Het is helaas weer winterweer, dus het publiek druppelt pas laat binnen. Dj M.E. heeft aan dat laatste in ieder geval flinke lak. Hij start energiek en dat blijft zo. Het is geen alledaagse techno wat hij zo nu en dan laat horen. Zijn afsluiter is bijvoorbeeld een productie met Nederlandse vocalen en dat zal voor velen de eerste keer zijn. M.E. weet wanneer hij nog extra de beuk erin moet gooien. Zo heeft hij met The Man With The Red Face van Mark Knight en Funkagenda eveneens een goede toonzetter te pakken.
Planet Rose pakt uit met klassieker: dj Derrick May
Doornroosje schrijft opnieuw een succesverhaal
Planet Rose dendert rustig verder. Na zoveel jaren van succes maakt een nieuwe tijd zijn opwachting. Het programma is gevuld met nog meer appetijtelijk technosnoepgoed.
Borish & Robin Gugelot, in de kleine zaal, trappen af met diepe en melodieuze techno. Het is meer afwachtend en niet dóórstampend. Met hun warme geluid zijn ze verzekerd van een hoop glimlachende en dansende vrouwen. Serge Clone draait na M.E. in de grote zaal. Hij is de vervanger van Dimitri, die helaas af moest zeggen vanwege ziekte. Clone blijkt zeker een waardig alternatief. Hij brengt vooral geïndustrialiseerde techno. Geen vocalen, veel acid en zo oldskool als het maar kan. Just Us mag na Borish & Gugelot. Hun muziek is wat zweveriger, vooral in het begin, en daarom wat minder dansbaar. De eerste helft van de set kenmerkt zich ook door weinig variatie. Maar gelukkig werken ze aan een gedegen opbouw. Het vervolg van hun optreden is erg fijn en uitermate soulvol te noemen. Spijtig genoeg hebben ze wat last van overslaande platen. Het is de vraag of dat komt door het vinyl dat ze gebruiken of door de apparatuur.
Jayton & Davy Brandts sluiten in de kleine zaal. Voor dit duo is er in het begin helaas maar een man of dertig aanwezig, aangezien de hoofdact start in de andere zaal. Ze droppen een laaginslaande bas en omlijsten dat met een funky geluid. De samples die ze gebruiken zijn diep en stijlvol. Dit verraadt muzikaliteit. Hun set zou wel wat meer progressie mogen kennen, zeker met het oog op het vasthouden van het dansende publiek. Het is wellicht wat te gemoedelijk, het zou puntiger mogen. Het is erg spijtig dat beide heren al na een uur moeten stoppen. Dat komt bijna nooit voor in Doornroosje, dus het argument dat het optreden in de grote zaal last zou kunnen hebben van een geopende, kleine zaal is een beetje loos.
Dan Derrick May. De held. Met deze vermaarde dj staat een brok technogeschiedenis van jewelste te draaien. Hij is dan ook een typische headliner. Want, hij levert wat hij belooft. Het is Detroit techno van de zuiverste aard, snel en gevarieerd. Met May wordt dan ook het kaf van het koren gescheiden. Hij laat soms bijna de scharnierpunten van je geraamte lostrillen met een über-bas, maar schuwt ook het allerrelaxste niet. Dat laatste laat hij zien met een langdurende interlude. Zonder bas maar wel met trompet. Hij weet de avond zondermeer naar een hoger niveau te tillen. Uiteindelijk leveren alle dj’s deze avond een positieve bijdrage aan de totaalsfeer, maar Derrick May is op zijn beurt meer dan de kers op de taart.