Rond half een komt er een einde aan de fietsrondjes van Jongedijk en Daalmeier. De mannen roepen TWIN SHADES en The City Hollers uit tot de beste acts van de avond. Zij vatten de avond bondig samen: “Fantastisch, hoe strak, hoe netjes, grote opkomst, stampvolle kroegen!” 

Om klokslag 21.00 uur beginnen de jongens van Hyperactief te 'bouncen' in een verlaten Willemeen. Jammer genoeg is er geen publiek om op te peppen. Maar áls de zaal vol had gezeten, dan had de fundering het zwaar gehad. De teksten van Raplica en Max-A-Million worden vergezeld door pompende dubstepbeats die moeiteloos worden afgewisseld met toegankelijke nederhop. Helaas was het geluid in Willemeen niet optimaal en waren de teksten moeilijk te verstaan. Desalniettemin doen de heren van Hyperactief hun naam eer aan. Hun energie en lekkere beats verdienen de volgende keer een ander tijdslot, zodat zij de Popronde een knallend einde kunnen bezorgen. 

Jacco Pastorius leeft. Hij wordt in deze band geflankeerd door twee gitaristen die ook de zang verzorgen. Het is mooi om te zien dat LSD en heroïne blijvend effect hebben op de muziek van tegenwoordig. Helaas voor de TWIN SHADES is er geen extatisch publiek, maar een handjevol toeschouwers die duidelijk niet onder invloed is en op gepaste afstand blijft staan. Op een zeker moment wordt toch enthousiast meegedrumd op de bar van Café de Kroeg. Mooie samenzang, trippy tempowisseling en af en toe duistere oosterse melodieën. De jongens gaan er zelf erg in op. Ze vergeten daardoor contact te maken met het publiek. 

Het Haagse Neighbour Neighbour heeft na haar naamsverandering wat te bewijzen. Nu de bandnaam So What aan de wilgen is gehangen, begint de band als herboren. Catchy poprockliedjes met een venijnig randje zijn het resultaat. Denk aan The Kooks, maar dan anders. De band staat zelfverzekerd op het podium en baant zich met gemak een weg door het optreden. Alhoewel de toeschouwers in het begin wat verstijfd toe kijken, slaat de lol die de mannen hebben op het podium na een paar nummers over. De instant meezingers doen het goed bij het publiek waarmee je net een huiskamer vult. Snel een groter venue aandoen, is dus niet zo’n gek plan. 

De frisse verschijning van Annemarie Brohm is opvallend in de wat groezelige shotjesbar waar nog gerookt mag worden. Op haar witte sleehakken en met haar vrolijke lach maakt ze nieuwsgierig. Rauw en lekker schalt ze Mercedes Benz van Janis Joplin door het café, Michiel Claessen begeleidt haar op de gitaar. Ze maakt veel contact met het publiek en kletst haar liedjes met humor aan elkaar. ANNY! is verliefd. Dat is op haar nieuwe plaat te horen. That Is You is een mooi liefdesliedje en haar vriend, die ook in de zaal zit, vindt het prachtig. Maar meer uptempo en met een rauw randje zoals bij My Man is ze leuker. ANNY! eindigt met een volle kroeg. Tijdens haar laatste nummer mengt ze zich in het publiek waardoor ze nog sympathieker is. Haar energie is lekker, je voelt je lichter bij het verlaten van het café. 

Met de opzwepende sound van de contrabas en de theatrale bewegingen van de zangeres creëert Casa de la Muerte direct een geheel eigen sfeer. Al helemaal door de rode kerstlichtjes en de roze microfoonstandaard, die met bloemen is versierd. Ze vereren de dood, maar lijken het leven te vieren. De band speelt een mix van rockabilly en Balkan. Casa de la Muerte is origineel, energiek en vervreemdend.

De eigenaar van Café De Beugel is volgens de sp aties de meest dappere boeker van de Popronde. Alleen hij durfde het aan om dit furieuze drietal in zijn kroeg te laten spelen. Dat krijg je ervan als je zo nodig liedjes over de conservatieve tendensen op het platteland wil voordragen. Maar zonder gekheid; de kruising tussen nederbeat en garagerock gaat als een wervelwind door de Beugel. De gortdroge aankondigingen en teksten toveren een gretige glimlach op menig gelaat. Jammer dat de publieksreactie zich niet wat meer fysiek uit, want dat verdient dit drietal eigenlijk wel. Zij laten zich er echter niet door uit het veld slaan en trakteren de aanwezigen nog op een aantal toegiften. Alstublieft! 

Velen kijken reikhalzend uit naar het optreden van Sunday Sun in ‘t Huys. Het café is dan ook goed vol. Alleen duurt het even voordat de band kan beginnen. Tijdens de soundcheck komt er geen geluid uit de microfoons. Technici, stagemanagers en bandleden trommelen onophoudelijk met hun vingers op microfoons, vervangen kabels en drukken knopjes in en uit. Dit komische schouwspel duurt eeuwig. Dan komen de eerste kraken en piepen door de luidsprekers. Met meer dan een halfuur vertraging begint de band. Aan de mengtafel probeert men tevergeefs het geluid acceptabel te krijgen. Dan maar het volume op draaien. Het geluid is nu één grote brij. Het is overstuurd, tegen het rondzingen aan, kortom bagger. Is stoppen en niet spelen een optie? Bij de Popronde niet. The show must go on. Sunday Sun gokt er kennelijk op dat het geluid beter wordt. En inderdaad, heel soms klinkt er iets van de zang door. Maar goed ook. Sunday Sun is immers de band van de mooie vierstemmige koortjes. Zang zoals je die bij The Beatles of in de surfpop van The Beach Boys hoorde. Zowaar is na ruim een halfuur een refrein verstaanbaar: “You and I” (5x) gevolgd door “I call you honey” (7x). Tekstjes voor op een familiestrand in Zeeland of bij slecht weer in de kantine van de Larense Lawn Tennis Club. Je zou willen dat de microfoons nu definitief uitvallen. 

Het optreden van Cheap Thrills op het nieuwe podium van The Move heeft enig oponthoud. Volgens het programmaboekje maken de vier dames hun opwachting om 23.15 uur. Bij binnenkomst klinken er nog wat stervende tonen van de vorige act en blijkt dat Cheap Thrills nog moet opbouwen. In de tussentijd probeert een, naar het zich laat aanzien gelovige, man een aantal mensen uit het publiek de lof van Jezus Christus mee te geven. Dit niet tot ieders genoegen. Gelukkig duurt het vervolgens niet lang voordat de band het podium betreedt om eruit te persen wat er nog inzit. De frontvrouw heeft duidelijk last van haar stem en gaat naar eigen zeggen na elk nummer een stukje dood. Dit weerhoudt haar en haar medebandleden er echter niet van om het publiek een goeie trap tussen de benen te geven. Met name de slagwerkster van dienst mept erop los alsof het een lieve lust is. Vuige rock-‘n-roll door vier vuige vrouwen. Wat wil een mens nog meer? 

Bij binnenkomst word je niet alleen opgewacht door de geur van verse koffie, maar ook van beukende gitaren. De mannen van Eisenhower sluiten af in Doppio en hoe! De heren hebben er duidelijk zin in en trakteren het publiek op diverse solo’s. Met suizende oren en glanzend voorhoofd verlaat het publiek Doppio om af te koelen in de regen.