Arthur Ebeling
Een markante man in een bloemetjesblouse verschijnt op het podium. Hij maakt wat rare geluiden met zijn stem, en begint vervolgens virtuoos op zijn mooie gitaar te spelen. De andere attributen zijn er om op te stampen: een blok hout en een tafelbelletje. Swing en blues, fingerpickingstyle, van hoog niveau. Voor deze gelegenheid gooit Arthur af en toe een kerstliedje de zaal in. Het optreden boeit met name omdat de solo's worden ingevuld met bekende melodietjes. Zo speelt hij bijvoorbeeld een hele swingende versie van When The Saints Go Marching In tijdens een solo. Hierdoor blijft je aandacht bij het optreden. Een ander nummer sluit hij handig af met de akkoorden van Jingle All The Way. De titels en teksten zijn simpel en alles staat in dienst van het geweldige gitaarspel. Als we hier meer van krijgen, komt het wel goed met dit festival.
Blues is meer dan het uitspelen van 1-4-5'jes
Spijkerblouse is een lichtpuntje in donkere dagen, ondanks moeizame programmering.
Spijkerblouse, de kleine wintereditie van Spijkerrok, vond afgelopen zaterdag plaats in Café de Kroeg. Dat café ligt niet eens een klein beetje in de buurt van het Spijkerkwartier, maar dat mag de pret niet drukken. En zoals de naam van het minifestival al doet vermoeden, werd er die avond vooral bluesmuziek gemaakt. 3voor12 was er bij.
Stranger in Town
Helaas gooit Stranger in Town roet in het eten. Het eerste nummer bevat de toepasselijke tekst: “You got to help me”, want de zeven heren op het podium zijn incapabel en futloos en oud. Geen van de muzikanten lijkt zelf vrolijker te worden van wat ze zelf spelen, en wij begrijpen dat wel. Ze hebben hun performance afgekeken van de band van Robert Palmer in de clip van Addicted To Love maar dan met huisvaders in plaats van strakgeklede vrouwen. De zanger probeert er nog wat van te maken, maar dat valt vooral op door het contrast met de rest van de band. Het werkt ook zeker niet in hun voordeel, dat we net hebben gehoord van Arthur Ebeling dat blues meer is dan het volspelen van 1-4-5'jes (een blues akkoorden-progressie). De band wisselt geestdodend af tussen 'normale' bluesrock en langzame blues. De set duurt veel te lang, maar het publiek blijft staan, want er gaan geruchten dat de afsluiter van de avond alles zal rechtzetten.
En die geruchten blijken terecht! Joe Madman & The Sidewalkers is een driemansband en speelt de Britse Bluesrock met punkinvloeden. Een 'manische mix van rock 'n roll', zo omschrijven zij zichzelf. Het optreden is energiek en aanstekelijk! Dat was het wachten waard! Jack White is hoogstwaarschijnlijk een inspiratiebron voor leadzanger en gitarist Mitchell Rivers. Hij speelt punk-akkoorden en bluesrocksolo's moeiteloos door elkaar en schreeuwt/zingt ruige teksten met passie.
Fantastisch optreden en daarmee een geslaagd festivalletje. Meer van dit de volgende keer!