Liquid Snow is niet de enige band die het podium zal betreden. Fairmont Drive, His Band en singer-songwriter Yvonne Kuijpers vormen de opmaat naar de apotheose. Dit zijn niet zomaar een paar bij elkaar geraapte lokalo’s om het programma te vormen. Naast Liquid Snow wist ook His Band de Maas en Waalse bandcompetitie Pocketpop te winnen, Fairmont Drive is er menigmaal met de publieksprijs van het 20-jarige festival vandoor gegaan. Yvonne heeft er haar punkrockroots liggen, van toen zij met haar bandje Raving Attention speelde op Pocketpop.
De Lichtmis is geen wedstrijd. Al mag van de bands natuurlijk wel wat verwacht worden met hun (lokale) staat van dienst. Maar competitie is uit den boze. De muzikanten hebben de handen ineen geslagen om de avond tot een succes te maken. Jeroen (Liquid Snow) en Sander (Fairmont Drive) werken geregeld samen in studio Audioshed. Daar moeten de plannen tot De Lichtmis gesmeed zijn. Middels familie en kenniskring zijn vrijwilligers geronseld om deze zaterdagavondmis mee ten uitvoer te brengen. Amusementsband Riverland draagt zijn steentje bij door het geluidssysteem beschikbaar te stellen.
De Lichtmis heeft met Liquid Snow de juiste voorganger
Bondsgebouw in Druten omgetoverd tot muziekkerk
Soms is het goed om terug te gaan naar je roots. Even een pas op de plaats en overdenken hoe het ook alweer begon. Als band speel je op tal van podia, groot, klein, dichtbij huis en ver(der) weg. Toch is niets zo fijn als thuiskomen. De band Liquid Snow komt van origine uit Druten. Op een kille zaterdagavond spelen zij voor het eerst in drie jaar weer in hun geboortedorp. Ze hebben met vrienden een avond opgetuigd, die zij De Lichtmis hebben gedoopt.
Heel erg tof natuurlijk, maar hoe klinken de bandjes? Wel, Yvonne Kuijpers opent de dienst door zich boven het rumoerige publiek uit trachten te zingen. Zichzelf begeleidend met gitaar en met ingetogen vocalen is dit geen makkelijke taak. Het publiek kletst door, maar ook Yvonne blijft stug volharden in haar stijl. Een stijl waar ze nog naar lijkt te zoeken. Door haar ingehouden (zang)stijl is zij onvast in haar overdracht. Dit lijkt niet aan zenuwen onderhevig te zijn, want ze oogt ontspannen. Misschien is ze nog te liefelijk; laat de tanden eens zien en schop dat rumoerige volk onder hun kont. Wie niet horen wil, moet maar voelen. Want dit moedige optreden door dit getalenteerde meisje verdient meer respect.
Fairmont Drive is een band waar in het verleden het nodige aan ontbrak, zeker om echt verder te kunnen komen in Nederland muziekland. Mogelijk dat de drie broers en verre neef inmiddels meer gerijpt zijn en zullen laten horen dat de wijsheid en talent toch met de jaren komt. De taaiheid is er zeker, want van opgeven heeft het viertal duidelijk nog niet gehoord. Toch blijkt er bij beschouwing niet al teveel veranderd te zijn bij hun versie van Coldplay gemixt met Arcade Fire. De ritmesectie is nog steeds strak, daar is niets mis mee. Maar ook alle melodieuze zaken, onder andere de inzet van belletjes, vibrafoon, toetsen, alsmede de ‘gitaarpartijen’ en vocalen zijn onveranderd gebleken ten opzichte van enige jaren geleden. Never change a winning team, maar helaas is dit niet het desbetreffende team. De hoop rijst dan ook dat deze band puur voor de lol een beetje muzikaal aanrommelt. Als zij er ooit door willen breken, zal er toch echt een andere koers gevaren moeten worden. Liefst meer in de richting van de laatste twee nummers van de set. Deze zijn een stapje voorwaarts; beter uitgevoerd, meer consistentie en meer (fairmont) drive.
Een band die niet uitblinkt in stabiliteit is His Band. Zolang het kwartet in hun eigen habitat (Maas en Waal) speelt, lijkt het goed te gaan. Komt men buiten de rivieren, dan slaan de vier mennekes vaak de plank behoorlijk mis. Vandaag spelen ze dichtbij Boven-Leeuwen, buurdorp van Druten. Dus ze zitten dichtbij het ouderlijke vuur. Hoewel de band niet getuigt van strakke uitvoeringen van hun repertoire of een hecht totaalgeluid, weten de liedjes van het viertal zich binnen de kortste keren onder de hersenpan te nestelen, om er voorlopig niet meer uit te komen. Soms vraag je jezelf af of het wel eigen nummers zijn waar His Band je van bediend, maar blijkbaar is dit toch echt zo (op een enkel nummertje van Kings Of Leon na). Het zijn net zulke rommelkloten als The Sultans Of Ping F.C.; ze grossieren in aantrekkelijke garage-indie met een snufje punkrock. Waste Of Space zou zelfs zomaar tot de Maas en Waalse Ace Of Spades kunnen uitgroeien. Wat een catchy hit! Een gezellig feelgood optreden.
’s Middags bij het uitstappen uit de streekbus was Liquid Snow al te horen. De repetitie in een boerderij aan de provinciale weg in Beneden-Leeuwen zorgt iedere zaterdagmiddag voor hilariteit onder de wachtende lieden bij die bushalte: “Wat is dat toch voor een takkeherrie?!”. Jawel, dit is Liquid Snow. Met z’n vijven imiteren ze qua volume een opstijgende straaljager. ’s Avonds doen zij dat nog eens stevig over op het Bondsgebouwpodium, tijdens deze Lichtmis. En hoe… Het optreden schuurt, het is spannend, het is gemeen en het is strak. De drummer mept als een malle. De nummers zitten sterk in elkaar. Het toetsenwerk is zowel treffend als functioneel. De sound is hard! Het overtuigende optreden doet de vraag rijzen waarom deze band nog niet veel groter is dan nu. Het antwoord is simpel, denk maar eens aan die lui bij de Leeuwense bushalte. Zitten zij op Liquid Snow te wachten? Nee, duidelijk niet. De muziek is te afwijkend en snerpend. Het grote publiek vreet dit niet. Maar de fijnproever heeft er een vijftal nieuwe helden bij. Als Liquid Snow altijd zo zou spelen als het vanavond doet, behoort het tot één van de beste ‘alternatieve’ bands van Nederland. Toch zouden best meer mensen dat mogen weten en/of snappen…
De lichtmis dooft hierna als een kaarsje uit. De voorgangers zijn klaar en moe, en het publiek druppelt gedwee de kerk uit. Tot volgend jaar?