Het muzikale brein achter San Fermin heet Ellis Ludwig-Leone. Na zijn opleiding muziekwetenschappen sloot hij zichzelf zes weken op in een Canadese studio om een debuutalbum te componeren. De net 22-jarige Ellis noemde zichzelf San Fermin en vond meer dan twintig mensen bereid om onder meer vibrafoon, trompet, viool en toetsen te spelen. Acht daarvan gaven vandaag een bijzonder optreden.

CONCERT

San Fermin, Arc, dinsdag 15 juli

DE ACT

Barokpop die in zijn geheel vergelijkingen oproept met Sufjan Stevens, maar in losse nummers vooral associeert met The National (door de baritonzang, intonatie en timing van Allen Tate) en Dirty Projectors (door de harmonieuze koortjes en breakbeats). Op het podium zien we vandaag een achtkoppig gezelschap met onder meer viool, saxofoon (bespeeld door componist Ellis zelf), trompet en een jarige drummer. Die laatste maakt indruk door de ene na de andere ongebruikelijke maatsoort uit zijn stokjes te toveren.

HET MOMENT

Single Daedalus (What We Have) vat de muziek van San Fermin perfect samen: van de ingetogen bariton van Allen, via aanzwellende violen en een trompetsolo uitmondend in een grootse finale met een krijsende Charlene Kaye. Veel bands willen het gemis van live-instrumenten nog wel eens opvangen met een synthesizer, maar San Fermin laat godzijdank de vibrafoon uit de albumversie volledig achterwege. Opmerkelijk genoeg volgen er na deze gedroomde set-afsluiter nog twee liedjes, waaronder The Strokes-cover Heart in a Cage.

HET PUBLIEK

Doorgaans begint de avond met een act waar het toegestroomde publiek nog even rustig op zoek kan naar kennissen en bier. Aan San Fermin is geen ontkomen aan, dit is regelrechte in-your-face-muziek waar niet doorheen te praten valt. De niet altijd even zuivere zang van Charlene zorgt hier en daar wel voor stijve nekharen.

HET OORDEEL

Het album van San Fermin is vooral als geheel sterk, maar live overtuigen ze hier met nummer na nummer. De grote composities blijven live knap overeind op het Arc-podium zonder een moment té groot aan te voelen: Ellis Ludwig-Leone heeft heel intelligent de juiste mix gevonden tussen het grote geluid en compacte popsongs, zoals de eerder genoemde Sufjan Stevens daarin al jaren uitblinkt. Het is nu wachten tot artiesten met San Fermin worden vergeleken.

DE FOTO