Grand Café Vivaldi is al jaren een begrip in Nijmegen. Het knusse etablissement aan de Waalkade programmeert al enige tijd matineeconcerten. Naast deze muzikale zondagmiddagen worden sinds kort ook optredens op doordeweekse avonden gepland. Zo ook op vrijdag 17 januari: de Nijmeegse singer-songwriter Collin Hoeve hield daar zijn nieuwe album ten doop. Samen met zijn muzikale vrienden en fans bracht hij warmte op deze gure avond.

De avond wordt geopend door Aniek Maren, één van de muziekvrienden van Collin. Bij de Arnhemse zangeres zit muziek maken in het bloed. Al jaren treedt zij op, van kleine kroegjes tot grote podia. Maar het lijkt er op dat ze als zanger-gitariste haar muzikale loopbaan vervolgt. In 2013 lanceerde ze haar debuutalbum Moving on met daaraan gekoppeld een aantal optredens, in Paradiso en tijdens de Kapelsessies in Nijmegen. Intieme muziek in een intieme setting. Haar gevoelige liedjes zingt ze met een zwoele, soms hese stem. Daarin zit veel klankkleur, maar ze zou meer kunnen variëren in haar vocale bereik en haar ritme.

Niettemin klinken songs als de titeltrack en You're still mine prachtig. Met haar teksten over gelukkig zijn, liefdesverdriet en onmogelijke wederzijdse aantrekkingskracht weet zij gevoelige snaren te raken, ook al moet ze zelf kort voor haar optreden twee gitaarsnaren vervangen. Als op een gegeven moment de liedjes op elkaar gaan lijken, komt Aniek met een mooie ballad op de proppen. In een rustig tempo varieert zij met haar zang van zacht en ingetogen naar flinke uithalen. Misschien ligt het aan de setlist, maar aan het eind van haar optreden brengt de zangeres haar mooiste nummers ten gehore zoals Monday night, waarbij zij zichzelf begeleidt door middel van samples van haar eigen gitaargeluid en ritmisch geklap op haar gitaar.

Daarna is het de beurt aan Collin Hoeve. Met trots presenteert hij zijn live-album Live & Unplugged, opgenomen in de Tilburgse Volver Studio. Bij die gelegenheid in september 2013 mocht publiek aanwezig zijn, een bijzonderheid. Daarmee kregen de opnames het karakter van een live-concert.

Na zijn mooie optreden in de oude Honigfabriek tijdens de Kunstraffinaderij 2013 laat Collin deze avond weer zien en horen waarom hij een begenadigde componist, zanger-gitarist én performer is. Hij heeft een aanstekelijk stemgeluid en als rasechte entertainer zoekt hij het contact met zijn luisteraars. De aandacht van het rumoerige publiek heeft hij al snel voor zich gewonnen. Uitgebalanceerde en rustige songs (Walk on water) worden afgewisseld door up tempo-nummers (Freakshow). Maar ook vertolkt hij "het meest depressieve liedje van de avond": Concrete on the moon. Het droevige liedje blijkt een prachtige ballad te zijn, waarbij het publiek eindelijk stil is en ademloos  luistert.

Collin heeft een gevarieerd stembereik. In Trading places haalt hij gevoelig uit, terwijl hij ook een meezinger als Isabella kan vertolken. "Maar als jullie niet willen meezingen, is dat ook goed", zo stelt hij zijn publiek gerust. Overigens wordt hij bij dit nummer begeleid door Serge Dusault met prachtig spel op het harmonium.

Ook in zijn gitaarspel is Collin erg creatief. Ritmisch, melodisch en met het juiste volume weet hij zichzelf uitstekend te begeleiden. Daardoor is het optreden boeiend. Zijn teksten zijn erg afwisselend. Heel toepasselijk zetten hij en Serge met een eindeloos durende groove een nummer in waarin backpackers/wandelaars zich zouden kunnen herkennen. "Maar als we te lang hierin blijven zitten, haal ons er dan uit."

Het optreden wordt afgesloten met Back home en Homeless waaruit blijkt dat Collins muziek ook zonder begeleiding als een huis staat, zelfs als hij zijn gitaar af doet.