Net als de vrijdag komt ook de zaterdag langzaam weer op gang na een stevige hoosbui. Hoewel de modderpoelen de rest van de dag niet meer bewandelbaar zijn, drogen de muziekliefhebbers snel weer op. Ze zijn dorstig. Naar drank en muziek. Met een goed stel regenlaarzen en een lekker wijntje kan het feest onverstoord doorgaan.
De regen lijkt zijn hoogtepunt te hebben bereikt op het moment dat de Rhythm Chiefs beginnen te spelen. Een vader staat met zijn zoon voor het podium een potje te honkballen. En dit past eigenlijk wel goed in het Amerikaanse sfeertje in The Bayou. Naarmate het eerste nummer vordert stromen er steeds meer mensen toe. De band laat zich omschrijven als rockabilly met een tikkeltje blues en country. Het drietal geniet zichtbaar van de reacties van het doorweekte publiek. Het regent inmiddels zo hard dat zelfs de plastic poncho het begint te begeven.
#zc13: Wijnroute zaterdag: De Speeldoos brengt theater voor de instapper
Verfijning trekt de massa naar de Theaterweide
Begeef je in Nederlands beste wijnproeverij op het gebied van muziek. Een nipje hier, een nipje daar. Maar uitspugen, ho maar. Want er is een rijkdom aan prachtige exemplaren, waar je onmogelijk kunt kiezen. Een reis naar nieuwe volle smaken. Voor de fijnproever is er in deze route een breed scala aan muziek te vinden. Van de warme bluestonen tot verfrissende folk. Met de voetjes van de vloer, een knisperend vuurtje en een lekker hapje. Wat wil een mens nog meer?
Het is afgeladen vol bij Texas Radio. Dit jonge bandje geeft een indrukwekkend optreden weg. De met blues doordrenkte rock-'n-roll wordt hier en daar overgoten met een vleugje mondharmonica. De zanger heeft daarnaast een strot die veel weg heeft van Jim Morrison. Alleen de rauwheid ontbreekt. De band krijgt het publiek goed mee. Er wordt gedanst en er hangt een ontspannen sfeer. Het optreden wordt afgesloten met glitter en confetti. Dat wordt nog even nagenieten!
De Theaterweide is tot de nok toe gevuld met festivalgangers wanneer De Speeldoos begint. De weide kent allerlei hoeken, gaten, opstapjes en zitplekken waardoor mensen al snel hun spullen de hele dag op dezelfde plek parkeren. Ook de Zwarte Crossers die theater ‘een beetje vreemd’ vinden, zoeken hun weg naar het buitenpodium om de behapbare theaterbrokjes van Torre en Roos te proeven. De nummers zijn geïnspireerd door gedichten van mensen met een verstandelijke beperking, iets wat nog eens extra sympathie opwekt. De uitvoering hiervan voldoet ook nog eens aan de verwachtingen en zo komt het beste van twee werelden samen in één mix. De teksten in de stijl van Roosbeef en de sterke ritmes van De Staat vormen een krachtige basis. Daarnaast vullen de stemmen van Torre Florim en Roos Rebergen elkaar prima aan. De band weet de aandacht van het publiek goed vast te houden. Her en der verschijnt er een glimlach op het gezicht. Men geniet. Langzaam gaat het zonnetje onder. De vrolijke noten van de Speeldoos galmen nog na in het gehoor.
De muziek van het Amsterdams-Groningse Maison Du Malheur mag dan grotendeels akoestisch zijn, ze bereikt toch met gemak de hele weide voor het hoofdpodium. Het orkest speelt ondanks de brandende zon in zwart-wit en rockt als een volledige bigband. Rockabillyklanken worden met uiterste accuraatheid uitgevoerd, met de tuba als steady basis. Dit project van singersongwriter J.P. Mesker komt vandaag perfect uit de zwart-witte grondverf en beschildert op briljante wijze het bonte publiek dat twist op de melodieën van toen. Een apart bandlid is de klarinettist die hoge saxy klanken toevoegt die mooi contrasteren met het stevige diepe fundament van de tuba en de tenorsaxofoon, en een warm tegenwicht bieden aan de honky-tonk-piano. Maison Du Malheur is een orkest van formaat dat eigenlijk groot genoeg is voor het hoofdpodium, maar wellicht nog beter tot zijn recht zou komen op The Bayou. Hoogtepunt van de set is het supergevarieerde opbouwende nummer Blue waarin alle muzikanten even laten zien wat ze in hun mars hebben, uitmondend in spetterende finale met veel elektrische en akoestische bombast. Daarna onderstreept een tubasolo nog maar eens de kwaliteit van dit clubje topmuzikanten. Ze nemen je mee in hun bontgekleurde zwart-witwereld.
In de Megatent zijn de heren van de Amsterdam Klezmer Band aan de beurt. Het is tijd voor opzwepende, Oost-Europese muziek uit Amsterdam. Opzwepen, dat kunnen de muzikanten wel. Met onverwachte tempowisselingen versieren ze het publiek, dat in no time massaal de voetjes van de vloer gooit.
De band laat zien dat ze ongelooflijk goed op elkaar ingespeeld zijn. Naadloos nemen ze elkaars solo's over. Elke keer dat dansende mensen een climax verwachten doet de Klezmerband er een schepje bovenop. Het publiek vindt het geweldig, zowel bij het oude werk als bij nieuwere nummers. De mannen laten zien dat ze flair hebben, en nemen iedereen mee in hun verhaal. De snelle ritmes, de afwisselingen van hoge en lage tonen; ze maken een compositie waarop niemand stil kan blijven staan.