De avond wordt afgetrapt door A Million Squeeks Will Do You No Harm, het one-man noiseproject van de Eindhovense Mike Dobber. Met zijn pet op zit hij, uiterst geconcentreerd, voorover gebogen over zijn ‘instrument’: een tafel vol elektronische gadgets, mengpanelen en een macbook. Wat hij laat horen, is duidelijk voor de liefhebber. Veel op ruis lijkende geluiden, voornamelijk intensief beleefd door hemzelf. Of het écht overkomt op het publiek, is de vraag. De applaudisserende toeschouwers zijn op één hand te tellen.
My Bottomless Black Pit of Despair écht geen bodemloze zwarte put van wanhoop
Blue Monday blijkt lang niet zo deprimerend als voorspeld
Misschien had je al een strop meegebracht. De aankondiging van het minifestival My Bottomless Black Pit of Despair wekte immers de indruk dat je zelfmoordneigingen zou krijgen. Niets bleek minder waar te zijn. In de intieme omgeving van Extrapool in Nijmegen kon je, de ene keer meer dan de andere keer, genieten van een vijftal acts ”bij wie het [volgens de aankondiging] is toegestaan om jezelf therapeutisch klote te voelen”.
Na een korte pauze volgt de New Yorkse Samara Lubelski, (blijkbaar) de speciale gast van deze avond. De diverse pedalen die worden klaargezet voordat ze begint, wekken de indruk dat ze een flink staaltje gitaarspel ten gehore zal brengen. Het is verbazingwekkend dat zij vervolgens op een kruk plaatsneemt en viool begint te spelen. Gehuld in onheilspellend groen licht speelt zij twintig minuten aaneengesloten. Haar viool brengt klanken voort die je niet zou verwachten. Soms klinkt het als een zware storm, dan weer als verliefde vogeltjes in de lente, maar nooit als een traditionele viool.
Dan is het de beurt aan het Gelderse Hadewych ++. De act is gevormd rondom componist Peter Johan Nijland (Distel). De plussen in de bandnaam staan voor de dame en drie heren die goede percussionisten blijken te zijn. Ze beginnen in het donker, gehuld in rook en slechts van achteren belicht. Het lijkt alsof je naar schaduwen kijkt. Geflankeerd door pauken en andersoortige trommels bespeelt Nijland een soort elektrische contrabas. Zijn bombastische geluid wordt versterkt door dreunende drumgeluiden. Hadewyck ++ brengt een goeie combinatie van elektronisch en good old ramwerk. Het resulteert in “een intense show die beweegt tussen drone, avant-garde en intensief ritueel”, zoals de aankondiging al aangaf. Het is met name de percussie die het geheel erg aangenaam maakt om naar te luisteren. Maar wie het kleine niet eert: er is een prachtige bijrol weggelegd voor het frisse getingel van belletjes.
Terwijl de leden van Hadewych ++ hun best doen om het podium zo snel mogelijk vrij te maken voor de volgende act, wordt aangekondigd dat het kunnen van Metal Heart op een scherm wordt vertoond. Waarom? Waarom spelen deze heren niet live? Het antwoord blijkt uit de beelden van een onsamenhangend zooitje ongeregeld dat voornamelijk bezig is elkaar te verminken. Het bloed spat bijna van het scherm af. De muziek wordt volledig overschaduwd door de bebaarde bandleden die elkaar onder andere met nietmachines bewerken. Benieuwd hoe het eruit zag? Check de video Turn Buckle Garage op YouTube. Veel interesse was er in Extrapool echter niet. Het publiek had meer oog voor de opbouw van de set en soundcheck van, wat later bleek, het hoogtepunt van de avond.
Fire Walk With Us sluit de Bottomless Black Pit af en zorgt ervoor dat we er niet meer in vallen. Deze vier Amsterdamse gasten tillen de avond eigenhandig naar een hoger niveau. Twee gitaristen, een bassist en een drummer spelen instrumentale metal zoals het bedoeld is. Als er een Idols zou bestaan voor metalbands, zou Fire Walk With Us absoluut mee moeten doen. En voor het eerst vanavond geniet het publiek écht. Jammer echter dat een deel al vroegtijdig is vertrokken.
Het kleine podium van Extrapool is niet groot genoeg voor de hele band. De twee gitaristen staan twintig centimeter lager en de verhoging is gereserveerd voor de twee leden die ook écht metal uitstralen: de bassist headbangt zich een ongeluk en de drummer trekt zijn shirt uit, zoals het een harde werker betaamt. Na twee nummers wordt hen gevraagd hoelang ze nog door willen gaan; het is immers 23.00 uur. Helaas krijgen ze niet meer de gelegenheid om de voorgenomen twee nummers nog te spelen. Bij de gratie van de organisatie krijgt Fire Walk With Us de mogelijkheid nog één nummer te doen en te laten zien wat zij het beste doen: muzikaal ass kicken!