Als je op de mainstage van de Zwarte Cross staat, schept dat verplichtingen. DeWolff heeft in het Nederlandse clubcircuit inmiddels een goede reputatie opgebouwd, maar dit is andere koek. De bluesrock van de broers Van de Poel (zanger-gitarist Pablo en drummer Luka) en organist Robin Piso slaat goed aan, net als de hallucinerende, psychedelische rock. Het spel van DeWolff dampt, is powerful en retestrak. De solo’s van Robin op het orgel zijn ellenlang, maar vervelen geen moment door de begeleiding van Pablo en Luka. DeWolff doet haar stinkende best, maar in het publiek wordt onder andere gewoon touwtje gesprongen. Dan beuken we ze gewoon helemaal murw met stevige rock, moet de band gedacht hebben. En dat lukt. Als de groep aan haar laatste nummer toe is, roept Pablo “Ik hoop dat jullie er klaar voor zijn, maar hopelijk ook niet.” Want DeWolff heeft nog een nagerecht in petto, later die avond in de Roadhouse. Blijkbaar hebben de toeschouwers daarvoor wat extra energie nodig.

Van Roadhouse dan naar hele andere koek: de Theaterweide. Daar een ruige band? Jazeker! Met een passende bandnaam, want Raw Flowers zijn ruig. Ze doen denken aan een volwassen versie van folkrock uit de jaren zeventig, maar dan hard. De band staat op die afgelegen plek op de Theaterweide, maar dat heeft er niet voor gezorgd dat er geen publiek is. Sterker nog, de band heeft een schare fans meegebracht. Een groot aantal meisjes zingt mee met de teksten. Die hebben vast het nieuwe album al goed beluisterd. Voor het podium ligt een dansvloer gemaakt van losse planken. Deze planken worden tijdens het optreden luidruchtig in beweging gebracht. Het publiek stampt en danst er op los. Zelfs een solonummer van de zanger brengt het volk in beweging. Het nummer hoort eigenlijk ondersteund te worden door de leadgitarist, maar Paul Diersen “heeft weer eens iets kapot gemaakt”. Zodra het technisch mankement verholpen is, worden de liedjes weer prachtig ingekleed met vreemde klanken uit een vergeten tijdperk.