Wanneer je rond 21.45 uur de Lindenbergzaal binnenwandelt, in de hoop verwelkomd te worden door de klanken van deze of gene muziekact, kom je van een koude kermis thuis. Sterker nog: je schrikt je kapot. Op het podium staat namelijk een heuse ‘theatergroep’ bestaande uit één persoon. Als recensent voor 3voor12 gelderland zou je dan alleen maar kunnen denken: “Ik ben blij dat ze niet zingt, want dan zou ik er ook nog iets over moeten schrijven.”
Slachtoffers kloosterbrand krijgen steun van De Staat
Nijmegen en Arnhem akoestisch goed vertegenwoordigd op benefietconcert
Op nieuwjaarsdag 2014 legde een enorme brand het bekende klooster aan de Groesbeekseweg in Nijmegen volledig in de as. Onder degenen die op slag dakloos werden, waren meer dan vijftig bewoners en vijftien atelierhouders. In de Lindenberg in Nijmegen vond op 21 februari 2014 een benefietconcert plaats ten behoeve van de slachtoffers.
Tegen 22.15 uur is het dan toch tijd voor een van de betere artiesten van de avond: Lavalu. Het is de artiestennaam van de 34-jarige Mariëlle Woltring uit Arnhem. Ze wordt hartelijk ontvangen met een onvervalst Nijmeegs applaus. Terecht, want Nijmegen kent haar. Eerder al speelde ze op het Valkhof Festival en op Oranjepop.
Lavalu is in haar eentje. Ze speelt op een elektrische piano die ze ergens backstage heeft gescoord. Maar ook zonder begeleidingsband weet deze Arnhemse zich goed staande te houden. Ze opent met Insomnia, een alles behalve slaapverwekkend nummer van haar album Fighting Wildfires. Ze brengt haar vijf liedjes heel mooi, klein en recht uit het hart, met hier en daar een flinke uithaal. Terwijl op de achtergrond foto’s voorbij komen van haar albums, is een vergelijking met Laura Jansen snel gemaakt, niet alleen vanwege haar looks. Lavalu sluit af met haar bekendste nummer Hey The Sun’s Here. Jammer dat ze niet bekender is.
Tegen 23.00 uur worden verschillende instrumenten het podium op gedragen en de oplettende bezoeker herkent sommige dragers: Tim van Delft, Jop van Summeren en Torre Florim. Aldus bevestigt De Staat alvast hun aanwezigheid. Ze laten het publiek meegenieten van het opbouwen van hun set en van de soundcheck, maar uiteindelijk wordt deze trots van Nijmegen (onbedoeld vergezeld door het brandalarm in de Lindenberg) welkom geheten op het podium.
Wie De Staat kent van de albums wordt verrast door dit optreden. In deze akoestische set zijn nummers als Get It Together, Down Town en Devil’s Blood op een onverwachte manier vorm gegeven. All Is Dull van het album I_CON steken de mannen zelfs in een reggaejasje. Tussen de nummers door maken ze hun gage voor dit benefiet bekend: bier. Behalve voor Torre: “Ik wil graag een wit wijntje, want ik ben toch wel iets intellectueler dan de rest van de band.”
Al met al laat De Staat zien waarom ze zijn uitgegroeid tot een band met landelijke bekendheid. Ze zijn de recente nominatie voor een Edison Award meer dan waard. Als de heren na acht nummers afscheid nemen, denkt het publiek maar één ding: waarom stoppen jullie nu al? Maar ze moeten plaats maken voor The Hubschrauber en Roy & the Rodjers.