Als eerste voorgerecht krijgen we Magnus Machina geserveerd. De groep bestaat uit twee ex-leden uit de beginperiode van The Gathering, Bart Smits op zang en aan de elektronica en Hugo Prinsen Geerligs op basgitaar. Aangevuld door gitarist Bas van de Kar en drummer Patrick Ripzaad spelen ze sferische rockmuziek die gekenmerkt wordt door een gierende gitaar en bizarre elektronische geluiden. Deze avond spelen ze een aantal songs van hun vorig jaar uitgebrachte Demo 1. Magnus Machina laat horen een veelzijdige band te zijn in het genre alternative rock.
Vervolgens betreedt de postrockband Atlantis het podium. Oorspronkelijk in 2006 begonnen als een eenmansproject van gitarist Gilson Heitinga, op het podium wordt hij vergezeld door Gido Leijtens en Samir Bouregdha op gitaar, Sander Bolk op keyboards en elektronica, Carlo Leijtens op drums en een bassist. Dit doet vermoeden dat we een lading noiserock over ons heen krijgen uitgestort, maar niets blijkt minder waar. De muziek klinkt erg uitgebalanceerd voor een groep met maar liefst drie gitaristen. Gezongen wordt er niet, het optreden van Atlantis is puur instrumentaal. Nummers als Raptor en Widowmaker van het album Omens duren maar liefst ruim tien minuten! Er is weinig interactie met het publiek, waardoor het concert saai dreigt te worden. Door het verrassende gastoptreden van trompettist Noel Hofman wordt het dan toch interessant.
Daarna is het de beurt aan The Gathering. De band is vooral buiten de landsgrenzen razend populair, maar heeft in eigen land een harde kern aanhangers. Die zijn na het vertrek van frontvrouw Anneke van Giersbergen in 2007 de groep trouw gebleven. Haar vervangster, de Noorse zangeres Silje Wergeland, is zich steeds meer thuis gaan voelen bij The Gathering. Inmiddels heeft ze al drie albums vol gezongen, The West Pole, Disclosure en het vorig jaar verschenen Afterwords. Het concert is een bloemlezing uit de rijk gevulde historie, zoals Eléanor, In motion # 1 van het album Mandylion. Maar op Afterwords blijkt de band ook andere genres verkend te hebben, zoals triphop. Uit de titeltrack en Gemini III blijkt de veelzijdigheid van de muzikanten. Speciale gastrollen zijn vanavond weggelegd voor Noel Hofman, die ook bij the Gathering een knap staaltje trompetspel laat horen, en zanger Bart Smits voor wie het een bijzondere ervaring moet zijn om weer mee te zingen.
Wergeland heeft een enorm vocaal bereik. Moeiteloos haalt zij de hoogste noten, maar ook de zachtere passages beheerst ze goed. De zangeres is bovendien een uitstekende performer die zich goed in de band heeft ingepast. Muzikaal gezien is The Gathering meer een eenheid geworden, maar met behoud van het eigen, specifieke geluid. Het optreden heeft echter te lijden onder een storende fluittoon die met enige regelmaat terugkomt. "We maken zulke gevoelige muziek, dat de kabeltjes er los van schieten", relativeert bassiste Marjolein Kooijman met enig gevoel voor humor. De groep laat zich er niet door van de wijs brengen en brengt prachtige vertolkingen van nummers als Broken Glass en Great Ocean Road.
Een droevige noot klinkt als aangekondigd wordt dat Kooijman de groep gaat verlaten om andere muzikale wegen te verkennen. Maar ook dat verlies zal The Gathering ongetwijfeld weten op te vangen.