Op vrijdag is de ontvangst op het Huntenpopterrein Achterhoeks gezellig. Daardoor deert het eigenlijk niet dat het festival- en campingterrein na weer een fikse regenbui steeds meer verandert in een blubberzooi. Daar weten ze in de Achterhoek wel raad mee. Zware stalen platen zorgen ervoor dat auto’s, caravans en zelfs de festivaltourbus van Freeze Forze redelijk makkelijk het terrein op kunnen rijden. En als het dan toch niet lukt, dan is er nog altijd de tractor die je uit de modder trekt. Wel tegen betaling van vijf euro per calamiteit.
Huntenpop 2014 modderig, maar gezellig
Ga met Harold mee over de camping en het festivalterrein
Het gezelligste festival van Nederland vierde afgelopen weekend haar jubileum. De 25e editie van Huntenpop trok weer veel bekijks. Ook 3voor12 Gelderland was erbij. Harold Broedelet neemt je mee over de camping en het festivalterrein.
Het kampvuur begint al lekker te fikken als de campinggasten binnen komen druppelen. Gezien de koude avondtemperatuur geen overbodige luxe. Na op een koele vrijdagavond te hebben geluisterd naar de traditionele optredens van coverbands, is het lekker chillen bij het vuur en bij de Friese vrienden van Freeze Forze. Ook nu is er weer een nachtelijk live-optreden. Het wordt steeds drukker en natuurlijk ook gezelliger. Aan bier geen gebrek, dus als tegen een uur of vijf ‘s ochtends de laatste Huntenpopper zijn tent in duikt, is het feestje afgelopen. Op naar dag twee!
De aftrap van de tweede dag wordt gedaan door Mystic Gemini. De jonge band uit Ulft bestaat pas een jaar en is een samenvoeging van twee bands. Podiumvrees kent het viertal niet. Zanger Collin Daamen zingt met een krachtige rockstem en doet met zijn podiumpresentatie denken aan Bono in zijn jonge jaren. De jonge zanger is zelfs maatschappijkritisch. In We Will Never Change zijn onderwerpen als oorlog en zorg voor onze planeet verwerkt. Behoorlijk volwassen voor een jeugdige band. Het geluid van Mystic Gemini wordt ook bepaald door het heldere, strakke gitaargeluid van Nick Helmink. Qua spel en performance lijkt hij op The Edge uit de begintijd van U2. Maar daar houdt de vergelijking op. De groep speelt vooral bluesrock dat gedragen wordt door het ijzersterke ritmetandem Twan Lieftogt op bas en drummer Danny Maalderink. Het is daarom terecht dat Mystic Gemini tijdens de Achterhoekse Band Competitie 2014 de publieksprijs heeft gewonnen waardoor ze op Huntenpop mogen optreden. “Als alles tegen zit, kun je maar beter weggaan”, leidt Collin het nummer Time To Get Away in. Dat is nu absoluut niet het geval. Het kwartet zet voor een enthousiast thuispubliek een retestrak optreden neer.
Door een gewaagde Twitteractie werden de Dudettes de supportact voor Skunk Anansie. Niet vreemd, want ze zijn een bont gezelschap. Zangeres Zjoly Onrust draagt hoog opgeknipt kroeshaar, gitariste Cynthia Weiss heeft een girly-poppy look en Ingrid Lodewegen zit met haar Ramones t-shirt als een punkster achter de drumkit. De band grijpt je meteen bij de strot en laat pas los als de laatste noot heeft geklonken. De melodieuze, vlotte poprock is catchy. Het geeft een blij en positief gevoel. “We zijn gewend om in kroegen te spelen voor een paardenkop en een paar biertjes. We hebben nog nooit voor zo’n groot publiek gespeeld”, vertelt Zjoly. Het is oprecht. De onbevangenheid slaat aan bij het zeer enthousiaste publiek. De groep speelt met veel overtuiging. Alsof ze dat al jaren doen. Met het grootste gemak bespeelt Zjoly de toeschouwers die ze aan het dansen en handen klappen krijgt. Met het nummer Amazing laten de Dudettes de laaiend enthousiaste menigte met een positief gevoel achter.
De weergoden zijn Huntenpop niet gunstig gestemd. Ook op de zaterdag barst de hemel open en verandert het terrein in een nog grotere modderpoel. De platen zijn niet aan te slepen om auto’s en ander zwaar materieel het drassige terrein op en eraf te helpen. De tractor maakt overuren. Een goudmijntje, dat dan weer wel. Maar de Huntenpoppers zijn niet uit het veld te slaan, ook niet door het weer. De stemming zit er goed in. Op het festivalterrein wordt driftig stro gelegd op de meest modderige plekken. Al glibberend banen de festivalgangers zich een weg naar de eet- en drinktenten, podia en toiletten. Dat gaat niet altijd even soepel. Links en rechts gaat menigeen horizontaal (helaas ook ondergetekende). Maar de sfeer blijft zeer positief. “De Achterhoeker is nuchter en neemt het zoals het is”, vertelt een medewerker. Ook de optredende bands pikken het op en maken een gedreven indruk, uitzonderingen daargelaten.
De vijf mannen van When We Are Wild drongen in 2012 op overtuigende wijze door tot de finale van de Grote Prijs van Nederland. Ook werden ze bestempeld tot 3FM Serious Talent, Radio 2 Talent en Hollandse Nieuwe van de Maand bij 3voor12. When We Are Wild speelt een mengeling van indierock en folk, sterk beïnvloed door onder andere Ben Howard. Maar na korte tijd krijgt het publiek een aantal Coldplayachtige songs voorgeschoteld. Het middengedeelte van het optreden wordt bepaald door een overdaad aan geluidseffecten. Gitarist Patrick Schaafstal is blijkbaar beïnvloed door Coldplay’s Jonny Buckland. Maar eerlijk is eerlijk, bij het Britse viertal is niets zoals het klinkt. Bij When We Are Wild is het motto ‘what you see is what you get’. Na een rondje Coldplay komt de groep gelukkig weer terug bij haar eigen stijl. Maar ondanks de goede muziek en de energieke performance zou de band voor meer interactie met de toeschouwers kunnen zorgen. Het gaat te ver om te zeggen dat de muzikanten alleen maar ‘hun ding’ doen, maar toch.
The Black Marble Selection is net als The Kik in Tilburg ontstaan, in 2012. Waar de Nederbeaters van The Kik (met succes) zijn overgeschakeld naar de zoetsappige Nederlandstalige variant van de beatmuziek uit de jaren zestig, blijven The Black Marbles het Engels trouw. Dat past ook het best bij hen. Het klinkt allemaal wat ruiger. Pakkende gitaarriffs, een swingende beat en een kenmerkende reverb-pedaaleffect maken de specifieke sixties retrosound. Ook de looks van de bandleden zijn typisch jaren zestig. Het rauwe stemgeluid van zanger J.P. Lilipaly doet de rest. Ondanks dat alle ingrediënten aanwezig zijn, valt het optreden op Stage Four niet mee. De band oogt weinig geïnspireerd en de reactie van de toeschouwers is lauw. Plichtmatig werkt The Black Marble Selection de set af. Om daarna de aandacht op de merchandise te vestigen, is daardoor nogal aanmatigend.
Als Douwe Bob het podium opkomt, zoekt hij meteen contact met het publiek dat hij laat meeklappen. Hij is niet alleen een begenadigde singer-songwriter, maar ook een performer. De intimiteit van een man alleen op het podium maakt bij hem plaats voor begeleiding door een electric band, waarbij vooral het orgelspel opvalt. Daardoor blijft de vaart erin en ook Douwe zelf houdt het tempo hoog. Zijn vrolijkheid werkt aanstekelijk. De toeschouwers reageren enthousiast op zijn veelzijdigheid. Pakkende popsongs worden afgewisseld door blues. Hiermee toont hij aan dat hij meer is dan alleen maar een zanger-liedjesschrijver. Als Douwe over gaat op country en blues gaat dat er bij de Huntenpoppers uiteraard in als koek.
Wat goed is, komt altijd terug. Dat geldt ook voor de reggae-rockband Leeways. Het vijftal maakt een daverende opkomst en het wordt meteen duidelijk wat het publiek te wachten staat. Een pittig optreden. De band is toch al een aantal jaren actief. Wat is het geheim? Het succes wordt bepaald door de aparte mix van old skoolreggae, rock en hiphop. Dankzij de twee zangers is Leeways niet in een bepaald hokje te stoppen. De imposant ogende Segal Le Corre, a.k.a. Siggydam maakt met zijn podiumpresentatie indruk, terwijl collega-zanger Benjamin T. met zijn charismatische uitstraling de toeschouwers weet in te pakken. Ook bij de andere bandleden stralen de energie en de spelvreugde ervan af. De partystemming zit er goed in. Bij het wisselvallige Huntenpop-weer helpt het om aan een zonnig klimaat te denken. “Imagine yourself on a Caribean beach, with the sun shining upon a blue sky”, zegt Benjamin. Een probaat middel.
De Rabobanktent is inmiddels bomvol als de Nederlandse topband van dit moment het podium op komt. Dat is niet vreemd, want bijna de hele clubtour van Kensington in het najaar is uitverkocht. De band hoeft dus weinig moeite te doen om het publiek aan zich te binden, maar de mannen doen toch hun stinkende best. Dat zegt genoeg over de instelling van Kensington. De groep weet maar al te goed hoe moeilijk de beginjaren, voor het grote succes met Home Again, waren. De band speelt daarom ook met de van hen bekende drive. Het nieuwe materiaal van Rivals wordt uiteraard gespeeld, maar ook bekende nummers als Ghosts en We Are The Young passeren de revue. Voordat Let Go wordt ingezet, vragen Casper en Eloi het publiek om door de knieën te gaan en daarna als één man op te staan. En ook dat krijgen ze voor elkaar. Het Kensingtonpubliek is blijkbaar goed opgevoed. Meezingen? Geen probleem. Het kwartet vraagt van haar toeschouwers net zo veel als dat ze zelf geven. De band sluit af met Kilimanjaro. Toepasselijk voor de status die ze inmiddels heeft bereikt.
Een beter podium dan de FestiLife stage is er niet voor de Huntenpop-afterparty. De Crookers brengen met hun beats het danspubliek moeiteloos in beweging. Dat is trouwens geen kinnesinne, want ook de dansvloer binnenin de tent is veranderd in een modderpoel waar je gemakkelijk in vast komt te zitten. De ware danceliefhebbers laten zich door dit ongemak natuurlijk niet kennen. Veel variatie kent de set van de twee dj’s niet. De beats veranderen alleen van tempo, maar daarbinnen valt weinig spanning te ontdekken. Vermengd met eveneens monotone, nogal eenvoudige samples en elektronische geluiden levert dat een weinig sprankelende dj-set op. Het zal de danslustigen een zorg zijn. Die vermaken zich toch wel.
‘s Avonds op de festivalcamping barst de afterparty weer los. Het kampvuur gloeit ook nu weer lekker en het is een sport geworden wie het het langste volhoudt, zo dicht mogelijk bij het vuur. De muziek schalt uit de indrukwekkende installatie die de mensen van Freeze Forze in hun dubbeldeksbus hebben ingebouwd. De Friezen zijn open en gastvrij en daarom graag geziene gasten op verschillende festivals. “Iedereen is bij ons van harte welkom, om een biertje te kopen en zelfs voor een goed gesprek”, zegt Koos. Hij is naast eigenaar Gaatze van der Kooi chauffeur van de imposante tourbus. “Bij ons is nooit narigheid. Iedereen gaat op een respectvolle manier met elkaar om. Dat maakt dat wij ook op Huntenpop zeer welkom zijn.” Dat blijkt wel uit het feit dat Theo, de grote baas van de camping, een uitstekende band heeft opgebouwd met de Freeze Forzers. “We hoeven alleen maar hem te bellen en alles wordt geregeld”, aldus Koos. Als tegen een uur of vijf de scootmobiel van de organisatie met een bank komt aangescheurd (!), is het niet moeilijk te raden wat ermee gebeurt. De fik erin!
De morning after is het uitbrakken. Een Huntenpopontbijt gaat er natuurlijk goed in. Met een bestelbusje wordt het natje en droogje tot vlak voor de ingang van je tent gereden. Ideaal! Alles vers van het land, de koffie uitgezonderd natuurlijk. Daarna breekt het moeilijkste deel van een festival aan: de boel opbreken, inpakken en weer naar huis. De een wordt in zijn auto het terrein af getrokken, anderen pakken het pendelbusje van het ingehuurde taxibedrijf. De 25e editie van Huntenpop was ondanks het weer een geslaagd jubileum. Op naar nummer 26!