Het festival speelt duidelijk merkbaar af in een ambiance van ongedwongenheid. Het is kleinschalig opgezet, maar doet toch groots aan door de omgeving en weidse uitzichten. De podia zijn ook bijzonder. Zo is er een tipi, een veranda en een koepel (prieel). Een andere locatie bestaat simpelweg uit een piano in het bos. Het publiek geniet van alle ruimte die er is en neemt een voetbad zittend in een kruiwagen, leunt lekker op een (nep)bondvachtje tegen een boomstronk of ligt gewoon heel simpel in het gras. De kleintjes vermaken zich ondertussen ook, in de speelweide die voor ze is ingericht.
Mañana Mañana festival maakt verwachtingen waar
Waar vrijheid, ongedwongenheid en goede muziek regeren, is het leven goed
Afgelopen weekend was het zover. Op het imposante landgoed Enghuizen in Hummelo werd het leven gevierd, zoals we dat graag voor ogen hebben. Of zoals organisator Hendrik-Jan Lovink aangeeft: "even geen regels, even geen betutteling." In de grote vijver konden bezoekers hun eigen maaltijd vangen en wie zin had in koffie moest eerst zelf even bonen malen. De catering stond in teken van biologische, streekgebonden producten. Een festival om heel blij van te worden.
Dag 1
Bij de tipi speelt Jeroen Kant, de winnaar van de publieksprijs 2011 van de Grote Prijs van Nederland. Met gitaar en mondharmonica brengt hij zijn recht-door-zee en weerbarstige teksten ten gehore. Muzikaal gezien is het klein, maar zijn teksten zijn des te sterker. Heel even flitst dan ook het beeld van Boudewijn de Groot door mijn hoofd. Het publiek is aandachtig en probeert de teksten te doorgronden. Die intieme sfeer wordt helaas doorbroken wanneer de singer-songwriter het publiek vraagt om een refrein mee te zingen.
Aan de andere kant van het terrein, op het Rabobank podium, speelt de oprichter van de 'boerenrock', Bennie Jolink. Een persoonlijkheid die zijn sporen heeft verdiend. Er heerst rust op het podium: geen poespas, geen gedoe. Jolink wisselt eigen repertoire af met covers van bijvoorbeeld Johnny Cash. Misschien is de rust alleen wel net iets te veel, want het begint allemaal wat vlak. Als Jolink slidegitaar speelt op zijn vurige Dobro zien we de bluesman, die hij in zijn hart is, in hem tevoorschijn komen. En zodra Roel Spanjers plaats neemt achter zijn toetsen krijgt het geheel weer zijn 'schwung' en klinkt het weer als vanouds.
Op hetzelfde podium verschijnt de Achterhoekse dialectband The Bruurkes. Deze muzikale en verbale wervelwind is in staat om al na enkele akkoorden je aandacht volledig op te eisen. De actie op het podium, het plezier van de bandleden en de interactie met het publiek is enorm. Rocco Ostermann (zang/gitaar) is een meester-verhalenverteller. Het optreden is doorspekt met een fikse dosis humor en geeft een blik op het nét even anders zijn. Dit blijkt ook uit het feit dat percussionist Mike Visser (o.a. Backcorner Boogieband) trommelt op potten en pannen en er vrolijk enkele afwasborstels meedeinen aan zijn muzikale rekje. The Bruurkes hebben de funk, swamp, damp, rock ’n roll en dan weer een spitsvondige ballade. Het zit goed en stevig in elkaar. Je begint met een grijns en eindigt met een gulle lach. Erg verfrissend, deze vernieuwende dialectband!
Inmiddels is de schemer ingevallen en begint het behoorlijk af te koelen. De sfeerverlichting op het terrein gaat aan: geen felle schijnsels, maar gekleurde lampjes. De kampvuren worden ontstoken, er is echt overal aan gedacht. Een feeërieke sfeer doet haar intrede op het festivalterrein.
Dan is het tijd voor de Amsterdam Klezmer Band. Dit vrolijke zevenkoppige gezelschap staat bekend als één grote feestfabriek en weet klezmer (traditionele joodse muziek) zeer goed te combineren met balkanklanken. Toch duurt het even voordat het publiek daadwerkelijk in beweging komt. Ondanks de afwisseling tussen melancholische en aanstekelijke dansnummers blijft het veel van hetzelfde. Daardoor wordt het na vijf nummers moeilijk geconcentreerd te blijven, ook al is de band duidelijk in staat om een feestje te bouwen.
Dag 2
Ook dag twee is weer rijk aan muzikale variatie. Zo beginnen we met Mister & Mississippi. Alle muzikanten zijn afkomstig van de Herman Brood Academie. De zangeres heeft een apart en bijzonder stemgeluid, het ene moment heel sfeervol en dan weer ruig. Al is het soms ook wel wat te 'clean' en erg veilig. Veel van de nummers hebben daarbij een rustige opbouw om vervolgens stevig te eindigen. Deze constructie gaat na enige tijd wel vervelen, op een enkel nummer daargelaten. Dit zegt overigens niets over de muzikaliteit, want die is erg goed.
Op naar Erik Neimeijer dan, op de piano in het bos. Neimeijer is onder andere van de Backcorner Boogie band. Hij bespeelt zijn toetsen op een gevoelige en innemende manier. Eerst is het klein en dan weer heel groot. Het is fijn om naar te luisteren zo in de ambiance van het bos. Heel bijzonder.
Fascinerend is Donnerwetter. Deze band vraagt de volle aandacht, vanwege het eigen geluid en de speciale muzieklijnen. Ietwat obscuur en in het begin misschien niet voor iedereen direct te volgen. Het wijkt af van het gangbare. Bij vlagen zit er een groove in en herken je de invloeden van Beefheart. Dat maakt deze band erg bijzonder. Ingrijpende teksten worden afgewisseld met meer theatrale varianten. De virtuositeit en eigenzinnigheid in het gitaarspel zijn verbluffend. Een cd zal niet lang meer op zich laten wachten. En dat is mooi, heel mooi.
De Backcorner Boogie Band brengt muziek voor een breed publiek. Vanaf het begin zit de geest er bij de groep goed in. Invloeden uit de zuidelijke staten van de VS zijn het handelsmerk van deze twaalfkoppige formatie. Door de juiste energie, muzikaliteit, een goed gesmeerde zangafdeling en het uitbundige van zanger Erik Neimeijer staat er een waar feestpakket op het podium. De band is druk bezig met hun cd, die naar verwachting in oktober uit zal komen.
Tegen het einde van dag twee komt nog een van de leukste verrassingen van dit festival voorbij: de balkanband Amariszi (in Roma-taal 'zij is van ons'). Met invloeden uit de jazz, ska en klezmer geven zij een moderne draai aan de traditionele balkanmuziek. De vrolijkheid en het enthousiasme van de band werkt aanstekelijk. Blijven zitten is geen optie. Het contact tussen zangeres Merel Simons en het publiek is geweldig. Zo dans je op het jolige Banana en dan valt alles stil bij het Franstalige Oiseau. Ontroerend, zo mooi en fragiel.
Mañana Mañana zit er op. Veel bezoekers nemen de twee dagen van muzikale diversiteit nog even door bij het kampvuur. De conclusie? Dit type evenement is zeer welkom. Even weg van alles, even geen hectiek. Komt het vandaag niet, dan morgen wel. Geweldig uitgangspunt!
Gelukkig hebben we de foto's nog
Fotograaf Ronald Eckringa heeft op Mañana Mañana nog veel meer foto's gemaakt. Check hier alle kiekjes van Amariszi, Armand, Backcorner Boogie Band, Donnerwetter, Eric Neimeijer, Joggo & the Revolution Warriors, Mister & Mississippi en Tommy Ebben.