#vf14 Het koninkrijk van King Khan

De samenhang tussen sadomasochistische kippen en de genezing van weltschmerz

Joeri Pisart ,

Een ketting vol tanden siert zijn nek, de vingers zijn verzwaard met grote ringen en zijn lichaam is vol gekalkt met tatoeages. Het uiterlijk valt samen met een uitgesproken fascinatie voor voodoo. Het zou van zijn verschijning een sinister figuur moeten maken, Arish Khan is echter vooral een koning van vriendelijkheid. En associaties. 3voor12 gelderland doet een vergeefse poging om structuur te brengen in zijn olijke chaos.

WIE: Arish Khan, de zelfgekroonde koning van garagegospelgroep King Khan & The Shrines, omgeven door zijn piratenposse en twee dochters
WAAR: backstage bij de Arc
WANNEER: vrijdag 19 juli 2014

Dit festival is ter ere van een vierdaagse mars. Wat is je opinie omtrent wandelen?
“Naar mijn idee is het een therapeutische bezigheid. Ik zou eigenlijk meer moeten wandelen. Overigens woon ik in een flat op de vierde verdieping, al dat traplopen is goed voor mijn kont. Mijn buurt in Berlijn is vies, goor en gevaarlijk, gevuld met homoseksuelen, gokkende Turkse mannen, bebaarde vrouwen en hotdog-makers. Vooral laatstgenoemde maken de omgeving gevaarlijk. Ken je de legende over Herman? Duitsers vertellen dit aan hun kinderen voor het slapen. In het kort komt het er op neer dat hij worsten maakte van mensenvlees. Dat doen ze hier nog steeds. Mijn buurt is trouwens alleen voor nudisten, je moet er naakt rondlopen. Als imker is mijn lichaam echter altijd omgeven door bijen. Dat levert problemen op als anderen me passeren: ik ben dan in feite niet naakt. Gelukkig vliegen ze dan meteen even weg, bee-flashing wordt dat genoemd. Ik ben van plan om er een B-film over te maken.”

Stel, vandaag zou je plots psychiater zijn. Wat voor diagnose zou je je muziek geven?
“Liever omschrijf ik mijn muziek als onderdeel van een spirituele handeling. Als kind heb ik veel heftige ervaringen gehad met mijn vader. Hij gebruikte veel drugs en mishandelde me. ’s Nachts luisterde ik naar het radiostation van de universiteit, daar werden vooral obscure nummers gedraaid. Muziek werd mijn stukje hemel waarin ik kon wegvluchten. Het redde mij. Al vanaf mijn zeventiende tourde ik vervolgens met mijn eigen muziek. Ik zie het als een vorm van genezing, een magisch ritueel waarbij publiek en artiesten samensmelten tot één gebundelde kracht die al hun problemen achter zich laten. Hierbij is de intentie van levensbelang. Je moet geen muziek maken om je eigen wodkabedrijf aan de man te helpen, maar om iets belangrijks voor anderen te betekenen. Dat legt een grote druk op bandgenoten: zij dienen hetzelfde doel voor ogen te houden, anders heb je geen gezamenlijk belang. Ik heb ze echter handgekozen en hoop er oud mee te worden. Het zijn mijn piratenbroeders. Tezamen verzamelen we enige rijkdommen tijdens onze shows om vervolgens te verdwijnen in de nacht.”


Je noemt jezelf een koning. Hoe ziet je koninkrijk er uit?

“Ik ben opgegroeid in Montreal, op een eiland in de St. Lawrence-rivier. Sint Laurens was een heilige in de tijd dat het christendom verboden was. De toenmalige koning van Rome eiste dat hij de rijkdommen van de kerk prijs zou geven. Hierop wees de heilige de weg naar datgene wat hem van grootste waarde was: naar alle zieken. De koning was woedend en liet Sint Laurens verbranden aan een kruis. Terwijl hij half brandde, riep hij: ‘Ik ben nu doorbakken aan deze kant, draai me eens om!’ Hoe punk is dat? Mijn koninkrijk zou dus een eiland zijn in de lucht, omgeven door de vurige tranen van Sint Laurens. De kerstman is dan mijn buur. Iedere kerstmis plunder ik met een bende pinguïns al zijn eten, dan is toch niemand aanwezig op zijn eiland. In mijn koninkrijk heb ik overigens meerdere diersoorten genetisch gemanipuleerd, met ieder hun eigen doel. Zo woont er een peacock [JP: in het Nederlands pauw] met het hoofd van een cobra. Kortom, de prachtigste vogel met de beet van het venijnigste gif. Cobracock noem ik hem. Ook loopt er een zelf-regenererende kip rond, die we dus nooit hoeven te slachten voor zijn vlees. Hij is sadomasochist, we doen hem eigenlijk een plezier door zijn lichaamsdelen af te hakken.”

Naar mijn mening treed je ten opzichte van andere artiesten relatief vaak op in alleen ondergoed, soms aangevuld met cape, staf en hoofdtooi. Zou je de laatste slip die je moeder voor je heeft gekocht willen tekenen?
“Is de laatste onderbroek die mijn vrouw voor me gemaakt ook goed?”

Oké.
“Mooi. Gaat ‘ie dan.”


Arish tekent zeer zorgvuldig en bedachtzaam enkele lijnen. “Het is een boxershort van glitterend badstof. Inmiddels is hij ongeveer een half jaar in mijn bezit, ik draag het iedere show.”