De Jubileumzaal van Musis Sacrum is de ruimte voor vanavond en doet nog het meest denken aan een donker en zwoel theater uit de jaren ’20. Roodbruine, houten stoelen met leren zitting met hier en daar tafeltjes tussenin waarop kleine kaarsje branden. Behalve die kaarsjes staan er ook de kopjes koffie van het selecte en zeer diverse publiek. Door de avond heen wordt het publiek meegenomen langs verschillende modern klassieke pianocomposities, om uit te komen bij jazzmuziek. Twee enorm ver uit elkaar liggende genres, gescheiden door een pauze in het midden van het programma.
Arnhems Muziek Platform: dinsdag 26 november
Een reis langs langs Satie, Feldman en Wittenburg, om uit te komen bij kabbelende jazz
Dinsdagavond 26 november was het wederom tijd voor een nieuwe muziekavond van het Arnhems Muziek Platform. Een stichting die in Arnhem inmiddels al een heus begrip is geworden. Iedere AMP-avond is een mix van verschillende muziekgenres en deze avond kreeg het publiek een zeer dynamische combinatie tussen jazz en moderne klassieke muziek voorgeschoteld.
Pianist Sebastiaan Oosthout opent de avond met Danses De Travers van componist Erik Satie, een drietal stukken dat deel uitmaakt van de zogeheten Pieces Froides, de ingevroren stukken van Satie. Oosthout vertelt over de keuze van de verschillende stukken, die over een periode van drie eeuwen gecomponeerd zijn. De onderlinge inspiratie van de componisten is de rode draad tussen de stukken. Satie wordt opgevolgd door In A landscape van John Cage, een stuk uit 1948. “De prachtige sfeervolle muziek is werkelijk subliem”, als we Sebastiaan Oosthout mogen geloven. En dat is het. De wervelwind van Cage maakt plaats voor geestverwant Morton Feldman, die in 1959 zijn Last Pieces schreef. Het publiek wordt langs de brokjes muziek van Feldman geleid, met de ogen strak op Oosthout gericht, om de magie tussen de pianist en zijn toetsen te zien bloeien. Er heerst een intens en ongemakkelijk gevoel onder het publiek wanneer het geluid is gestopt en het liefdesspel tussen pianist en toetsen nog enkele seconden langer doorduurt.
Er is sprake van absolute stilte wanneer Oosthout als een korte intermezzo Für Alina van Arvo Pärt ten gehore brengt: slechts de enigszins grove aanslag van de glimmende, zwarte vleugel vult de ruimte. Sebastiaan Oosthout eindigt met de pianocyclus Quotes van de jonge Duitse componist Florian Wittenburg. Deze zesdelige cyclus is gebaseerd op taalsamples, wat bijzonder goed terug te herkennen valt in de hoekige tonen, als stemmen bijna, door Oosthout in uiterste concentratie en met kortdate voorzichtigheid uitgevoerd. De vallende regendruppels van Quotes vormen een passend einde van deze rustige bries van muziek.
Na de pauze, waarin de zeer persoonlijke setting nog eens wordt benadrukt door een gezellige soundcheck tussendoor, is het tijd voor heel iets anders. Jazzband Ayesha komt met haar speelse en eigenwijze muziek om de hoek kijken, om de rest van de avond te verzorgen.
Frontvrouw Ayesha de Groot wil geluk brengen in de vorm van muziek: ritmisch – en bijzonder dynamisch - opgebouwd door drummer Yonga Sun. De sterke jazzy contrabaslijnen worden verzorgd door Jan Flubacher en deze sterke basis wordt versterkt door piano'kriebels' van Christoph Mac Carty. Dit driekoppig jazzmonster krijgt veel ruimte van hun zangeres om te golven. Livemuziek is pas echt geslaagd wanneer niet alleen het publiek maar ook de artiesten zichtbaar genieten: en dat was het geval. De jazz wordt aangevuld met salsa-invloeden en speelse gilletjes, wat het tot een groot kabbelend geheel maakt. Het optreden bestaat uit vanzelfsprekend de muziek, maar wordt consequent aangevuld met dromerige anekdotes, verteld door de zachte en lieve stem van de zangeres. Het publiek wordt door één grote droom geleid.
Ayesha sluit haar zonnige wolkjes af met een enorme bliksemschicht bij heldere hemel in de vorm van een perfect zuivere uithaal, wat het gebrek aan pit hier en daar in haar gepolijste stem ruimschoots goed maakt.