Het zonnetje schijnt wanneer vier kleurrijke figuren de veranda in de Bayou betreden. Het zijn de heren van Small Time Crooks. Kleding in stijl, tattoeages en baardjes, het plaatje klopt. Met een wasbord en kleine percussie-instrumenten, een contrabas, een banjo en een gitaar spelen ze uptempo bluesy rock-'n-roll. De liedjes worden vierstemmig gezongen, met een hoog swinggehalte. Er hangt een gemoedelijk sfeertje in de Bayou, mensen staan zichtbaar te genieten. De contrabassist heeft net zo'n lage stem als de tonen van zijn instrument. Steevast tussen elk nummer in wordt er een praatje gehouden. Zo ook bij de aankondiging voor een nummer ter ere van barbecuen. Alle mensen met een elektrische barbecue moeten wegwezen. En niet alleen mensen met een elektrische barbecue, maar iedereen die geen kolen gebruikt. Aldus de flamboyante bassist. Wat volgt is een lach op het gezicht van de bezoeker, en natuurlijk een stevige ontkenning van het gebruik van een elektrische barbecue. Even later wordt er een liedje gezongen voor de vriendin van de roodbaardige bassist, ze wordt even flink in het zonnetje gezet. “Zijn hier geen schijnwerpers?” Het publiek wordt er ook van op de hoogte gesteld dat deze vrouw zijn kind heeft gebaard. Tja, het had zo romantisch kunnen zijn.
#zc14 Globelicious route zondag 27 juli 2014
Wereldse klanken
Op deze mooie zondag is de Globelicious-route weer iets gevarieerder: blues, ska en psychedelische saharamuziek. Het is genieten geblazen, met een pilsje in de hand, bij de barbecue in de Bayou een snackje erbij en gaan met die banaan. Voor deze route heeft 3voor12 bijna de hele dag in de Bayou kunnen vertoeven. Er is slechts een enkel uitstapje naar de Reggaeweide voor The Selecter. Maar ook met de goede muziek daar, rum en hangmatten kan een mens zich prima vermaken.
Na een korte ombouw op het podium in de Bayou vervolgt de programmering. Bassdrum aan de ene voet en snare en hi-hat aan de andere. Afgeragde gitaren en een mondharmonica. We beginnen aan een reis langs de Mississippi en we horen verschillende stijlen en stromingen. Onze gids heeft een flinke baard met een snor van oor tot oor en een honkbalpetje. Ben Prestage maakt in zijn eentje vurige fingerpickingblues en is al even rap van tong. Bij een nummer over Dixie wordt het publiek geacht om mee te zingen met een refrein waarin alle Dixiesteden in een razend tempo worden opgesomd. Andere liedjes gaan over de kerk en over alcohol, soms over whisky en soms over gin. “I rather be sloppy drunk” is het motto. Ben Prestage vertelt dat hij begonnen is op een gitaar met een enkele snaar, en geeft een demonstratie van wat hij daarmee kan. Vervolgt zijn verhaal met twee, drie, en uiteindelijk zes snaren. Allemaal indrukwekkende solo's, terwijl hij het ritme met zijn voeten flink hoog houdt. Aan het eind van de set wordt de “band” voorgesteld. Rechts op bas: Ben Prestage, achter op drums: Ben Prestage, links op gitaar: Ben Prestage. Elk bandlid geeft een gepaste solo. Het is een bizar optreden. Ongelooflijk knap en steengoed.
Na het prachtige optreden van Ben Prestage is het tijd voor hele andere koek. Tamikrest draait al heel wat jaartjes mee en kent zijn oorsprong in Mali, waar de band in 2006 is ontstaan. Het is een bijzonder gezicht om deze mensen in prachtige gewaden met een andere culturele achtergrond in de Bayou te zien staan. Het geeft een sterk contrast met de feestende Zwarte Crosser. Toch kunnen de bandleden van Tamikrest hier de lol wel van inzien.
Als er een man in een wielrennersshirt op een opblaasgitaar mee staat te soleren, zie je een lach verschijnen op de gezichten van de muzikanten. Mooi om twee werelden samen te zien komen. Helaas is de Bayouweide maar minimaal gevuld tijdens het optreden. Echt ontzettend jammer, want wat een prachtige muziek maakt Tamikrest. Je waant je bijna in een saharalandschap met deze psychedelische droommuziek. Het ritmische spel op de djembe weet een luchtige laag te leggen over het geheel. Er wordt in de taal Tamashek gezongen door twee mannen en twee vrouwen. Deze combinatie geeft de sound een volle klank. De taal en de techniek van zingen versterken het psychedelische effect. Gelukkig stromen de laatste tien minuten van het optreden meer mensen toe, waardoor er iets meer reactie is richting de band. Een klein hoogtepunt op deze editie van de Zwarte Cross.
En dan het uitstapje naar de Reggaeweide. Dat skamuziek nog springlevend is, blijkt uit het optreden van The Selecter. De Britse groep rondom zangeres Pauline Black kende eind jaren zeventig, begin jaren tachtig een even korte en stormachtige ontwikkeling als het muziekgenre zelf. Samen met Madness, The Specials en The Beat exporteerde The Selecter vanuit Engeland aanstekelijke, vrolijke dansmuziek die oorspronkelijk uit Jamaica komt. Interne strubbelingen zorgden ervoor dat The Selecter net zo snel weer verdween als ze opkwam. Maar na vele meer en minder geslaagde reünies staat de band nu op de Zwarte Cross. “Fuck off, let’s dance” vindt Pauline. En daar zit geen woord Spaans bij. De massa danst alsof ze op een warme zomeravond in een beach club staat te feesten. Met een biertje, jointje of cocktail is het heerlijk genieten van de tropical, laid back atmosfeer. The Selecter speelt niet alleen haar greatest hits, maar ook nieuw materiaal van het vorig jaar verschenen album String Theory. Hoewel de groep hiermee terug gaat naar haar roots, is het allesbehalve het opwarmen van koudgeworden eten. Maar de sfeer komt er pas echt in als de hits van weleer voorbijkomen, zoals Missing Words, (It’s Just the Same Old Show) On My Radio en de swingende afsluiter Too Much Pressure. Blijkbaar voelt The Selecter zich pas echt thuis als ze teruggaan naar hoe het allemaal begon.
Ah, en dan is daar weer de Bayouweide, waar aan de ene kant de cajun barbecuegeuren langzaam de neus inkruipen en aan de andere kant de geur van wc’s - die na drie dagen een mauvaise odeur nalaten. In het midden vooraan het welbekende Bayoupodium waar het maar de vraag is of de band Maison du Malheur erop gaat passen. Maar zoals bij alles op dit festival kump het wel goed! De band begint te spelen, voor staan mensen heen en weer te wiegen, maar het duurt niet lang of zij geven zich over aan de malheurse klanken. Na het derde nummer is iedereen binnen een straal van acht meter van het podium om. De zanger vraagt zich af of iedereen het ook zo warm heeft en niet heel veel later gooit de ringbasspeler zijn haar los en komt wat meer naar voren. Niemand trekt zich wat aan van de stijgende temperaturen, iedereen danst gewoon door. Het optreden van deze band is dan ook een bonheur de vivre!