“Is er nog pindakaas?” klinkt het door een voormalige kerk in het Noord-Hollandse Wijdenes, een klein dorp in de buurt van Hoorn. De kerk is omgebouwd tot een muziekstudio inclusief gastenverblijf voor de muzikanten. Het is lunchtijd en ik zit met zanger/gitarist Reinier, toetsenist David en drummer Ruud aan een grote houten tafel. De tafel kijkt uit op een pooltafel die momenteel functioneert als lunchbuffet. Mét chocopasta, maar helaas zonder pindakaas. De bandleden zitten nog in hun pyjama. Hier werkt Krach aan de opvolger van de titelloze debuutplaat uit 2011.
De Krach Kronieken: deel 1
Over rondjes draaien, pannenkoekenhouse en knopen doorhakken.
In 2011 bracht de Arnhemse/Nijmeegse/ Duivense formatie Krach haar debuutplaat uit. Daarna werd het angstvallig stil. Momenteel werkt de band aan het tweede album. Martijn van Koolwijk volgt het komende halfjaar het proces en doet verslag in drie delen. Vandaag het eerste deel over de historie van de band en waar ze nu staan.
“Bij de eerste plaat was onze eerste stap het boeken van de studio, dus het moest wel af voordat we daarheen gingen. Nu lag er geen releasedatum, geen studiotijd, helemaal niks vast. En dat blokkeert uiteindelijk enorm,” vertelt Reinier. “Ik bedoel, we zijn begin 2012 weer begonnen met schrijven en hebben een dropbox met, ik gok, vijftig nummers verzameld. Van sommige nummers hebben we één versie en van andere vijftien. Vaak lijkt het eerste idee niet eens meer op wat het nu geworden is.” David zet zijn koffie neer en vult aan: “Je merkt dan echt dat je rondjes blijft draaien. Reinier schrijft een liedje, ik maak een versie en Reinier verandert er weer wat aan. Ik verander weer wat dingen terug. En zo krijg je nooit een track die af is, omdat je je altijd afvraagt of het niet nog beter kan. Uiteindelijk heeft het toch wel vette dingen opgeleverd. We hebben de nummers nu wat meer uitgediept, waardoor ze in de kern sterker zijn geworden dan de nummers op de eerste plaat.”
Die eerste cd hebben de bandleden uit eigen zak betaald. “Door die cd konden we touren. Het geld van de tour hebben we opgespaard om een tweede plaat te kunnen maken,” aldus Reinier. “Dat was een moeilijke keuze. Of je betaalt jezelf voor het werk, of je maakt een nieuwe plaat. Tijdens de eerste plaat waren we met zijn vijven, nu met zijn drieën. Dus als we straks gaan touren hebben we extra muzikanten nodig. Dan moet je wel genoeg kunnen touren om én de muzikanten te betalen én uiteindelijk een derde plaat te kunnen maken.”
Rond de release van hun eerste album beleefde Krach het droomscenario voor elke beginnende bandje. Eind 2010 in de Popronde en vervolgens met Triggerfinger en De Staat live spelen op het bommetjevolle twitterfeest van Eric Corton. Daarna onder andere Eurosonic/Noorderslag, de Nederpopshow en De Wereld Draait Door. Rond de jaarwisseling verschenen er zelfs filmpjes op Youtube waarin meiden in een auto één van hun nummers meeblèrden. Het album verscheen en kreeg in bijna alle recensies vier van de vijf sterren.
Na de normale tour begon ‘Krach verKracht’, een clubtour aangevuld met dj-duo Die Lui. Gitarist Rutger besloot dat hij meer tijd aan zijn werk als geluidstechnicus wilde besteden en verliet de band in het najaar van 2011. Als naar die periode gevraagd wordt, neemt Reinier een flinke slok koffie en begint te vertellen: “Krach verKracht was iets wat we al lang in ons hoofd hadden, maar we hadden nooit de tijd om het te doen. Tijdens het festivalseizoen hebben we toen gezegd: oké, dit gaan we doen in het najaar. Vervolgens hebben we als een gek aan remixes gewerkt en gerepeteerd. We hebben toen een aantal vette shows gedaan. Maar als het niet lukt, omdat het publiek het niet snapt en ‘pannenkoekenhouse’ wil, of als wij het gewoon slecht aan het doen zijn, dan is zo'n show geven echt een hel. Met een gewone show kun je nog denken: Oké, weet je, bekijk het maar, ik speel gewoon die nummers en ik ga lekker hard met mijn band hier op het podium. Maar met zo'n verKrachtshow werkte dat gewoon niet. Daar draait het nóg meer om de anticipatie van het publiek. Als die er niet is, dan duurt zo'n optreden heel lang.”
De deurbel gaat. Gitarist/bassist Peter staat voor de deur. Peter is nog wel betrokken bij het inspelen van de plaat, maar officieel heeft ook hij de band verlaten. Het bezig zijn met Krach naast zijn andere band werd hem teveel. Voor de volgende tour zoekt de band dan ook nieuwe bandleden. “Daar gaan we naar op zoek als de cd af is,” aldus Reinier.
Op de begane grond werken de heren, samen met studio-eigenaar/producent/mixer Reyn Ouwehand, aan één van de laatste tracks voor het nieuwe album. “Ik vind de snare aan het begin kut. Misschien moet er zo nu en dan een ‘katsching’ tussendoor,” zegt David. “Minder percussie, minder houtig. Meer metaal,” vat Reyn samen, waarna Ruud weer begint te drummen. Het hele proces gaat sneller dan de vorige cd. Elf á twaalf dagen voor tien nummers. Na drie jaar prutsen worden er knopen doorgehakt. “Op een gegeven moment kun je niet meer uitzoomen en wordt alles klinisch,” aldus producer Reyn. “Ik kreeg een cloud vol met drie jaar aan versies van de nummers. Dan ga je gewoon samen met een band kijken wat werkt en niet. Dat filter je er uit en zet je erop. Afmixen en klaar.”
Een hoop technische termen vliegen door de ruimte. Maar zodra de opnames erop staan, is er gewoon weer tijd om te praten over pissen, vieze chemische toiletten en vooral geen koffie en drank voor een Bikram Yogales drinken. Dan is het etenstijd. Ruud pakt de paprika’s en legt ze op een snijplank. Reinier onderbreekt: “Uhm, Ruud, misschien is het handig om te beginnen met de knoflook en de ui. Dan kan ik die fruiten terwijl jij de rest snijdt.” Terwijl Ruud zich afvraagt of hij dan wel snel genoeg de paprika kan snijden, loopt Peter naar beneden. Tijd om de gitaar in te spelen.
Begin december verschijnt het tweede deel van De Krach Kronieken. Dan zijn de heren, als het goed is, op zoek naar nieuwe bandleden en spreek ik ze over de consequenties van twee jaar niks van je laten horen. Wordt vervolgd...