The Blues Community leidt de avond in met interpretaties van bekende blues standards. Harm van Essen, één van de twee gitaristen die samen de slag- en solorollen soepel afwisselen, drinkt een biertje tijdens het optreden. Hij geniet ervan nu het nog kan, maar zal vanaf 1 januari even af moeten zien van alcohol op het podium. Hij is 17 jaar oud en daarmee opvallend jonger dan de rest van de groep. Op muzikaal gebied is dat echter totaal onbelangrijk, zo blijkt. De band verbindt de verschillende generaties naadloos. De twee gitaristen zingen om beurten een nummer. Ook gunnen ze elkaar royaal de ruimte om een brede collectie klassieke bluesy licks en trucs te etaleren. Om de uitgebreidere gitaarsolo's kracht bij te zetten, komen de gitaristen dichter naar het publiek toe. Op het podium lijken ze nonchalant als Eric Clapton, maar vóór het podium laten ze die houding gaan en storten ze zich volledig op het soleren. Het is een effectieve manier om het publiek te betrekken bij de show.

Het Arnhems powertrio Deaf Charley hoeft niet eens moeite te doen om dichterbij het publiek te komen: de zaal staat al vol voordat ze beginnen. Met een nieuwe bassist in zwart pak, een stoere drumster met een onuitwisbare glimlach en een stevig rock-'n-rollkapsel zoals in reclames voor haarproducten. Samen met de entertainende, grappige frontman met een hippie uitstraling is de groep alleen al voor het oog een feest. De muzikale roots liggen ook hier in de blues, maar Deaf Charley's uitvoering daarvan is eigenzinnig. Het resultaat is dansbare nummers met een stampende groove of soms zelfs samba-achtige ritmes. Elk nummer is op een verrassende manier aanstekelijk. Deaf Charley weet instant hits te spelen die direct blijven hangen. Bovendien is dit de enige band van de avond die de voeten écht van de vloer krijgt. De energie die de bandleden uitstralen en de aansporingen van frontman Wiebe Buursink, maken stilstaan onmogelijk. Helaas is het eigen repertoir nog mager, maar ook de covers in de set zijn goede keuzes. Deaf Charley is dé knaller van de avond.

Hoewel het al laat is, blijft De Kroeg vol voor de afsluitende act. Thee Hammer is een spannend concept: muziek ontstaat uitsluitend spontaan, geïmproviseerd op het podium. Vijf mannen met verschillende muzikale achtergronden concentreren zich gezamenlijk op doordenderende, rauwe psychedelische ostinato's. Ze nemen ruim de tijd om riffs en thema's organisch te laten vervormen tot nieuwe ideeën. De interactie tussen de musici is essentieel in zo'n setting en daar ligt dan ook de kracht van Thee Hammer. De bandleden hoeven elkaar nauwelijks aan te kijken om aan te voelen waar het geheel heen gaat. Met name dankzij de begeleiding van drummer Bob Hogenelst, speelt deze ogenschijnlijk chaotische verzameling muzikanten strak gestructureerd. Thee Hammer is een prachtige ervaring voor psychedelica fans maar kan voor de wat minder geïnteresseerde luisteraar wellicht een langdradige (de set is één grote compositie zonder pauzes), tergende bak decibellen zijn. Gelukkig laten de Spijkerblouse-bezoekers duidelijk zien dat ze tot de eerste categorie behoren: Thee Hammer heeft de volle aandacht van het publiek!