Nijmegen, vrijdag 22 juli 2011. Reinier van de Haak wordt wakker door de klanken van Maroon 5’s Moves Like Jagger. De muziek komt van buiten. Hij slaat het dekbed van zich af en gaat op de rand van het bed zitten, laat zijn hoofd in zijn handen zakken en zucht. Het is laat geworden gisteravond. Reinier stond met zijn band Krach op het Saddlespan podium van de-Affaire. Het festival op het Valkhof is de plek voor de betere muziek tijdens de Nijmeegse zomersfeesten. Vandaag is de intocht van de vierdaagsewandelaars. Een paar uur lang veranderd de Sint-Annastraat in de Via Gladiola, de plek waar de wandelaars na vier dagen Nijmegen inkomen om uiteindelijk hun felbegeerde medaille te bemachtigen. Langs de weg staan duizenden mensen al vanaf de vroege ochtend de wandelaars aan te moedigen. Partytenten, mobiele snackbarretjes en vele huiskamer-dj’s staan op straat. De straat is een groot feest. Mits je niet aan de Via Gladiola woont en een kater hebt van de afgelopen nacht. Reinier voelt de drang tot kakken opkomen. Hij staat op en wil zijn kamer uitlopen. Dan hoort hij gerommel en geschreeuw op de gang. Hij doet zijn kamerdeur open en kijkt de gang van zijn studentenhuis in. Er staat een lange rij wildvreemde mensen voor het toilet.

“Het waren van die feestvierders met gladiolen die dan ineens in ons huis moesten pissen”, vertelt Reinier mij. Het is inmiddels bijna drie jaar later en we zitten in de lentezon op een terrasje in de Nijmeegse wijk Bottendaal, tegenover een supermarkt en om de hoek van het studentenhuis waar hij in 2011 woonde. “De titel Last Time I Checked This Was My House kwam toen in mij op. Ik heb die titel meteen gebruikt voor een demo die ik gemaakt had. David vond de eerste demo kut, op een misplaatst basloopje na, maar zei wel direct: ‘Dat wordt de albumtitel’”. Reinier word onderbroken door de ober “Een Weihenstephaner en een Botterik. Dat is dan zeven euro twintig”, zegt de ober, terwijl hij de glazen voor ons neer zet. We rekenen af. “Eigenlijk is die titel namelijk op veel meer nummers van toepassing geworden en onze mindset gedurende het schrijven van de plaat,” zegt hij. “Unheimlichkeit, je niet op je plek voelen. In de liefde, in je land, in je drugstrip. Of een overweldigende drang om alles kapot te maken”.

De laatste keer dat ik met Reinier bier dronk was tijdens de zomerfeesten van 2013. Na een dag vol met te gekke bandjes op het eerder genoemde de-Affaire (het festival was inmiddels omgedoopt tot Valkhof Festival) belandde ik in Merleyn. Op de dansvloer kwam ik, voor het eerst sinds het Krachoptreden van juli 2011, Reinier tegen. Het was roemoerig, zweterig en klam in Merleyn. Tussen de pompende beats van Die Lui door hadden Reinier en ik iets dat nog het beste te omschrijven is als ‘een poging tot een conversatie’. We schreeuwden over de muziek heen. Ik vroeg hoe het met de band ging. Bestond de band überhaupt nog? Reinier vertelde over de plannen voor de tweede cd en nodigde mij uit voor de opnames in een dorpje in de buurt van Hoorn.

“We dachten toen dat we het vuur weer een beetje aan moesten wakkeren”, vertelt Reinier op het terras in Bottendaal. “Dat viel echter vies tegen. Kijk, wanneer een band als De Staat geen cd uitbrengt is Torre zelf alsnog bezig met allemaal nieuwswaardige shit. De Speeldoos, productie voor andere artiesten, noem maar op. Toen Krach geen cd uitbracht waren we ook echt weg. We weten nu dat we er keihard aan moeten trekken. Je kunt niet verwachten dat iedereen vanuit het niets zegt: ‘Hallo Krach! Laat maar horen!’ Dus we gaan nu keihard de boer op om onze plaat te slijten aan de mensheid. Daar komt nog bij dat wij de neiging hebben om veel en moeilijke shit in onze muziek te proppen. Echt wel vette shit hoor, maar dat heeft soms een luisterbeurtje nodig. Waarmee ik overigens niet wil zeggen dat we een zogenaamde ‘groeiplaat’ hebben gemaakt! We proberen gewoon keihard die plaat bij iedereen door de strot heen te duwen, totdat ‘ie lekker gaat smaken”, lacht Reinier terwijl hij de laatste slok van zijn bier neemt. We kijken even zoekend om ons heen. Op zoek naar oogcontact met de ober.

Reinier vervolgt ondertussen zijn verhaal: “Het is wat dat betreft echt heel hard werken. Na aankomend festival seizoen gaan we meteen aan het werk met de toekomst van de band. Meteen knoppen doorhakken. Zo’n gat als na de debuutplaat willen we niet meer. Je moet dan alles opnieuw opbouwen. Contacten met labels, radiozenders, zelfs je fanbase is grotendeels weg. Gelukkig hebben we nu, met de nieuwe bandleden Max en Bas, een stevige band staan die klaar is voor de toekomst.” De ober blijkt nergens te bekennen. Ik kijk op mijn telefoon naar de tijd. Het begint al laat te worden. Ik kijk naar de supermarkt aan de overkant en vraag Reinier of hij daar vroeger zijn boodschappen deed. “Nee, ik fietste altijd naar de Appie. Ik heb toch het idee dat zo’n buurtsuper net iets duurder is”, antwoordt hij. We trekken onze jassen aan en nemen afscheid.

De release van nieuwe Krachplaat Last Time I Checked This Was My House is zaterdag 12 april in OT301 te Amsterdam. Het derde deel van De Krach Kronieken gaat over de release en verschijnt eind april.