Iedereen is gelijk op dit festivalterrein, en dat heeft ook de tweede act op het hoofdpodium door. Zeg maar guus, met een kleine letter, dat is wat Guus Meeuwis met zijn optreden wil zeggen. Opener van zijn set, titelsong van zijn nieuwe album Het kan hier zo mooi zijn, wordt extra kracht bijgezet met zijn tweede nummer We zijn hier met vrienden. De Brabander kan vandaag niets fout doen en brengt een show met greatest hits. Guus Meeuwis is de nachtmerrie van iedere persmuskiet die zijn pen over het papier laat gaan, en tevens de droom van iedere festivalbezoeker die ‘tranen lacht’ en ‘onnozel doet’. Hij is gewoon goed, wat moet daar nog meer over geschreven worden? Zijn zachte Brabantse stem laat zelfs een crossende Hell’s Angel zijn arm om een koddige nerd slaan. Een donszachte tongval die onherroepelijk de stortregen doet vergeten en de bezoekers laat baden in de warmte van hun knusse samenzijn. Woorden schieten te kort bij het horen van deze eeuwige student: “Laten we proosten, op het leven. Laat het leven, zegevieren.”
#zc13: Bierroute vrijdag: Kensingtons opgeblazen motoren
Goudblond en lekker
Goudblond en lekker? Hebben we het over een blonde deerne, of over bier? Het antwoord is snel gevonden. Want met een rijke schuimkraag is er eigenlijk nog maar één antwoord. Bijna iedereen houdt van bier, en bier houdt van iedereen. Dat is dan ook het motto van deze karakteristieke dorstlesser, die ook prima bij de muziek van deze route past. Iedere Zwarte Cross-bezoeker is een kenner. Een goed staaltje muzikale versnaperingen onder het genot van een biertje.
Di-rect heeft zoals menigeen weet haar punkrockperiode al ver achter zich gelaten en is de laatste jaren veranderd in een degelijke poprockband. Aan de houding van de Hagenaren is te merken dat ze denken te beginnen met een achterstand. Nergens voor nodig, want Di-rect speelt met ‘goede energie’ en laat zo zien het collectieve boerenverstand aan te kunnen. De blues viert, mede door gebruik van het Hammondorgel, hoogtij in de set op het Hoofdpodium.
De heren weten de aandacht te vestigen op hun muziek. Het zwarte (cross-) schaap is echter Spike, die vergeet de koortjes bij This Is Who We Are in te vullen en er regelmatig naast zit met zijn gitaar. Gelukkig maakt de rest van de band dat ruimschoots goed en toont de populaire formatie zich ook op de Zwarte Cross een ware festivalband. Een nieuw nummer zonder titel rock-'n-rollt genoeg voor de weide van het Hoofdpodium. Vooraf zou menig Crosser gefronst hebben bij het volgende statement, maar zon, bier en Di-rect gaan vandaag prima samen. Volgend jaar Kane?
Hiphopformatie The Opposites scoort al jarenlang hits aan de lopende band. Heel Nederland loopt weg met de catchy beats en streetwise attitude van deze rotjochies van de vaderlandse popscene. In de megatent is de sfeer vanavond niet anders dan de voorgaande omschrijving doet verwachten. Ieder nummer van de heren is een hit, alles wat ze roepen wordt met gejuich ontvangen en er is geen plekje te vinden waar boeren achteloos op een strootje kauwen.
Dit optreden is een waar feest, en dat is ook het enige waar deze jongens voor komen. Dan zijn ze Dom, Lomp en Famous, nou en? De tent staat op zijn kop, wie maalt erom? Een jongen vraagt: “Waarom doe je je shirt niet uit, ik heb toch ook niks?”, doelend op zijn niet bestaande wasbordje. En jawel, daar sta je dan, in je blote bast en je van het zweet doordrenkte T-shirt als feestaccessoire als een gek te dansen op muziek die nooit en te nimmer op je iPod zou zetten. Net als al die anderen. Dat doen Willy en Big2 met je. Je bent een sukkel voor de liefde, koning in de discotheek.
Vlak voordat ze het podium op klom kreeg ze te horen dat ze een platinaplaat bemachtigd had voor haar duet met Nielson. We hebben het natuurlijk over Sanne Hans, of Miss Montreal. Ze mocht het spits afbijten in de Megatent, dé plek voor artiesten die we allemaal kennen. In de klamme tent start Miss Montreal met This Is My Life, maar dan wel à la de Zwarte Cross. Ze spoorde iedereen aan om tussendoor boerûh mee te schallen. En dat gebeurt dan ook.
De blondine gaat als een leeuwin tekeer op het podium, hoewel haar muziek dat niet direct doet vermoeden. Haar kracht ligt duidelijk niet in de complexiteit van haar nummers, maar in de persoonlijkheid die op het podium staat. “Ik heb net een nieuw huis gekocht jongens, dus daar wil ik even op proosten!” En een nieuw blikje bier ging open. Halverwege doet de leeuwin een onverwachtse stap achteruit. Iedereen dacht Nielson op het podium te zien, om hun hit Hoe te horen. Maar nee, er werd ruimte gemaakt voor de mannen van Jovink en de festivalbezoekers kregen niet Hoe maar Brommers Kieken te horen. Miss Montreal bewees daarmee dat ze zich als een vis in het water voelde tijdens de regenachtige start van de Zwarte Cross.
Na Miss Montreal werd de Megatent vrijgemaakt voor The Kik. De optimistische Rotterdammers was het niet gegund: net nadat ze begonnen te spelen brak de zon door, en dan is de donkere tent wat minder aanlokkelijk. Ze speelden precies hoe we ze kennen: britpop uit de jaren zestig in een Nederlands jasje. Met hoog opgeschroefde gitaren begonnen de Rotterdammers te springen en te dansen. Uit de Vox-versterkers klinkt muziek die zo blij is, dat deze op het randje balanceert. Maar toch past het, als een goed uitgekiemde act.
Jammer genoeg komt de muziek The Kik nooit helemaal van de grond. Dat ligt niet aan de band. Het is er gewoon te rustig voor, want er passen minstens vijf keer zo veel mensen in de tent. Toch lijkt het de bandleden zelf niet te deren. Lachend vragen ze of er nog een Simone in de zaal is. De vrije en vrolijke klank van de band zorgt dat de boel overeind bleef staan. Met mooie anekdotes en een goede dosis humor weten de muzikanten het publiek te verleiden.
In tegenstelling tot vele andere bands, heeft Kensington niet hoeven beginnen op het kleinste podium van het festivalterrein. Met een metershoog en metersbreed podium heeft de band meteen een podium van formaat onder de kont. En terecht: het terrein is zo ingedeeld dat er nog meer bezoekers voor het podium kunnen staan en die ruimte is hard nodig. Aan de drukte (die opvallend genoeg vooral uit mannen bestond) kunnen ouderwetse boybands nog een puntje zuigen. Het was duidelijk dat Kensington ervan genoot: “Jongens, mogen we even een foto van jullie maken?” en de telefoons werden tevoorschijn gehaald. Het emo-britpop bandje speelt een eigen versie van Ben Howards Keep Your Head Up. Eentje met een rockrandje. Zanger Casper Starreveld laat zien dat hij een rauwe strot heeft – en daar wat mee kan.
De band doet alles om het publiek lekker te maken. Twee kanonnen die afgaan en een regen van zilveren snippers over het publiek blazen, tientallen grote ballonnen die stuiteren over de mensenmassa. En alsof dat nog niet genoeg is: opgeblazen motoren die in het publiek worden gegooid. Daardoor vindt het publiek ze natuurlijk extra sympathiek! Dan toch een puntje van kritiek: de mannen van Kensington beperkten zich helaas vooral tot de eerste rijen van het publiek. Het enthousiasme van de band sijpelde niet door het hele veld.
Eveneens op het Hoofdpodium speelt Beef de sterren van de inmiddels donker wordende Zwarte Cross-hemel. Het matige zonnetje maakt plaats voor gezellige lampjes en een lekker avondbriesje. In deze sfeer past de zomerse gezelligheid van Beef prima. De reggae loopt vloeiend, en het geheel klinkt zeer professioneel. Onder begeleiding van diverse blazers, creatief drumwerk en passende gitaarelementen komen de vocalen zeer mooi naar voren Het is duidelijk dat deze formatie al wat jaartjes mee draait. Voor het podium gaan de voetjes van de vloer. Er wordt zelfs nog even een polonaise gedaan door de feestvierende festivalgangers.