Dat Rood Adeo bij het grote publiek in Nederland niet zo bekend is, is ook niet verwonderlijk. Hij levert al twintig jaar zijn muzikale bijdragen vooral als gastmuzikant aan andere artiesten. Toch zullen liefhebbers hem ook kennen van de Vierdaagsefeesten en Jazz in Duketown.


Zijn veelzijdigheid blijkt ook uit zijn appearances op kleine festivals als het Internationale Film Festival Rotterdam en de Nacht van de Poëzie in Utrecht. Dat muzikale grootheden als DeeDee Bridgewater (een vermaard jazzvocaliste), saxofonist Chester Washington en de Nederlandse trompettist Jarmo Hoogendijk hun gastbijdrage aan zijn repertoire hebben geleverd, is ook een bevestiging van zijn kunnen.

Hjalmar Bastiaans heeft in de zomer van 2010 het verlaten Wilderniscafé in het pittoreske dorp in de Ooijpolder nieuw leven ingeblazen. Bastiaans heeft niet alleen horeca-ervaring (hij was daarvoor al bedrijfsleider van de Millinger Theetuin), hij blijkt ook een verfijnde muzieksmaak te hebben. Deze combinatie blijkt een niche te zijn in een gebied waar nog weinig muzikaal aanbod is.

Met het contracteren van Rood Adeo heeft Bastiaans weer een topper binnen de muren van zijn Wilderniscafé gehaald. Adeo heeft deze keer als Nighthawks-violist Friedmar Hitzer en contrabassist Bas Rietmeijer meegenomen. Quasi slaperig introduceert hij zichzelf en zijn band. "Ik moet er nog een beetje in komen", verontschuldigt hij zich enigszins. Maar als hij eenmaal op dreef is, komt zijn doorrookt klinkende stem optimaal naar voren. De vergelijking met Tom Waits is onvermijdelijk. Niet toevallig is Nighthawks At The Diner ook de titel van één van de albums van Waits. Adeo's stem klinkt in My Rosemary als van een veeldrinker. Op zijn piano staat illustratief een glas rode wijn, waaraan hij maar af en toe nipt.

Met grappen en grollen bespeelt Rood het publiek, om vervolgens moeiteloos het melancholische Losing End te spelen. Het is een lied over twee mensen die misschien te lang bij elkaar zijn, maar het eigenlijk wel prima vinden. De overgang naar het bluesnummer Super Blue is voor Adeo vanzelfsprekend. "De tekst heeft niets te maken met het genre. Maar waarom het zo heet, weet ik niet", zo legt hij aan de toehoorders quasi onwetend uit. De titel is ontleend aan een album van een andere troubadour, J.J. Cale.

Als Rood op zijn akoestische gitaar speelt, ontpopt de geluidsman zich onverwachts als een begenadigd pianist. Adeo legt op een bepaald moment zijn gitaar opzij en neemt naast de technicus weer plaats achter de piano. Samen brengen ze met drie handen een knap staaltje pianospel ten gehore.

Ook de Nighthawks krijgen de gelegenheid hun virtuositeit te laten horen. Hitzer gaat op zijn viool helemaal los in een vurige solo, terwijl Rietmeijer met het kenmerkende brommende geluid van zijn contrabas heen en weer gaat tussen bluegrass en jazz. Ook blues en ballads zijn hem blijkbaar niet vreemd.

Het concert is gezellig en knus en verveelt geen moment. Rood Adeo and The Nighthawks At The Diner kunnen putten uit een rijk repertoire, maar Rood wekt op een gegeven moment de indruk dat hij niet weet wat de volgende song is. "Ik heb hier geen setlist. Weet jij wat het volgende nummer is?", vraag hij aan Hitzer. Het blijkt weer een grap te zijn van de muzikant/entertainer die zich in de setting van het Wilderniscafé als een vis in het water voelt.