. Ritual is natuurlijk de mooiste sigaar uit eigen doos. Sfeervol optreden. (eve)
Liefhebbers van het hardere en/of moderne werk zullen bovenstaande bands waarschijnlijk hebben ontlopen om de dag te starten met The Charm The Fury en Caliban.
Om 12.00 uur stipt opent The Charm The Fury, één van de twee Nederlandse acts op FortaRock 2014, het festival vanaf de Monster Energy Stage. Binnen drie minuten nadat zangeres Caroline Westendorp haar strot opentrekt, is de eerste moshpit een feit. (be)
De tweede act op de Monster Energy Stage is het Duitse Caliban. Ondanks het crowdsurfverbod dat middels talloze borden is afgekondigd, laat zanger Andreas Dörner zich letterlijk op handen dragen. Hij roept het publiek bovendien op zijn voorbeeld te volgen. Zijn grunt-kunsten, aangevuld met de melodische stem van de bassist, weten zo’n 250 toeschouwers alleszins te bekoren. Zo erg zelfs dat ze gaan meeklappen. Uit de maat, weliswaar, maar toch… (be)
Daarna is het tijd voor een trio echt Duitse metal, al komt geen van drieën uit Die Heimat. Trivium, Skillet en Sabaton spelen in op de melodieuzer ingestelde metalliefhebber.
Trivium (VS) speelt op de Mainstage. Het is duidelijk dat er veel fans voor hen naar het Gofferpark zijn gekomen, want het eerste deel voor het hoofdpodium staat vol. Matt Heafly, leadzanger van Trivium, geniet zienderogen als de fans uit volle borst Anthem (We Are Fire) woord voor woord meezingen. Hij lijkt zelfs enigszins verbaasd als ook de nieuwe single Through Blood And Dirt And Bone uit duizenden keeltjes wordt meegebruld. De grunts in de nummers van deze moderne heavy metalband komen trouwens uit de strot van de gitarist Corey Beaulieu. (be)
Vervolgens is het, wederom op Monster Energy Stage, de beurt aan Skillet (VS). Het lijkt een vreemde eend in de bijt te zijn. Enerzijds omdat de mannelijke bandleden (waarschijnlijk als enigen op het gehele FortaRockterrein) een stropdas dragen, anderzijds omdat het de enige band is waarbij strijkers, in de vorm van een viool en een contrabas, een hoofdrol vervullen. En niet in de laatste plaats omdat Skillet voor de helft uit vrouwelijke leden bestaat. De vraag is waarom ze in hun thuisland zo populair zijn als de Festival Guide van FortaRock ons wil doen geloven. Hoewel best veel bezoekers meedeinen op Sick Of It en Monster, springen de vonken er niet vanaf. (be)
Op de Mainstage is inmiddels het Zweedse Sabaton aangetreden, of moet men zeggen “angetreten”? Het zestal doet namelijk direct denken aan de headliner van vorig jaar, Rammstein. Vergezeld van bombastische muziek zwaait de zanger met een Nederlandse vlag en zingt hij alsof hij op het slagveld loopt. Veel nummers van Sabaton zijn geïnspireerd door grote veldslagen, zoals ook Swedish Pegans en The Art Of War. De meeschallende toeschouwers krijgen zelfs nog een lesje Nijmeegse geschiedenis: circa zeventig jaar geleden werd Nijmegen bevrijd door de Screaming Eagles. (be)
Zij die het donkere omarmen, zijn natuurlijk van de partij bij Behemoth. De Polen hebben naar het schijnt een lastige tijd achter de rug (ziekte van de frontman), toch zijn zij terug. Harder en strakker dan ooit brengen zij een old-school show met veel rook, vuur en dubbele bassdrumpartijen. Van de gitaarlijnen valt in de harde beukende massa weinig te ontwaren. De stem van de frontman wel, helaas, want de beste man is niet zo best bij stem vandaag. Meer darkness valt er later op de dag nog te behalen bij Dimmu Borgir. Edoch de kitscherigheid en bombast van deze ‘koningen van de black metal’ er van afdruipt, spelen zij zoals het hoort; strakker dan de string van Patty Brard. (eve)
Ook aan de donkere zijde van het spectrum, maar dan avontuurlijker, is de zweverige black-gaze van Deafheaven. De nihilistische stroming (ergens tussen postrock, black metal en shoegaze) wiegt de toehoorders in een weldadige slaap. Maar wel een met asgrauwe dromen; gezelligheid is in ieder geval ver te zoeken bij het New Yorkse nerdy/hippe viertal. Erg strak is het optreden niet, maar de lichtelijke vernieuwingsdrang is een verwelkoming in het vastroestende genre. (eve)
Tegelijkertijd speelt ’s middags Gojira, ook een lekker eigenwijs ingestelde band. En dat een aanzienlijk deel van het publiek ook voor hen is gekomen, blijkt wel uit het feit dat de Tent Stage binnen de kortste keren gewoonweg te klein is om iedereen te herbergen. Als je niet beter zou weten, zou je kunnen denken dat het feestje in de tent hét feestje van de dag is. Na The Heaviest Matter In The Universe wordt het echter wel tijd om een FortaRock 2014 vest te scoren. (be)
Alter Bridge is hierna een behoorlijke afknapper. Een slap zoethoudertje tot het avondprogramma begint. Mooi moment om een tweede bodem te leggen en even in alle rust de t-shirtjes-parade aan je voorbij te laten trekken. Daarna is het weer aan de bak. (eve)
De volle bak bij Carcass die de tent komt platspelen of nog even doorrelaxen bij Graveyard. Zij bedienen de seventiesliefhebbers op het kleinste podium. En hoe! De sympathieke Zweden verkeren nog steeds in bloedvorm. Vooral in de zachtere en dynamische gedeelten excelleren de vier besnorde baasjes. Prachtig warm en soulvol optreden dat één van de hoogtepunten van de dag is. (eve)
Evenals Gojira eerder al deed, weet ook Carcass de tent binnen een mum van tijd ramvol te spelen. En hoe! In 1995 was het voor menig headbanger een schok dat de heren uiteen gingen, maar twaalf jaar later vonden ze elkaar weer. Gelukkig. In een set van een uur, die begint met een gitarist die van achter het podium het eerste voorproefje geeft van het onweer dat komen gaat, laat de Engelse band zien nog steeds de bliksem te zijn van de (melodieuze) death metal. (be)
Het begin van de avond staat voor veel bezoekers van de Goffertweide in het teken van de herdenking van Jeff Hanneman, de in 2013 overleden gitarist en één van de oprichters van Slayer. Zanger Tom Araya (52 jaar!) en de zijnen bewijzen op de Mainstage dat ze (nog steeds) terecht behoren tot ‘The Big Four’ van de thrashmetal. Het feit dat de setlist van Slayer eigenlijk al jaren min of meer hetzelfde is, lijkt de duizenden hoofdschudders niet veel te deren. Het zijn immers de abrupt eindigende nummers die ze willen horen, zoals Hate Worldwide en Mandatory Suicide. Wat opvalt is dat Araya pas na twintig minuten voor het eerst het Nijmeegse publiek aanspreekt. Maar goed, we zijn ook niet gekomen om hem te horen lullen. Zoals altijd eindigt Slayer met zijn handtekening: Angel Of Death. (be)
Hierna is het rennen naar de Monster Energy Stage voor een ander lid van ‘The Big Four’: Anthrax. Ook deze oudgedienden, onder leiding van Joey Belladonna (53 jaar!), weten na meer dan dertig jaar nog steeds te vermaken! De vraag is waarom ze op dit podium staan en niet op de Mainstage. Het publiek lijkt zich niet zoveel met die vraag bezig te houden. Zij zijn te druk met meeschreeuwen op Indians. Het feit dat Got The Time oorspronkelijk van Joe Jackson is, houdt hen evenmin bezig. Wat Belladonna blijkbaar bezig houdt, is waar hij een joint kan scoren, want tijdens de set vraagt hij er, met gebaren, verschillende keren naar bij zijn publiek. Maar het maakt allemaal niet uit. Anthrax rockt! Ook, of vooral, als gitarist Scott Ian aankondigt een hulde te willen brengen aan AC/DC’s Malcolm Young. Uit volle borst blèrt iedereen TNT mee. (be)
Iron Maiden verstaat de kunst van het lelijk zijn. Het zijn verouderde mannen en hun decor op de Iron Mainstage lijkt van eenzelfde leeftijd. Het ziet er simpelweg niet uit. Maar… het klinkt fantastisch. De hardrockers hebben nummers van een uitzonderlijk niveau. Hit na hit passeert de revue. Gebracht met en uit liefde en een inzet en spelsouplesse waar menig jong bandje nog veel van kan leren. Bruce Dickinson heeft een stem uit duizenden. Hij is de man die dit kan, hij is de man die dit doet. Wat een held en wat een heldenband. (eve)
Na Rammstein, vorig jaar, wederom een fantastische afsluiter van formaat. Jong, oud, dun, dik, het maakt geen ene bal uit; de (heavy) muziek verenigt en een ieder gaat op zijn/haar wijze uit hun dak. Nederland heeft verder geen metalfestivals van dit kaliber, dus wees zuinig op Fortarock!