H80: Een jaarlijks vierdaags festival met een bult theater, beeldende kunst en muziek

LuxorLive neemt dit jaar voor het eerst een deel van de muziekprogrammering voor haar rekening

Robert Koekkoek ,

In Hoogte 80, een stadspark in Arnhem gelegen tussen de wijken Monnikenhuizen en Geitenkamp vindt dit jaar alweer de vijfde editie plaats van het festival ‘H80 ’N Bult Theater’. Het festival duurt 4 dagen, van donderdag 9 mei t/m zondag 12 mei. Hoogte 80 dankt zijn naam aan de hoge ligging van het park, 80m boven NAP. Tegen de bult op staan allerlei tentjes, bouwsels, caravans en podia. Op het hoogste punt vind je onder meer de grote bar en de sprookjesachtige Yamaar tent. Hier staat de muziek geprogrammeerd. Je waant je in deze tent in een Arabische wereld, een scene uit ‘Duizend-en-één-nacht’. In deze sferen is LuxorLive op zondag verantwoordelijk voor het muziekprogramma.
In de Yamaar tent treden onder meer op Julie Scott, Hömpfdingå, en onder auspiciën van LuxorLive Rogier Pelgrim en De Sp aties.

Op donderdag, Hemelvaartsdag, opent het festival onder een bijna wolkeloze hemel met zomerse temperaturen. Het zal voor H80 de drukste dag ooit worden. Er is zoveel te beleven en te zien.

Een greep uit het programma: Theatergroep Oostpool, Cirque du Platzak, Piepschuim, De Zingende Zeemeerminnen, Enge Buren, Pinken Biest, Duo SM. Er staat een nostalgische rupsbaan zoals je deze vroeger op alle kermissen tegenkwam. Allerlei kleine en grote theateracts. Er zijn tentjes en bouwsels. In een van deze bouwsels nemen Sophie Veline - nu eens niet als singer-songwriter – maar samen met vader Hans als verhalenvertellers je mee op reis door het leven. Iets hoger op de bult staat een oude western saloon. In de saloon kruipt singer-songwriter Christel Kroezen in de huid van Dolly Parton en brengt een repertoire van country en cowboyliedjes.
Maar om alles te kunnen meemaken moet je er wel vier dagen zijn. Vreemd genoeg hebben de weergoden er minder zin in. Na de openingsdag laat de zon het grotendeels afweten. Op zaterdag en zondag is het koud en nat. Het bezoekersaantal van de eerste dag wordt bij lange na niet meer gehaald. Het is jammer dat bij velen de weersomstandigheden een grote plek in zullen nemen in de herinnering aan deze lustrumeditie van H80.

Hömpfdingå - Less is not more.

Hömpfdingå wordt overal en dus ook in het H80 programmaboekje aangeduid als een live-electro act met grote populariteit. De Zweedse-Arnhemmers, of de Arnhemse Zweden zouden zijn uitgegroeid tot een grote belofte in hun scene. Niet voor de gemiddelde H80 bezoeker.
 
Het gedraai aan de knopjes, het op en neer bewegen van wat schuifjes en het af en toe beroeren van de toetsen op een keyboard maakt niet echt veel enthousiasme los. Slechts een zevental aanwezigen ziet zich geïnspireerd tot het doen van een dansje in de Yamaar tent.

Het trio is de zaterdagavond slechts een duo. De beloofde live ondersteuning van een drummer bleef ook al uit. 'Less is more' gaat hier niet op. Of is de Hömpfdingå hype door alle gedoe over Zweedse paardengehaktrunderballetjes alweer over z'n top?

Op z'n best maakt het tweetal een geluidsmuur waar het voor de aanwezigen comfortabel tegen leunen is. Genietend van een biertje, pratend met vrienden om zich heen, maakt het publiek niet echt de indruk gekomen te zijn voor de nintendo-electro van Hömpfdingå. Misprogrammering als afsluitende act op de H80 zaterdagavond.
 
Het muzikale cabaret van Enge Buren, een in allerijl ingelast 'voorprogramma', kon met hun grappen en grollen op meer bijval van het publiek rekenen.
 
Julie Scott - Liedjes voor ‘Duizend-en-één-nacht’
 
Eerder op de dag is het podium vrij voor Julie Scott. Samen met haar muzikale partner Roeland Drost blaast zij op de zaterdag namiddag warmte de Yamaar tent in. Scott is de spreekwoordelijke zon achter de dreigende wolken die samenpakken boven Arnhem.
 
Julie Scott is afkomstig uit Schotland, bracht haar jeugd door in Zutphen, studeerde in Arnhem (ArtEZ) en woont nu in Den Haag. Zij grijpt haar komst op H80 aan om in haar vroegere studentenstad de release van haar solo cd Thoughts & Sounds (april 2013) nog eens dunnetjes over te doen.
 
Scott betovert met een doorleefde, krachtige stem en bezwerende, theatrale expressie haar aandachtige publiek. Samen met Drost's pianospel ontstaan er dromerige sprookjesliedjes en wilde avonturensongs die naadloos passen in de 'Duizend-en-één-Nacht' sfeer van de Yamaar tent.
LuxorLive en H80 slaan de handen in één - Stijl ratjetoe
 
Het is de eerste keer in het 5-jarig bestaan van H80 dat LuxorLive een deel van het programma in de Yamaar tent op zich mag nemen. Deze samenwerking tussen H80 en LuxorLive resulteert in een tweetal acts die qua stijl diametraal tegenover elkaar staan: gevoelige, melancholieke, poppy songs aan de ene kant (Rogier Pelgrim) en grungy garagepunk aan de andere zijde (De Sp aties). Grotere verschillen lijken nauwelijks mogelijk. De enige overeenkomst tussen beiden: ze zingen in het Nederlands.
Deze diversiteit op de LuxorLive Stage past overigens prima in het H80 concept met een ratjetoe aan totaal verschillende acts en artiesten, van pure amateurs tot (bijna) gearriveerde professionals. Het is te hopen dat deze samenwerking ook in de volgende H80 edities doorgezet wordt. Het liefst wel met meer dan twee acts.
 
Rogier Pelgrim – Winnaar aller harten
 
De uit Ede afkomstige Rogier Pelgrim staat gepland vanaf vijf uur. Het regent, het is koud. De Yamaar tent zit al vol. De opgestelde terraskachels doen tevergeefs hun best iedereen op te warmen.
Nog meer dan een kwartier wachten op Pelgrim. Maar hij overziet de drukte in de tent, kijkt nog eens naar de wolken buiten en besluit dat hij het publiek niet langer wil laten kleumen. Hij begint ruim voor de opgegeven tijd. Zonder nog een noot gezongen te hebben heeft hij met deze vroege start de harten van iedereen al gewonnen.
 
Rogier Pelgrim (zang/gitaar) wordt bijgestaan door toetsenist William van Barneveld en zangeres Femmeke Riezebosch. Riezenbosch tekent niet alleen voor de backing vocals. Zij zingt samen met Pelgrim ook een aantal gevoelige duetten.
Een paar keer gedurende de bijna een uur durende set geven Van Barneveld en Riezenbosch het podium over aan Rogier Pelgrim solo. Dan wordt nog duidelijker wat een groot muzikant en zanger hij is. Een zanger met een enorm stembereik, loepzuiver. Dan weer zachtjes – het publiek luistert ademloos – dan weer zeer krachtig zingend zweven een aantal nieuwe liedjes van zijn in het najaar te verschijnen cd bij iedereen naar binnen.
Tussen twee nummers door refereert Pelgrim aan zijn successen in 2012: de door hem gewonnen ‘Grote Prijs van Nederland’ en zijn finale plaats bij de ‘Beste Nederlandse Singer-Songwriter’. Maar ook zonder dat hij je dit vertelt, weet je dat je hier te maken hebt met iemand die tot de absolute top van Nederland behoort.
 
Wel geven de bijdragen van William van Barneveld en Femke Riezenbosch extra dynamiek aan de prachtige melancholische songs van Pelgrim. De samenzang met Femmeke Riezenbosch bezorgt menigeen kippenvel. Je hoort The Swell Season uit de film ‘Once’. Komt er ooit een Nederlandse remake van ‘Once’, dan komen voor de leads alleen Rogier en Femmeke in aanmerking.
De Sp aties - Energieke plattelanders op 'Schoene uit Oene'.
 
"Het bier smaakt kennelijk best", veronderstelt het De Sp aties-lid De Aap, staand achter zijn trommels, enigszins cynisch. De biertent staat vol, in de podiumtent zijn nog slechts zo'n veertig mensen. Voor de rest begint het festivalterrein om halfacht al akelig leeg te stromen. Het is koud en nat. Dit weerhoudt de drie heren van De Sp aties er niet van direct met tomeloze energie van start te gaan.
 
Ooit begonnen als The Stilettos toert dit Veluws trio sinds anderhalf jaar als De Sp aties door Nederland. De muziek is nog net zo jaren '70 punk, nog net zo jaren '90 post-grunge, nog net zo snel en furieus als voorheen, maar nu zingen de drie heren in het Nederlands. Of beter: in het Veluws.
De gemiddelde duur van elk liedje is nog steeds 1 minuut en 23 seconden. Precies genoeg voor twee coupletten, drie meezingbare refreintjes en nog ergens een tussenstukje. Klaar en "Alstublieft" klinkt het.
Dit 'alstublieft' is steevast het laatste woord in elke song, nog voordat het publiek doorheeft dat er alweer een einde is gekomen aan het zojuist opgestarte liedje. Zowaar hoor je uit het veertigtal geïnteresseerde luisteraars een "dankjewel" terug. Op naar de volgende maximale anderhalve minuut.
 
Zo dendert De Sp aties - naast De Aap bestaande uit gitarist Vader Ibrahim en zanger Iggy Plop - full speed door de drie kwartier die hen ter beschikking staan.
Halverwege neemt De Aap, ook weer heel kort en snel, de tijd om iets over de band te vertellen. De belangrijkste mededeling hierin is: "We zijn plattelanders op schoene uit Oene".
Elke grote stad mag zich zo'n band wensen. Desnoods op klompen.
 
Hierna wordt het podium klaar gemaakt voor het afsluitend 'Open Podium'. De biertent heeft nog steeds goede klandizie. Het koude festivalterrein loopt het leeg. Campers, caravans, tenten en andere bouwwerken worden ingepakt en afgebroken. Slippend door de modder vertrekken de eerste busjes en vrachtwagens richting uitgang. Hopelijk keren zij allen in 2014 naar een zonnig, droog en warm H80 terug.